ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΝΕΟΥΣ, ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΧΑΡΟΚΑΜΕΝΕΣ ΜΑΝΕΣ

Γραμμένο για τους νέους που χάνουν τη ζωή τους σε δυστηχήματα στους δρόμους όλο και περισσότεροι κάθε χρόνο.

Ήταν παιδιά τη μια στιγμή ζωντανά, την άλλη πεθαμένα, σκοτωμένα, αδικοχαμένα. Μόλις λίγο πριν, χαρούμενα κουβέντιαζαν για τα μεγάλα όνειρα της μικρής ζωής τους. Εκείνο το βράδυ θα  πήγαιναν βόλτα, πήγαν, μα δεν γύρισαν.

Και άφησαν τις χαροκαμένες μανάδες τους να κλαίνε αβάσταχτα, και να νιώθουν τον πόνο και σήμερα και αύριο και πάντα, έναν πόνο που θα τρώει τα σωθικά τους για όλη την υπόλοιπη μαύρη ζωή που θα τους μείνει.

Και στο κοιμητήριο κάθε σούρουπο γυναίκες, θυγατέρες, αδελφές, γιαγιάδες, αλλά κυρίως χαροκαμένες μανάδες, μαυροφορεμένες ανάβουν τα καντήλια, κλαίνε τον καημό τους και προσπαθούν να  ξαλαφρώσουν την ψυχή τους.

Το χρώμα του θανάτου που έχει απλωθεί παντού και τα μοιρολόγια που λένε θυμωμένες για το Χάρο που πήρε τα παιδιά τους, συνθέτουν μαύρο και άραχνο πονεμένο σκηνικό, εφιάλτη τρομερό που φέρνει βαθιά στις καρδιές τους έναν πόνο φοβερό, βαθύ και αδιάκοπο που αλαφιάζει το νού και κόβει την ανάσα.…

Και λέμε στους υπόλοιπους νέους που είναι ακόμα ζωντανοί, δέστε αυτές τις μάνες. Ο θάνατος είναι στιγμιαίος, έρχεται φεύγει, και γι αυτόν που φεύγει δεν μένει τίποτα. Ούτε πόνος, ούτε μαράζι. Ο πόνος ο μεγάλος ο αφόρητος και ο αβάσταχτος, είναι γι αυτούς που μένουν. Τους φίλους, τους συγγενείς, και τους αγαπημένους.

Αλλά κυρίως για τις μανάδες που ένας ανίκητος πόνος εφιάλτης τις κυριεύει χωρίς να τους επιτρέπει ανάσα ανακούφισης, και που συνθλίβει τη καθημερινότητα τους, παγιδεύει το μυαλό τους, λυγίζει το ηθικό τους και τους σκοτώνει τη ψυχή κάθε στιγμή.

Πρέπει λοιπόν οι νέοι να σκεφτούν αυτές τις μανάδες που τα όνειρα, οι ελπίδες και οι προσδοκίες που είχαν γι αυτούς, συνθλίβονται και κατακρημνίζονται εν μία στιγμή.

Διότι να ξέρουν, τα παιδιά πεθαίνουν μια φορά, οι μανάδες όταν χάνουν τα παιδιά τους πεθαίνουν κάθε μέρα…

Παράφραση δια παντός καιρού

Ύστερα που περιπλανήθηκα σε μεγάλο μέρος του κόσμου ταξιδεύοντας σαν Ναυτικός σε πλοία τάνκερς, ύστερα που γνώρισα χώρες, λιμάνια και πόλεις καθώς και όλων των ειδών ανθρώπους απ όλες τις φυλές, ύστερα που διάβασα τα κείμενα του φιλόσοφου Πυθαγόρα που μετά από ένα μακρύ ταξίδι ζωής στην Αίγυπτο, Βαβυλώνα και Κρήτη, που  με την καλλιέργεια και τη μόρφωση που απέκτησε και από τον εμπλουτισμό των εμπειριών του ερωτοτροπώντας με την αγνότητα της ψυχής,  πίστεψα ότι τα τόσα μας ταξίδια δεν ήσαν άλλο από ερευνητικό ταξίδι βαθιά μέσα στην καρδιά της κοινωνίας των ανθρώπων… αφου είδαμε…

Νεκρούς ανθρώπους να περιδιαβαίνουν στους δρόμους, ανθρώπους κενούς, ανθρώπους τυφλούς, ανελεύθερους ανθρώπους που θυσίαζαν την ελευθερία τους γιατί φοβήθηκαν.
Ανθρώπους να βασανίζουν και να εκμεταλλεύονται ανθρώπους, να επιτίθενται παθιασμένα εναντίον της ελευθερίας, της αδελφότητας και του σεβασμού του ανθρώπου.
Στρατιές βαρβάρων να μάχονται για να πνίξουν το φως, ορδές βανδάλων να γκρεμίζουν στο όνομα της ιδιοτέλειας, κάθε τι το ιδανικό, το ιερό και το ωραίο.
Άρπαγες να κλέβουν και να καταστρέφουν τα όνειρα των ανθρώπων, μεγάλα θηρία να λεηλατούν τις ψυχές και τα σώματα, να αποκομίζουν τη ζωτικότητα της σύνολης ανθρωπότητος…
Τη χυδαία διασκέδαση που προσφέρει απλόχερα ικανοποίηση για το σώμα και ατσάλινες αλυσίδες για την ψυχή να αυξάνει υπέρμετρα.
Άδειους τους χώρους του πνεύματος, ερειπωμένους. Ακόμα χειρότερα, ανθρώπους που υποτίθεται πως διακονούν το πνεύμα, να διαστρέφονται και να τυφλώνονται τόσο, ώστε να γίνονται εκούσια και ακούσια όργανα του σκότους.
Απελπισμένους ανθρώπους που αντί να ζητήσουν βοήθεια από τον εαυτό τους και την καρδιά τους, να απλώνουν ικετευτικά τα χέρια εκλιπαρώντας εξωτερική βοήθεια..
Και ιεράρχες, διανοούμενους και εξέχοντες πολιτικούς να κωφεύουν και να εθελοτυφλούν μπροστά στο θέαμα τούτο, επαναπαυόμενοι στις πρόσκαιρες γήινες δόξες και δάφνες τους.
Μιλιταριστές παίζαν στα ζάρια τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και τη φιλία.
Παντού  σωροί, ανθρώπινα και μη σκουπίδια, άνθρωποι να λιώνουν από την πίεση των βασάνων, να αποκάμνουν και να μην αντέχουν να αγοράσουν τους τεχνητούς, τους κάλπικους παραδείσους των πολιτικών, των ναρκωτικών, των ποτών και να παγώνουν γιατί έπαψε μέσα τους η φωνή του Θεού..
… και σε κάθε βήμα, και σε κάθε εικόνα, ο κόσμος με πονούσε περισσότερο. Πού πηγαίνει στα τυφλά αυτός ο κόσμος; Πού ξεπουλά ότι πολυτιμότερο και μονιμότερο έχει, για να αγοράσει παροδικές ευτυχισμένες στιγμές;
Υπήρχε μια ερημιά του κόσμου με τα συντρίμμια που ξεβράζει η τρικυμία της ζωής, και ήρθαν στιγμές που οι σκέψεις πάγωσαν στο στοχασμό του μεγέθους της καταστροφής όταν κατακερματισμένοι οι άνθρωποι αγνοούσαν το αληθές της συμπαντικής ενότητος.
Και γνωρίζοντας τα, τρόμαξα και απελπίστηκα… και με ματωμένη την πίστη μου, νοιώθοντας όμως στα μύχια της ψυχής μου ότι υπάρχει ακόμα το φως, διερωτήθηκα:
Τόσοι σοφοί γύρω μας και δεν μπορεί να σωθεί ο κόσμος μας! Τόσοι πνευματικοί ταγοί και όμως ο ήλιος έχει φύγει; Τι να συνέβη; Μήπως το σκότος νίκησε το φως;
Και απάντησα: Σίγουρα όχι, δεν γίνεται. Οι ένοχοι κέρδισαν μια μάχη, όχι όμως τον αγώνα. Ο ήλιος έδυσε αλλά δεν χάθηκε!

Ύστερα που σταυρώθηκε ο Χριστός, υπάρχει στο λόγο του Θεού, στα μηνύματα του και στη διδαχή του.

Είναι μέσα στους Ναούς με τα κηρύγματα, τα σύμβολα και τη θεϊκή παρουσία.

Στο φως της ηθικής ανύψωσης που αποτελεί μια ολόκληρη και πλήρη γλώσσα και που πρέπει να τη μάθει ο καθένας μας αν θέλει η Λατρεία του που θα τον φωτίζει να είναι πλήρης, ζώσα και λογική. Να μάθει ότι μέσα της κρύβει μεγάλες αλήθειες που ανυψώνουν το πνεύμα και την ψυχή των  ανθρώπων οσο γίνεται ψηλότερα, στο θρόνο του Θεού. 

Να μάθει ότι υπάρχει αυτό το φως μέσα στην πίστη της εκκλησίας που σε εποχές σκότους και δουλείας, με τα σύμβολα και τη θεϊκή παρουσία μέσα στις καρδιές μας, με το να κάνουμε τον σταυρό στο φαγητό μας, με κάποιο τροπάριο στα χείλη μας, με την ακολουθία, με τη νηστεία, με τις καμπάνες των εκκλησιών που δεν μας αφήνουν να ξεχαστούμε ολότελα, διατηρούμε την πίστη μας που τη φέρουμε έως τώρα, ακτίναν φωτός πολύτιμο και μοναδική της αύριον

Η ευγενής άμυλα πρέπει να έχει μέτρο

Ζήλεια ή φθόνος είναι όταν κάποιος αντιπαθεί κάποιον και τον κάνει να συμπεριφέρεται με τρόπο εχθρικό. Υπάρχει όμως και η άλλη ζήλεια, η ευγενής άμυλα, που όταν κάποιος έχει ικανότητες και χαρίσματα κάνει τους άλλους να αγωνίζονται με δημιουργικό τρόπο ώστε να τα αποκτήσουν και οι ιδιοι. Αυτό είναι ένας υγιής θαυμασμός που οδηγεί στον έμπρακτο ζήλο, και παίρνοντας τα έργα του για παράδειγμα οι άλλοι προσπαθούν να τον μιμηθούν και να κάνουν ότι καλό έκανε  και αυτός. Όμως πρεπει να ξέρουν να ξεχωρίζουν και να συγκρίνουν διότι δεν είναι όλα τα χαρίσματα ίδια για όλους τους ανθρώπους. Άλλοι είναι πολύ έξυπνοι και άλλοι λιγότερο. Άλλοι περισσότερο έμπειροι και άλλοι λιγότερο. Πρεπει να τηρούνται τα όρια και όταν κάποιος θέλει να μιμηθεί άλλους, να το κάνει στα μέτρα των δυνατοτήτων του.

Ο άνθρωπος πρεπει να έχει την ικανότητα να κρίνει καταστάσεις και να μην παρασύρεται από τους άλλους αν πρώτα δεν εξετάσει αν μπορεί να κάνει το ίδιο, και αν τον συμφέρει. Πρεπει δηλαδή να έχει την κατάλληλη κρίση να αξιολογεί καταστάσεις, να διακρίνει πότε κάτι τον ωφελεί και πότε τον βλάφτει, να διακρίνει τι αξίζει να θέσει ως προτεραιότητα και τι όχι. Μια τέτοια  ικανότητα κρίσης δίνει σε κάποιον τη δυνατότητα ώστε οι πράξεις του να είναι συμφέρουσες για τοπν ίδιο και όχι ζημιογόνες. Διότι δεν σημαίνει όταν ο άλλος κάνει κάτι που του αποδίδει κέρδος θα γίνει το ίδιο και στους άλλους αν κάνουν το ίδιο.

Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να μιμηθούν άλλους επιτυχημένους και καταξιωμένους, πιστεύοντας πως έτσι θα αποκτήσουν και οι ιδιοι ότι κι αυτοί. Αυτή η τάση οφείλεται κυρίως στη μεγαλομανία και στον εγωισμό του ατόμου, που θέλει πάντα να έχει ισχύ και δύναμη, προσπαθεί έτσι κυρίως να γίνει πλούσιος, ώστε να έχει χρήματα και να φαίνεται σπουδαίος επιχειρηματίας ή σπουδαίος αρχηγός ή προεστός.
Φύσει μιμητικό ον λοιπόν ο άνθρωπος, αναζητά κύρος και προβολή μέσα από την ταύτιση του με άτομα που εχουν επικερδή επαγγέλματα, πλούτο και απολαμβάνουν κοινωνικής αναγνώρισης, έτσι κάνει ότι κάνουν και αυτοί, είναι γι αυτό που όταν ένα επάγγελμα σε καποια δεδομένη συγκυρία αποδίδει, το ακολουθούν ένας κι άλλος ένας, ώσπου γίνεται κορεσμένο και δεν αποδίδει γιατί καταντά η προσφορά περισσότερη από τη ζήτηση. Αυτό συνέβηκε κατά καιρούς στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σαν μόδα άνοιξαν όλοι ο ένας μετά τον άλλο Σουπερ Μάρκετ,  φρουταρίες, περίπτερα, κέντρα αναψυχής, μπούκικα και ακολούθως έγιναν όλοι χρηματιστές παρατώντας πολλές φορές τις επικερδείς τους εργασίες  απλά και μόνον γιατί ήθελαν επαγγέλματα καλύτερης περιωπής και περισσότερο αναγνωρίσιμα και παραδεκτά.

Είναι πολύ δυσκολο κάποιος να επιτύχει εάν δεν διαθέτει κεφάλαια. Πρεπει να εργαστεί σκληρά, και με πολλή υπομονή να ανελιχτεί σιγά και σταθερά. Μερικές φορές οι συγκυρίες βοηθούν κάποιους να ανελιχτούν ξαφνικά και απότομα. Αυτό συνέβη στην Κύπρο στο τέλος της δεκαετίας του 2000 και αρχές του 2010 όπου η οικοδομική βιομηχανία άνθισε και άκμασε δυσανάλογα. Οι μισοί Κύπριοι παρασυρμένοι από την «ευγενή άμυλα» έγιναν Developers και ιδιοκτήτες ακινήτων. Θέλησαν να ξεχωρίσουν και να αποκτήσουν πλούτο και να γίνουν κοινωνικά αναγνωρίσιμοι προσπαθώντας να γίνουν «εισοδηματίες», μια εύηχη λέξη που τους άρεσε να την χρησιμοποιούν. Χρησιμοποίησαν την απληστία των τραπεζών που για να κερδίσουν περισσότερα ακολούθησαν ένα εύκολο σύστημα δανεισμού σκορπώντας απλόχερα απεριόριστα δάνεια σε σημείο που για να μην φαλιρίσουν επειδή έδιναν περισσότερα από ότι έπαιρναν πίσω, χρειάστηκε να επιχορηγηθεί η ρευστότητα τους από το Κυπριακό κράτος, αλλά που και πάλιν ορισμένες απο αυτές δεν τα κατάφεραν.

Η έλλειψη κριτικής ικανότητας οδηγεί συνήθως σε λάθος κινήσεις. Η ανωριμότητα, η ανασφάλεια και το επίπεδο του ανθρώπου λειτουργούν αρνητικά με αποτέλεσμα να νομίζει πως θα μπορέσει να πετύχει καλύτερα αν κάνει ότι κάνουν άλλοι.

Όλα αυτά είχαν αποτέλεσμα όσοι είχαν ακίνητη γη να την πουλήσουν για να κτίσουν διαμερίσματα και να γίνουν εισοδηματίες. Αυτοί απλά έμειναν άκληροι, με αντίκρισμα μονο ένα σωρό από μπετόν που δεν τους προσφέρει εισόδημα, ενώ άλλοι που υποθήκευσαν τη γη τους για να κτίσουν διαμερίσματα, τα εχουν και τα βλέπουν άδεια χωρίς ενοικιαστές ή αγοραστές, χωρίς να παίρνουν εισόδημα, ενώ οι τόκοι και τα συναλλάγματα στις τράπεζες τρέχουν. Ο καιρός περνά, τα χρέη αντί να μειώνονται αυξάνονται, οι πιέσεις, οι εκποιήσεις και οι φυλακίσεις το ίδιο, ακόμα συμβαίνει το ίδιο όπως την εποχή της Χρηματιστηριακής φούσκας και όπως σήμερα στην Ελλάδα, πολλοι θα είναι που θα τρελαίνονται ακόμα και θα αυτοκτονούν.

ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

H εποικοδομητική μοναξιά διασφαλίζει την ηρεμία της ψυχής και βοηθά στην καλύτερη αποδοτικότητα υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι. Πολλοί θεωρούν πως οι άνθρωποι που ζουν μόνοι είναι παράξενοι και περιθωριοποιημένοι, τις περισσότερες φορές όμως δεν είναι έτσι, γιατί σήμερα βλέπουμε όλο και περισσότερους  να επιζητούν την αξία της μοναξιάς και της ανεξαρτησίας τους θέλοντας να βασίζονται κυρίως στον εαυτό τους και στις δικές τους δυνάμεις. Διότι ο καθένας μπορεί να είναι ανεξάρτητος αν το θελήσει και αν εξετάσει πραγματικά τι είναι εκείνο που ζητά, και αν αποφασίσει ότι  θα  χρειαστεί να δουλέψει μόνος του σκληρά για να το αποκτήσει.

Πολλοί που ζουν μόνοι το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Γιατί έτσι είναι ευτυχέστεροι παρά με άλλους,  γιατί είδαν ότι  υπάρχουν πράγματα στη ζωή που μπορούν να εκτιμήσουν μόνον αν είναι μόνοι.

Ορισμένοι  ζουν μόνοι επειδή είναι αδύνατο γι’ αυτούς να συνεργαστούν με άλλους, παράδειγμα οι ζωγράφοι, οι μουσικοί και οι  συγγραφείς οι οποίοι βρίσκουν ότι η δημιουργική μοναξιά μπορεί να αξιοποιηθεί με εποικοδομητικό τρόπο.

Ορισμένοι άλλοι ζουν μόνοι όχι από επιλογή. Στις περιπτώσεις αυτές, η μοναξιά είναι πραγματικό πρόβλημα και άγχος γι αυτους που απομονώνονται. Δεν  σημαίνει ότι η μοναχική ζωή είναι καταδίκη σε απομόνωση και στέρηση, πολλές φορές έχει επωφελή αποτελέσματα. Η μοναξιά προκαλεί σκέψεις και αυτοσυγκέντρωση, πιο ξεκάθαρη ανάλυση των καταστάσεων, βοηθά να ξεκαθαρίσουν πραγματα και να μπουν σε σειρά οι προτεραιότητες.

Πολλοι δυστυχώς βασίζονται στον περίγυρο τους, ή αποζητούν τους άλλους ανθρώπους γιατί έτσι αποκτούν την αίσθηση της ταυτότητας τους.

Από την άλλη, ο μοναχικός άνθρωπος δεν σημαίνει ότι είναι αντικοινωνικός. Αν προστρέξουμε στην Ιστορία και στη Μυθολογία θα συναντήσουμε ήρωες, ανθρώπους των γραμμάτων και φιλοσόφους, επιστήμονες, καλλιτέχνες και συγγραφείς, ηταν ολοι τους άνθρωποι μόνοι και μοναχικοί.

Στο μοναχικό άνθρωπο η αξία του προκύπτει από το τι τον διακρίνει, τι τον απομονώνει από αυτό που καθιστά δυνατή τη μοναχικότητα του και όχι από τις αξίες των άλλων, σε αντίθεση με τους κοινωνικούς που οι αξίες τους προκύπτουν από τις δημόσιες συμπεριφορές τους ανάλογα με τις τρέχουσες αξίες της κοινωνίας.

Εν κατακλείδι οι συνήθεις κοινωνίες με τους λεγόμενους κοινωνικούς ανθρώπους, τους μοναχικούς τους αμφισβητεί. Αποτυγχάνουν οι μοναχικοί να προσαρμοστούν στις νόμιμες συμπεριφορές ισχυρίζονται, αλλά εχουν λάθος διότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν  τα ένστικτα για τις ανάξιες αξίες των λεγόμενων κοινωνικών ανθρώπων, και γι αυτό είναι επιλογή τους να τους αμφισβητούν και να μην δέχονται την επιτήρηση τους ούτε την παρακολούθηση τους.

  

Διάλογος, όχι μονόλογος.

Πολύ μας άρεσε ο διάλογος μεταξύ των βουλευτών του ΔΗΣΥ Χριστόφορου Χριστοφόρου και του Γιώργου Λουκαϊδη του ΑΚΕΛ στην πρωινή εκπομπή του ΡΙΚ «Επτά – δέκα». Ήταν μια συνομιλία πραγματικός διάλογος, που ο ένας μιλούσε και ο άλλος απαντούσε και τάνα πάλι, χωρίς να μιλούν με τη σειρά ως μονόλογος. Ήταν μια συνομιλία όπως λέει και η λέξη, που όταν γίνεται με σύντομες απαντήσεις και ερωτήσεις αναμεταξύ των συνομιλητών, αλλά με σεβασμό του ενός στον άλλο, και χωρίς παράπονα ότι ο ένας διακόπτει τον άλλο, είναι νομίζω η πραγματική σημασία της λέξης διάλογος, δηλαδή να γίνεται λόγος μεταξύ δύο ατόμων. Διότι πιστεύω ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί να ακούει ομιλίες με τη σειρά ως μονολόγους. Όταν συμβαίνει αυτό, δεν έχουμε διάλογο, αλλά μονόλογο.

Όταν οι Χλωρακιώτες πιστοί  ανέχονται  να εξευτελίζεται ο  ιερέας τους.

Όλοι οι Έλληνες Ραγιάδες που έμαθαν να σκύβουν το κεφάλι, που έμαθαν να ανέχονται το άδικο και την ατιμία, που ανερυθρίαστοι και με το σημάδι ακόμα του σπαθιού του αφέντη στον ώμο, πρεπει να ξέρουν ότι εύκολα διακρίνονται στο πλήθος, εύκολα ξεχωρίζουν και είναι καιρός πλέον να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά, να καταλάβουν ότι αφέντες στον τόπο τους είναι οι ιδιοι. Να μιλήσουν δυνατά, να επιβάλουν το δίκαιο και το σωστό.

Απευθύνομαι σε αυτους που με τις συμπεριφορές τους και τις ανοχές τους αρνούνται το όφελος της κοινωνίας που ανήκουν, σε αυτους που με τη σιωπή τους επιτρέπουν σε ανθρωπάκια που δεν εχουν ηθικούς φραγμούς να καταρρακώνουν την προσωπικότητα και το κύρος του εκπροσώπου της εκκλησίας μας, σε αυτους τους δήθεν πιστούς που σιωπούν και δεν μιλούν.

Όταν οι άνθρωποι επιτρέπουν να συμβαίνουν ιεροσυλίες μες την εκκλησιά, όταν βλέπω στο εκκλησίασμα την ψυχή τους από μικρη να γίνεται μικρότερη, σκέφτομαι, αυτό είναι το αποτέλεσμα της θεωρίας τους για την ευτυχία και την αρετή; Όταν η ανδροπρέπεια του άνδρα είναι λίγη, πρεπει νομίζω οι γυναίκες να αναλαμβάνουν δράση. Δεν είναι σωστό και πρέπον να επιτρέπουν ενώπιων τους, οι αμαρτωλοί να δείχνουν την κακία τους έναντι στον ιερέα καθώς ιερουργεί.

Εγώ καλώ όλους, γυναίκες, παιδιά και άνδρες να φτύσουν κατάμουτρα τον όποιο Βέβηλο, να τον σταματήσουν να εισέρχεται στην Αγία εκκλησία, να προστατεύσουν τα ιερά και όσια, να σταθούν δίπλα στον ανυπεράσπιστο ιερέα τους που δεν έχει άλλους υπερασπιστές παρά μονο αυτούς τους ίδιους. Πρεπει όλοι σύσσωμοι να προφυλάξουν την εκκλησία απο αυτούς που μιαίνουν τα όσια και τα ιερά.

Συκοφαντία, το όπλο της κατωτερότητας.

H συκοφαντία είναι το όπλο της κατωτερότητας,  είναι η ψευδής κατηγορία, είναι η διαβολή. Είναι άλγος και φοβερή δοκιμασία. Το να τη σηκώσει ο άνθρωπος είναι μεγάλος άθλος, διότι δεν υπάρχει τίποτε πιο αφόρητο για όσους υφίστανται την οδύνη της, γιατί η συκοφαντία σκοτώνει το νου, σκοτώνει τη ψυχή.

Τί είναι όμως εκείνο που κινεί τον άνθρωπο να συκοφαντεί και να λέει ψέματα; Τα κίνητρα είναι συνήθως η ζήλεια, ο φθόνος, η μνησικακία, ο ψευτοεγωισμός. Επειδή δεν μπορεί να σκεπάσει τη γύμνωση και την ευτέλειά του ο σηκοφάντης, προσπαθεί να αμαυρώσει αυτούς που βρίσκονται πιο ψηλά, για να δικαιωθεί όπως νομίζει.

Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι δεν κακολογούν και δεν συκοφαντούν κανέναν, όμως οι ανακρίβειες, οι υπερβολές, οι εύκολες κρίσεις και κατακρίσεις που διατυπώνουν, είναι συχνά δυσφημιστικές και συκοφαντικές για τους άλλους.

Όσοι γνωρίζουν την πίκρα και το φαρμάκι της συκοφαντίας δεν πρεπει να πράττουν το ίδιο, διότι η συκοφαντία είναι εξουθενωτική και δεν βλάπτει μονο αυτους που συκοφαντούν, αλλά και τους εαυτούς τους. Πρεπει οι άνθρωποι να προσέχουν να μην γίνονται συκοφάντες, διότιακόμη και τον πιο συνετό η συκοφαντία τον κάνει να παραφέρεται και να χάνει την ευγένεια του.

Οι κακόλογοι και οι συκοφάντες χρειάζονται θεραπεία στη ψυχή. Και η θεραπεία επέρχεται μονο αν συνέλθει ο συκοφάντης, να δει τα δικά του λάθη και αμαρτίες, την λανθασμένη του κρίση. Να καταλάβει ότι δεν ωφελεί να συκοφαντεί τον συνάνθρωπο του και να παρουσιάζει  τα σφάλματα του έστω και αν είναι αληθινά. Να εννοήσει πραγματικά ότι μονο την εμπάθεια του και τη μοχθηρία του ικανοποιεί όταν συκοφαντεί.

Λογικές αποδείξεις ότι υπάρχει Θεός: Το άγνωστο, το μεγάλο, το ανεξήγητο, το θαυματουργό, είναι ο Θεός. 
Οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός γιατί το εχουν εσωτερική ανάγκη να εχουν κάποιο στήριγμα δυνατότερο από τους ίδιους. Προσπαθούν να πιστεύουν διότι από την ημέρα που γεννηθήκαν οι μεγαλύτεροι προσπαθούν να τους το εμπεδώσουν στο μυαλό, πράγμα όμως δυσκολο γιατί δεν μπορούν να τους το αποδείξουν. Είναι εδώ που νομίζω η εκκλησία μας κάνει λάθος, που λέει πίστευε και μη ερεύνα. Οι έξυπνοι άνθρωποι για να πειστούν θέλουν λογικές αποδείξεις ή εξηγήσεις.  Όσοι πιστεύουν χωρίς αποδείξεις είναι οι φανατικοί, και οι υπόλοιποι  ίσως νομίζουν ότι πιστεύουν.

Η μελέτη και η γνώση μας έμαθαν ότι είναι όλα κατασκευασμένα με τρόπο ώστε στην αιωνιότητα να υπάρχει τάξη. Είναι απλές αποδείξεις που αποδεικνύουν ότι υπάρχει Θεός, που τις βλέπουμε κάθε μέρα μπροστά μας, αλλά λίγοι είναι αυτοί που μπαίνουν στο κόπο της λογικής:

 1. Με την τεχνολογία και τη γνώση, όσα και να γνωρίσουμε και να εξηγήσουμε, πάντα φτάνουμε σε ένα σημείο, σε αδιέξοδο. Από εκεί και πέρα είναι τα δύσκολα και τα ανεξήγητα. Αν κάποιος φανταστεί και συγκρίνει τη γη με το σύμπαν, θα καταλάβει τη μεγαλοσύνη που υπάρχει, και θα καταλάβει ότι υπάρχει Θεός. Είναι το άγνωστο, το μεγάλο, το ανεξήγητο, το θαυματουργό, είναι ο Θεός.

 2. Ποια άγνωστη δύναμη έκανε να συμβαίνει η υλη να διέπεται απο σοφία, νόμους και τάξη; Η  κατασκευή του σώματος είναι μια συναρμολόγηση ύλης με ασύλληπτη σοφία που καμιά γήινη επιστήμη οσο και αν είναι ανεπτυγμένη δεν μπορεί να το φτιάξει. Μπορεί να το διορθώσει και να το μπαλώσει, δεν μπορεί όμως να το δημιουργήσει, ούτε να νικήσει το θάνατο. Είναι όλα κατασκευασμένα με τρόπο ώστε όση γνώση και να έχουμε, πάντα να φτάνουμε στο αδιέξοδο.

3. Γιατί δεν μπορούμε να νικήσουμε το θάνατο; Αν οι άνθρωποι δεν πέθαιναν, πως θα τους χωρούσε η γη;

 4. Γιατί υπάρχουν κατακλυσμοί, σεισμοί και καταποντισμοί; Όταν ο πλανήτης μολύνεται και καταστρέφεται από τον ίδιο τον άνθρωπο, αυτοκαταστρέφεται και ξανά αυτοδημιουργειται.

Αυτά τα ελάχιστα καταδεικνύουν πόση σοφία και τάξη υπάρχει σε ολόκληρο το σύμπαν, είναι η πιο καλή απόδειξη ότι κατασκευάστηκαν από μια ανώτερη και απερίγραπτη δύναμη, αυτήν που ονομάζεται Θεός.

Εάν στα μικρά παιδιά από ενωρίς εξηγούσαν οι δάσκαλοι και οι γονείς ότι αυτή η άγνωστη ανώτερη δύναμη που δεν εξηγείται  είναι ο Θεός, και μετά να προχωρούσαν στο μάθημα των Θρησκευτικών, πιστεύω θα είχαμε άριστα αποτελέσματα και όλοι θα πίστευαν στο Θεό, διότι είναι η καλύτερη λογική εξήγηση που μπορεί να την χωρέσει ένα συνηθισμένο μυαλό. Απ εκεί και πέρα οι μαθητές θα δέχονταν πιο εύκολα την ιστορία της θρησκείας.

Σκέψεις για μια κοινωνία που όλοι την ονειρευόμαστε, πιο σύγχρονη και με λιγότερα προβλήματα:

Συνειδητοποιώντας το μέγεθος των προβλημάτων που έχουν συσσοτευτεί και που παραμένουν άλυτα μέχρι σήμερα, καθώς και η διαφαινόμενη αδυναμία των μέχρι σήμερα Κοινοτικών αρχόντων να τα επιλύσουν ή έστω να τα διορθώσουν, και ξέροντας ότι όλοι οι εκλελεγμένοι μέχρι σήμερα είναι στο σύνολο τους σχεδόν καθ υπόδειξη από τα διάφορα κόμματα, αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι μεγάλη ευθύνη φέρουν τα κόμματα, που υποδεικνύουν υποψηφίους για άγρα κομματικών ψήφων χωρίς να λαμβάνουν υπ οψιν την αξία των ατόμων, βλέποντας όλα αυτά, μια σκέψη μου περνάει από το νου, να απευθύνω πρόσκληση σε όλους, όσοι μέχρι σήμερα έχουν εκδηλώσει δημόσια το ενδιαφέρον τους για ενεργή συμμετοχή στα Κοινοτικά δρώμενα, ή προτίθενται στο μέλλον να το πράξουν, να τολμήσουν να θέσουν στο περιθώριο ενδεχόμενες κομματικές ή προσωπικές σκοπιμότητες και να συστρατευτούμε όλοι μαζί, για να δημιουργήσουμε ένα ενωτικό κίνημα για διεκδίκηση των ερχόμενων Κοινοτικών εκλογών.

Σκέφτομαι να προτείνω τη δημιουργία ενός Ενιαίου Ψηφοδελτίου με όλα εκείνα τα πρόσωπα που ενδιαφέρονται πραγματικά για τον τόπο μας και αγωνιούν για το μέλλον του, που είναι υπεύθυνα, συνεργατικά, έχουν γνώσεις και οράματα, διορατικότητα και διοικητικές ικανότητες.

Σκέφτομαι να προτείνω να τεθεί επικεφαλής του ενιαίου ψηφοδελτίου πρόσωπο κοινής αποδοχής, το οποίο θα αναζητηθεί συλλογικά και υπερκομματικά για τη θέση του υποψήφιου Κοινοτάρχη.

Πιστεύω ότι τα κόμματα δεν θα έπρεπε έχουν τόσο ενεργή θέση στην τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία είναι και θα πρέπει να παραμείνει ευθύνη των τοπικών κοινωνιών. Η συγκρότηση ενός Ενιαίου ψηφοδελτίου είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στην επιλογή εκείνου του ανθρώπινου δυναμικού που θα διασφαλίζει τα καλύτερα αποτελέσματα στη διοίκηση του Κοινοτικού Συμβουλίου…, σκέφτομαι.

Το Καλό και το κακό, άρθρο

Λέω πως οι άνθρωποι έγιναν κακοί τόσο πολύ και τόσοι πολλοί, και διερωτώμαι πως ο Θεός υπομένει τέτοιο κόσμο και δεν τον τελειώνει πια. Λέω πως οι γείτονες δεν αγαπιούνται αναμεταξύ τους, ζηλεύουν και κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλο, και πίσω απο τις πλάτες τους ο ένας χλευάζει τον άλλο. Όταν τα βλέπω αυτά, στενοχωριέμαι και αναρωτιέμαι γιατί όλα αυτά; Γιατί οι άνθρωποι να είναι υποχείριοι των κακών σκέψεων τους, γιατί να εχουν σκοτάδι στη ψυχή, να μην γνωρίζουν την αλήθεια της καλοσύνης ωστε να την επιθυμούν και να την αναζητούν; Να πάψουν να είναι σκλάβοι της κακίας, να μην εχουν ψεύτικες σκέψεις και αισθήματα, ούτε και κακές συνήθειες; Λέω ακόμα ότι, αν οι άνθρωποι γνώριζαν την αλήθεια του καλού, θα χαίρονταν για το καλό του άλλου, το ίδιο ως και το δικό τους, αν δε, εγνώριζαν την αλήθεια του θεού, θα ένιωθαν ελεύθεροι στη ψυχή και στο μυαλό τόσο, ωστε να αγαπούν όλο τον κόσμο ως εαυτόν. Θέλω να πω πως η γνώση της αλήθειας είναι βασική προϋπόθεση για τον άνθρωπο ωστε να μπορεί να μην έχει κακία για τον συνάνθρωπο. Ξέρω, είμαι σίγουρος, ότι παρόμοιες σκέψεις σαν και τις δικές μου, εχουν και άλλοι. Μπορεί να είναι ένας γείτονας μου ή ένας άλλος συγχωριανός μου, μπορεί να είναι και πιο πολλοι απο ένας. Να λέγουν το ίδιο, πως εξαφανίστηκαν οι καλοί άνθρωποι, ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ούτε αλήθεια. Σαν αυτόν και σαν εμένα σίγουρα κι άλλοι, ίσως πολλοι, ίσως τόσοι που εάν συναντιόμασταν και γνωριζόμασταν, και συνασπιζόμασταν, θα νιώθαμε χαρούμενοι, θα ενώναμε τις δυνάμεις μας, και θα προσπαθούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε πιο καλό. Θα εξηγούσαμε την αλήθεια της γνώσης, τη χαρά της συνεννόησης, και την ευτυχία της αγάπης.

Διαλογισμός. 
Όταν είσαι κακόκεφος και θυμωμένος, κάνε για πέντε λεπτά βαθιές εκπνοές και εισπνοές. Μαζί με τις εκπνοές, φαντάσου πως αποβάλλεις τη σκοτεινή σου διάθεση, ενώ με τις εισπνοές ένας αέρας δύναμης εισβάλλει εντός σου, που με αυτήν ελέγχεις και διατάζεις τον νου να ηρεμήσει. Με αυτό τον τρόπο επανέρχεται η καλή διάθεση, η κακοκεφιά εξαφανίζεται, και το σκοτάδι του μυαλού φεύγει ενώ τη θέση του παίρνει η ευχαρίστηση της ηρεμίας. Παρ όλα αυτά, αν ακόμα νιώθεις θυμωμένος και κακόκεφος, δεν υπάρχει λόγος να ξεσπάς σε κάποιον. Απλώς, μείνε θυμωμένος, και  άφησε το θυμό να γίνει διαλογισμός. Κλείσου σ ένα δωμάτιο, κάθισε μόνος σου κι άφησε το θυμό να ανέβει όσο περισσότερο μπορεί. Αν έχεις τη διάθεση να χτυπήσεις κάποιον για να βγάλεις το άχτι σου, χτύπα ένα αντικείμενο. Αυτό βοηθά πολύ. Θα σκεφτείς και θα διαλογιστείς και θα καταλάβεις ότι άδικα χειροδικείς. Σου έμεινε μεγάλος πόνος στα χέρια, δεν κατάφερες τίποτα, και τότες θα καταλάβεις πόσο πόνο θα άφηνες σε κάποιον αν ξεσπούσες σε αυτόν. Θα έβλεπες εντός σου ότι έγινες πιο ήρεμος, και ότι πέταξες έξω όλη την ενέργεια που γίνεται θυμός. Απέβαλες από το σύστημά σου την ενέργεια που γίνεται δηλητήριο. Όταν κάνεις αυτό για λίγο καιρό, μετά θα παρατηρήσεις ότι όποια κατάσταση κι αν υπάρχει δεν προκαλεί θυμό.

Ένας υπερόπτης βασιλιάς  

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας υπερόπτης βασιλιάς που είχε μεγαλη ιδέα για τον εαυτό του και πολλη περιφρόνηση για τους άλλους. Ήταν πανίσχυρος βασιλιάς, αλλά ήταν άρρωστος  πολύ βαριά και ετοιμοθάνατος κι απελπιζόταν: «Είναι δυνατόν ένας τόσο ισχυρός βασιλιάς να πρέπει να πεθάνει; Τι κάνουν οι μάγοι μου; Γιατί δε με γλιτώνουν;»

Αλλά οι μάγοι το είχαν βάλει στα πόδια, από φόβο μήπως τους πάρει το κεφάλι. Μόνο ένας είχε απομείνει, ένας γέρος μάγος, που κανένας δεν του έδινε σημασία, γιατί ήταν μάλλον ιδιότροπος κι ίσως λίγο τρελούτσικος. Εδώ και πολλά χρόνια ο βασιλιάς δεν τον συμβουλευόταν , αυτή τη φορά όμως πρόσταξε να τον καλέσουν.

–Μπορείς να σωθείς, είπε ο μάγος, αλλά με μία συμφωνία: να παραχωρήσεις για μία μέρα το θρόνο σου στον άνθρωπο που θα σου μοιάζει πιότερο απ’ όλους τους ανθρώπους. Έτσι θα πεθάνει αυτός στη θέση σου.

Αμέσως βγήκε φιρμάνι σ’ όλο το βασίλειο: «Όσοι μοιάζουν στο βασιλιά να παρουσιαστούν στην Αυλή μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες, αλλιώς θα θανατωθούν.»

Παρουσιάστηκαν πολλοί: κάποιοι είχαν γενειάδα ίδια με του βασιλιά, αλλά η μύτη τους ήταν λίγο πιο μακριά ή λίγο πιο κοντή και ο μάγος τούς απέρριπτε, άλλοι έμοιαζαν στο βασιλιά όπως ένα πορτοκάλι μοιάζει με το διπλανό του στο καφάσι του μανάβη, αλλά ο μάγος τούς απέρριπτε, γιατί είτε τους έλειπε ένα δόντι ή είχαν μια κρεατοελιά στην πλάτη.

–Μα εσύ τους απορρίπτεις όλους, διαμαρτυρόταν ο βασιλιάς στο μάγο του. Άσε με να δοκιμάσω εγώ μ’ έναν απ’ όλους, να γίνει μια αρχή.
–Άδικα θα παιδευτείς, αποκρινόταν ο μάγος.

Ένα βράδυ, ο βασιλιάς κι ο μάγος του έκαναν περίπατο στις επάλξεις της πόλης και κάποια στιγμή ο μάγος φώναξε: « Να ο άνθρωπος που σου μοιάζει πιότερο απ’ όλους!» Και με τα λόγια αυτά, έδειξε ένα ζητιάνο σακάτη, καμπούρη, μισότυφλο, βρόμικο και γεμάτο πληγές.

–Μα πώς είναι δυνατόν; διαμαρτυρήθηκε ο βασιλιάς. Αμέτρητες διαφορές μάς χωρίζουν.
–Ένας βασιλιάς ετοιμοθάνατος, επέμενε ο μάγος, μοιάζει μονάχα με τον πιο φτωχό, τον πιο κακότυχο της πόλης. Εμπρός, άλλαξε αμέσως ρούχα μαζί του για μία μέρα, βάλε τον στο θρόνο και θα σωθείς.

Αλλά ο βασιλιάς δε θέλησε με κανέναν τρόπο να παραδεχτεί πως έμοιαζε μ’ ένα ζητιάνο. Γύρισε στο παλάτι κατσουφιασμένος κι άκεφος και το ίδιο βράδυ πέθανε, με το στέμμα στο κεφάλι και το σκήπτρο σφιχτά στην παλάμη.

Άρθρα και σχόλια που προκύπτουν απο την ιστορία του Βασιλιά: Υπεροψία, αυτοεκτίμηση, αλληλοεκτίμηση, θυμός, εγωισμός, παιδεία, γνώση, λογική, αγάπη. 

Υπεροψία:

Είναι μεν καλό πράγμα η αυτοεκτίμηση, δεν πρεπει όμως αυτή να επιτραπεί να γίνει μεγαλη προσωπική ιδέα. Εάν αυτό συμβεί σε κάποιον, ίσως τον κυριεύσει η υπερβολή, και η απαίτηση για θαυμασμό. Ίσως θεωρήσει τον εαυτό του ανώτερο, να γίνει υπερόπτης και να συμπεριφέρεται ανάλογα. Και όταν μάλιστα ένας τέτοιος κατέχει εξουσία, θα παρασυρθεί από αυτήν, και καταχρόντας την θα την χρησιμοποίηση για να επιβληθεί ως θα ήθελε, δηλαδή αλαζονικά αυθαίρετα και ακόμα χειρότερα, νομίζοντας ότι έχει δικαίωμα να το πράττει, θα την επιβάλλει στους άλλους θεωρώντας αυτή την ενέργεια ως φυσική. Θα καταντήσει όπως τον βασιλιά της ιστορίας, που από την πολλη του υπεροψία δεν μπόρεσε να σκεφτεί λογικά ούτε για να σώσει τη ζωή του. Είναι αυτό τρανό παράδειγμα ότι ο άνθρωπος πρέπει να σκέπτεται χρησιμοποιώντας την λογική, και για να το επιτυγχάνει αυτό, πρεπει να μην επιτρέπει σε εγωιστικά ελαττώματα ή και συναισθήματα να επηρεάζουν την κρίση του. 

Αυτοεκτίμηση και αλληλοεκτίμηση:  

Όταν υπάρχει αυτοεκτίμηση και πιστεύει κάποιος στον εαυτό του, τότε μπορεί να επιτύχει πολλά πραγματα. Η αυτοεκτίμηση επηρεάζεται κατά την πάροδο του χρόνου από τις προσωπικές επιτυχίες, ή αποτυχίες. Με την αυτοεκτίμηση νιώθουμε όμορφα, ειδικά η ψυχική μας κατάσταση είναι σε πλήρη ισορροπία και η ομορφιά πηγάζει από μέσα μας. Όσοι περάσουν δοκιμασίες αποτυχίες και λάθη, εκτιμούν  ακόμα περισσότερο τον εαυτό τους, και είναι από αυτά τα λάθη που γίνονται πιο δυνατοί, αλλά και λόγω αυτών, προσπαθούν να γίνονται καλύτεροι. Αυτά είναι που κάνουν τους ανθρώπους πιο δυνατούς, αλλά και που δίνουν το έναυσμα ώστε να εκτιμά ο καθένας περισσότερο τον εαυτό του, ώστε να προσπαθεί για πιο πολλή βελτίωση. Και όσοι δεν έχουν βρει τον τρόπο να βοηθηθούν μόνοι τους ώστε να εχουν αυτοεκτίμηση, μπορούν να αποταθούν σε ψυχαναλυτές και ψυχολόγους. Διότι είναι πολύ βασικό οι άνθρωποι να εκτιμούν τον εαυτό τους και να πιστεύουν σε αυτόν. Διότι η πίστη προς το ίδιο το άτομο, γεννά ψυχική ηρεμία και βοηθεί σε οτιδήποτε χρειάζεται να αντιμετωπιστεί. Με  τον τρόπο αυτό ο καθένας θα έχει το γνώθι σ αυτόν, όλοι θα κοιτάζουν τους άλλους με διαφορετική άποψη παρά άλλως πως, και όταν έτσι συμβαίνει, σίγουρα θα υπάρχει αυτοεκτίμηση και αλληλοεκτίμηση.

Θυμός:

Όταν κάποιος μας έχει αδικήσει πικραινόμαστε και θυμώνουμε. Άλλοι το εξωτερικεύουμε, άλλοι δε, αφήνουμε την πίκρα και τον θυμό εντός μας. Είναι ο θυμός μια δύναμη της ψυχής, που συνήθως τον χρησιμοποιούμε με απαράδεκτο τρόπο, για να επιβάλλουμε το δικό μας θέλημα. Όταν είναι ανεξέλεγκτος και μετατρέπεται σε τυφλή οργή καταστρέφει, ακόμη πληγώνει και εμάς τους ίδιους. Μερικές φορές δια του θυμού προκαλούμε φόβο, ώστε με αυτό τον τρόπο να επιβαλλόμαστε στους άλλους. Πρεπει να ξέρουμε ότι με το να πικραινόμαστε και να κρατάμε μέσα μας κακία σε αυτους που μας αδικούν, δηλητηριάζουμε τελικά οι ίδιοι τον εαυτό μας και γινόμαστε ανίκανοι να βιώσουμε τη χαρά. Είναι λοιπόν καλύτερα να αφήνουμε το θυμό να φεύγει από μέσα μας για αυτους που μας αδίκησαν, ώστε η καρδιά μας να είναι ελεύθερη από πάθη και μνησικακίες.

Εγωισμός:

Πολλές φορές χαρακτηρίζουμε τον εγωισμό ως κακό χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Άλλες φορές πάλι λέμε ότι χωρίς εγωισμό  δεν κάνουμε τίποτα στην ζωή μας. Ώστε αυτό που μένει να εξετάσουμε είναι τι είναι ο εγωισμός και αν είναι καλός ή κακός. Εγωισμός είναι όταν ο άνθρωπος ενεργεί για το ατομικό συμφέρον και τη προσωπική ευημερία. Είναι η αγάπη που δείχνει κάποιος για τον εαυτό του και που αποβλέπει στο δικό του συμφέρον, αλλά είναι ακόμα όταν κάποιος δείχνει ισχυρογνωμοσύνη, αδιαφορία για τους άλλους, και είναι αυταρχικός. Οι εγωιστές συνήθως δρουν όπως αυτοί θεωρούν σωστό, χωρίς να επηρεάζονται από ηθικές αρχές ή αξίες. Είναι ακόμα ο εγωισμός μια έμμονη ιδέα που κάνει τον άνθρωπο φίλαυτο, τον γεμίζει έπαρση, του σκοτεινιάζει το νου και την καρδιά, δεν μπορεί ούτε να δει, ούτε να ακούσει, ούτε να αντιληφθεί, ούτε να συναισθανθεί την κατάστασή του, και όλες οι ενέργειες του καταντούν εγωιστικές και παράλογες σε σημείο που να γίνεται επικίνδυνος.  Όταν υπάρχει πρέπει να προσέχουμε να μην ξεπερνά το όριο. Ποιο είναι όμως αυτό το όριο; Ο Νίτσε έλεγε ότι ο εγωισμός με μέτρο βοηθάει στη δημιουργική προσπάθεια του ανθρώπου και εκτιμάται αυτός όταν υποστηρίζει την προσωπικότητά του ατόμου. Ο μεγάλος εγωισμός αντίθετα, οδηγεί σε διχόνοια, και είναι αιτία που δεν αφήνει τους ανθρώπους να συνεργάζονται, και οδηγεί στην απομόνωση εαυτούς οι οποίοι συμπεριφέρονται με υπερβολικό και άκρατο εγωισμό.

Παιδεία:

Παιδεία δεν σημαίνει να έχει ο άνθρωπος χιλιάδες γνώσεις και να νομίζει ότι είναι σοφός, αλλά πρεπει να αποκτά χαρακτήρα, κοινή λογική και αντίληψη για να είναι σοφός. Ο Επίκτητος, έλεγε ότι ο άριστος σκοπός της παιδείας είναι η ύψωση των ψυχών των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι η παιδεία φτιάχνει τον άνθρωπο και καλλιεργεί το πνεύμα και την ψυχή ώστε να βγαίνει ότι καλό από καρδιά και νου. Πρεπει δηλαδή, ο κυριότερος σκοπός της παιδείας να είναι να κρατήσει τον άνθρωπο μακριά από την αλαζονεία και να είναι βοήθημα για απόκτηση ήθους και αρετής, καθώς καλλιέργεια ψυχής και πνεύματος. Όταν αυτό επιτευχθεί, ο άνθρωπος παύει να είναι εγωκεντρικός αλαζόνας και υπερόπτης. Γίνεται φίλος με τους άλλους, και έχει μέσα του κατανόηση, αγάπη, αλληλεγγύη, αλλά προ πάντων γίνεται φίλος με τον εαυτό του, και αυτό τον βοηθεί ώστε να φιλοσοφεί με τελικό αποτέλεσμα να έχει το κυριότερο αγαθό εντος του,  ειρήνευση στην ψυχή και στην καρδιά.

Γνώση και λογική: 

Η γνώση είναι εκείνη μέσω της οποίας συλλογιζόμαστε και διαμορφώνουμε κρίση των πραγμάτων. Είναι η θεωρητική και πρακτική κατανόηση ενός θέματος, δηλαδή η αφομοίωση γνώσεων, οι οποίες βοηθούν στην κατασταλάξη ορθολογιστικών σκέψεων και αποφάσεων. Η γνώση αποκτάται τόσο με εκπαίδευση, όσο και με την πρακτική της εμπειρίας. Είναι το σύνολο των πληροφοριών, που με την λογική του νου επεξεργαζόμαστε και καταλήγουμε ώστε οι ενέργειες και συμπεριφορές μας να είναι αποτελεσμα μιας τέτοιας ανάλυσης.

Αγάπη:

Όποιος δίνει αγάπη παίρνει αγάπη, όποιος χαμογελά εισπράττει χαμόγελο, όποιος μισεί δεν αγαπιέται. Εννοώ με λίγα λόγια αυτό που θα δώσει ο καθένας, αυτό και θα πάρει. Είναι στο χέρι του καθενός να δίνει ή να μην δίνει.

Το θέμα είναι με ποιο τρόπο αγαπάμε, από ευχαρίστηση όταν οι άλλοι μας υπηρετούν, μας κολακεύουν, μας υπακούουν και μας εξυπηρετούν αλλά όταν αυτό δεν συμβαίνει γυρνάμε την πλάτη; Σίγουρα αυτό δεν είναι αγάπη. Πραγματική αγάπη σημαίνει να αγαπάς χωρίς μίσος και μνησικακία, χωρίς ζήλια και επικρίσεις, χωρίς  κατακρίσεις και συγκρίσεις.  Για να εννοήσουμε το ακριβές νόημα αυτής της λέξης πρεπει να φέρουμε στο νου μας πως αντικρίζουμε και πως σκεπτόμαστε τα παιδιά μας, αλλά κυρίως πως αγαπάνε οι μανάδες τα παιδιά τους. Την αυτοθυσία και την προσφορά τους για αυτά. Αυτό σημαίνει αγάπη, και όταν αυτό συμβαίνει η ζωή είναι πιο απλή και πιο υποφερτή. Η αγάπη χρειάζεται για όλους, και αυτοί που την εχουν είναι οι τυχεροί. Είναι δε, μεγαλη ευτυχία όταν μας αγαπάνε, και πρεπει να ξέρουμε ότι είναι εύκολο να συμβαίνει αυτό,  εξαρτάται μόνο από εμάς. Αν δώσουμε αγάπη, θα πάρουμε αγάπη. Η αγάπη μπορεί τελικά να είναι η λύση για όλα τα ανθρώπινα προβλήματα και όλες τις οδύνες.

Η βία της ανεργίας και ένα λυπηρό γεγονός. 

Σε άλλους χτύπησε την πόρτα η ανεργία, σε άλλους θα χτυπήσει. Σημασία έχει ότι είναι μια πραγματικότητα με επεκτάσεις σε όλους τους τομείς. Πολλά ξενοδοχεία και δουλειές έκλεισαν, κόσμος απελύθη, χρήματα  εχουν μόνο οι τράπεζες και οι δημόσιοι υπάλληλοι, και το καλάθι της φτωχής οικοκυράς έμεινε άδειο.  

Και η ψυχολογική τρομοκρατία της φτώχειας, κάνει το νου να θέλει να σπάσει στην προσπάθεια νε εύρη λύση. Και να μην βρίσκει, και να ξεσπάσει στους άλλους, και να μην ξέρει τι κάνει. Δεν φτάνει που δεν υπάρχουν δουλειές, έχουμε και τους παράνομους αλλοδαπούς που για ένα πιάτο φαί ζητιανεύουν να πάρουν καμιά δουλειά. Το χειρότερο είναι που εμείς, οι συμπατριώτες και πατριώτες, προτιμούμε τους ξένους. Ειτε για να γλυτώσουμε χρήματα, ειτε ακόμα γιατί δεν αγαπούμε τους δικούς μας. Επιτρέπουμε στην ίδια την κοινότητα να συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις, και σιωπούμε, και ακόμα συμμετέχουμε. Όταν ξέρουμε ότι στην κοινότητα μας υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις (και υπάρχουν), όπου δεν υπάρχει μία, δεν υπάρχει φαί και ρούχα για τα μωρά, και είναι και Χριστούγεννα, με ποίο θράσος και ποία καρδιά δίνουμε τις δουλειές σε αλλοδαπούς; Πρεπει επιτέλους να αλλάξουμε μυαλά. Δεν πρεπει να καταδικάζουμε τους ενόχους που γι αυτους τους λόγους καταφεύγουν στην βία της ανεργίας. Δεν πρεπει τέλος να ισχυριστούμε ότι είχε άδικο ο συγκεκριμένος ομοχώριος μας που απο αγανάχτηση, ξέσπασε και προκάλεσε βία. Μπορεί να μην έφταιγαν οι αλλοδαποί που πήραν τη δουλειά, όμως έφταιγαν αυτοί που την έδωσαν σε αυτους. Διότι όταν ζητεί μεροκάματο ένας χωριανός και εμείς το αρνούμαστε, είμαστε νομίζω απάνθρωποι, και συνένοχοι στη βία που προκαλείται από την ανεργία. Ήταν ένα λυπητερό γεγονός που συνέβηκε στην Κεντρική πλατεία, όπου ο ομοχώριος μας αγανακτισμένος το προκάλεσε βλέποντας τους αλλοδαπούς να εργάζονται ενώ αυτός για την ίδια εργασία βρήκε τις πόρτες κλειστές. Που αγανακτισμένος κάλεσε την αστυνομία να τους συλλάβει, που ακόμα προκάλεσε βίαια επεισόδια, και που ακόμα είναι γεμάτος αγανάχτηση. Πρεπει νομίζω, για παρόμοιες περιπτώσεις (που ελπίζω να μην είναι πολλές) να βρεθεί τρόπος ώστε το κοινοτικό Συμβούλιο, η εκκλησία, η ΣΠΕ, και άλλοι οργανισμοί, να μπορούν να εχουν γνώση για να επεμβαίνουν και να βοηθούν αυτους που εχουν τόση μεγάλη ανάγκη ώστε να καταφεύγουν στη βία. Όμως να ξέρετε, η καλοσύνη δεν χάθηκε. Υπάρχει στον απλό κόσμο, και όταν αυτή κυριαρχεί, λύνει όλα τα όμοια προβλήματα. Με χαρά πληροφορηθήκαμε το γεγονός ότι πολίτης προσέφερε έστω μερικά μεροκάματα στον δησπραγούντα χωριανό μας, έστω για λίγη ανάσα, τόσο μπορούσε και αυτός να προσφέρει. Εμπρός λοιπόν όλοι μαζί να μιμηθούμε τον καλό χωριανό μας, διότι εγώ λέγω, αν όλοι κάνουμε το ίδιο, τέτοια προβλήματα θα εκλείψουν παντελώς.

Διάλογος. 

O πολιτισμός είναι ένας τρόπος προώθησης του διαλόγου. Διάλογος σημαίνει να υπάρχουν διαφορετικές φωνές και να αποτελεί συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων για αλληλοεπίδραση. Πρεπει να δημιουργείται περιβάλλον όπου σ αυτό να γίνονται ανταλλαγές απόψεων μεταξύ των ατόμων, και σε αυτό να υπάρχει ο σεβασμός στις αντίθετες απόψεις με μόνη προσπάθεια αλλαγής αυτών, την πειθώ του λόγου. Με επιχειρήματα που να εμπεριέχουν λογική και παραδείγματα που να αντέχουν σε αυτήν. Χωρίς προδιάθεση άρνησης και χωρίς τον συνήθη εγωισμό, μπορούν οι άνθρωποι να συνομιλήσουν, να βρουν κοινές συνισταμένες και διαύλους επικοινωνίας που δεν θα ήσαν ορατοί χωρίς αυτόν. Όλα τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα δεν βρίσκουν λύση αν δεν υπάρξει διάλογος. Με συνομιλίες λύνονται σοβαρά παγκόσμια προβλήματα, πόσο μάλλον αυτά μεταξύ των ανθρώπων. Χρειάζεται λοιπόν ο διάλογος μεταξύ των ανθρώπων για να ακούονται διαφορετικές φωνες από διαφορετικούς τρόπους ζωής και σκέψης ώστε να επέρχεται κατανόηση και να αίρονται οι παρεξηγήσεις.

Μίζεροι άνθρωποι. 

Πρεπει οι άνθρωποι στις αναμεταξύ τους σχέσεις να αποφεύγουν να συναναστρέφονται τους  μίζερους διότι είναι η μιζέρια μεταδοτική. Πρεπει να συναναστρέφονται χαρούμενους, διότι και η χαρά είναι μεταδοτική. Είναι παρατηρημένο οι μίζεροι να έλκονται από τους χαρούμενους γιατί ενδόμυχα θέλουν να δανειστούν ακτινοβολία και θετική ενέργεια. Οι μίζεροι γεννιούνται τέτοιοι και δεν μπορούν να αλλάξουν. Είναι κακότροποι, τα βλέπουν όλα μαύρα, τους φταίνε οι απέναντι και οι διπλανοί, δεν εχουν να πουν λόγο καλό. Κάποιος που θα βρεθεί ανάμεσα τους θα χάσει τη χαρά του, θα μελαγχολήσει, θα γίνει κατσούφης σαν και αυτοί. Πρεπει οι άνθρωποι να συναναστρέφονται χαρούμενους ανθρώπους, διότι αυτοί εχουν εκ φύσεως την χαρά μέσα τους, και πάντα θέλουν να την δώσουν στους άλλους. Την μεταδίδουν εύκολα, και την δίνουν απλόχερα. Όταν κάποιος είναι χαρούμενος είναι και ευτυχισμένος διότι ως είναι  φυσικό, η χαρά διώχνει τη λύπη και τις κακές σκέψεις. Συστήνουμε λοιπόν, την συναναστροφή με χαρούμενους ανθρώπους, διότι είναι αυτός τρόπος, ώστε να μην τους πάρουν από κάτω τα προβλήματα και οι στενοχώριες. Συστήνουμε επίσης την αποφυγή της συναναστροφής με τους μίζερους, διότι αυτοί μεταδίδουν τη μιζέρια τους.

Δάσκαλοι. 

Οι γνώσεις δεν τελειώνουν και είναι απειράριθμες, έτσι ώστε και ο πιο μορφωμένος άνθρωπος να κατακτά ένα πολύ μικρό ποσοστό τους. Στόχος τής μόρφωσης πρέπει να είναι να μπορεί ο μαθητής να αντιλαμβάνεται, να εννοεί, να αναρωτιέται, να ψάχνει, να θαυμάζει και να δημιουργεί. Η μόρφωση πρεπει να γεννιέται απο την επιθυμία του κάθε ατόμου για πιο πολλη γνώση, ειδάλλως με καταπίεση και επιβολή της, αυτή η επιθυμία χάνεται και πεθαίνει. Η Εκπαίδευση λοιπόν, μικρή σχέση έχει με την μόρφωση, και στη διαδικασία αυτής τής μόρφωσης οι δάσκαλοι είναι απαραίτητοι, γιατί εξασφαλίζουν την έννοια τής συνέχειας και  προτείνουν μεθόδους αναζήτησης, εργο που γίνεται πολύ δυσκολότερο παρά αυτό της εκπαίδευσης, και είναι λίγοι αυτοί οι δάσκαλοι που μπόρεσαν να το επιτύχουν. Και αυτές οι επιτυχίες είναι φωτεινές εξαιρέσεις οι οποίες οφείλονται πάντοτε στην παρουσία λίγων δασκάλων, αυτών που κατάφεραν να κινήσουν τον θαυμασμό και την περιέργεια των μαθητών, ανοίγοντάς έτσι την πόρτα τής πνευματικής ευχαρίστησης και τής κριτικής σκέψης. Η παιδεία όποθεν και αν προέρχεται, είτε απο την οικογένεια, είτε απο το κράτος, ειτε ακόμα απο τη γειτονιά, μοναδικό σκοπό έχει την εξειδικευμένη εκπαίδευση για εξασφάλιση  καριέρας ως προς επαγγελματική αποκατάσταση. Κατά συνέπεια η απόλυτη εξειδίκευση, και η συλλογή γνώσεων ως προς τούτο, απομακρύνει από το όλον προς όφελος τού μέρους. Θα ήταν καλύτερα αν ταυτόχρονα η κοινωνία τοποθετούσε και την μόρφωση σε ίδια επίπεδα οπως αυτήν της απόλυτης επί μέρους εξειδίκευσης. Πολύ δυσκολο αυτό, γιατί για τέτοια εγχειρήματα χρειάζονται πεφωτισμένοι δάσκαλοι, αυτών που κατάφεραν να κινήσουν τον θαυμασμό και την περιέργεια των μαθητών, δάσκαλοι οπως τον σημερινό φιλοξενούμενο μας, που απο όλες τις βαθμίδες της καριέρας του, μπόρεσε να εμπνεύσει και να μορφώσει χιλιάδες νέους και νέες ανοίγοντάς έτσι την πόρτα τής πνευματικής ευχαρίστησης και τής κριτικής σκέψης.

Άγχος και θάλασσα. 

Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί σε δύσκολη ψυχική κατάσταση διότι το στρες και τα προβλήματα είναι καθημερινά βιώματα. Και όταν οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι συμπεριφορές δεν μπορούν να ελεχτούν, και όταν το άτομο δεν νιώθει καλά και ευχάριστα, είναι σημαντικό, να υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης μιας τέτοιας δύσκολης κατάστασης. Ο κάθε άνθρωπος αναπτύσσει από μόνος του συμπεριφορές και τρόπους για να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις. Άλλοι βρίσκουν παρηγοριά σκεφτόμενοι ρεαλιστικά και λογικά, άλλοι συζητώντας, και άλλοι φιλοσοφώντας. Ένας απλός και αποτελεσματικός τρόπος για αποφυγή μιας τέτοιας δυσάρεστης και φθοροποιού κατάστασης, είναι το άτομο που υποφέρει να παει μια βόλτα ως τη παραλια, και εκεί, να αφήσει το μάτι, μαζί και το πνεύμα, να ταξιδέψει στην απέραντη πλατιά γαλάζια θάλασσα. Και όταν αφεθεί να παραςυρθεί από αυτήν, τότες όλες οι φαντασίες, οι αναμνήσεις, αλλά και οι σκέψεις, θα αλλάξουν δρόμο, θα παρασυρθούν με τα κύματα, με τα ρεύματα, θα πάρουν δρόμους μακρινούς, λυτρωτικούς και όμορφους. Είναι η θάλασσα το κύριο στοιχείο όλης της ζωής, που με ένα ανεξήγητο τρόπο, έχει τον τρόπο να γαληνεύει το νου και να ηρεμεί την ψυχή. Όποιος έμαθε να αγναντεύει τα πέρατα της θάλασσας, και εννοώντας το μεγάλο της μυστήριο, το ανεξερεύνητο και απροσδιόριστο στη νόηση, θα ξεφύγει και θα λυτρωθεί από το άγχος και τις στενοχώριες. Θα καταλάβει πόσο μικρά και ασήμαντα είναι τα δικά του προβλήματα σε σχέση με το απέραντο και μυστηριώδες μεγαλείο της θάλασσας. Εχει όμως η θάλασσα και την ανεξήγητη ιδιότητα, για όποιον την κοιτά, να του επιφέρει την γαλήνη. Είναι μια κατάσταση ανεξήγητη που όμως συμβαίνει και που όλοι εμείς των παραθαλάσσιων περιοχών μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε. Γι αυτό το λόγο λοιπόν, λέγω σε όλους, ότι μια βόλτα στην παραλια, είναι ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα, είναι μια ψυχική επαφή με τον ορίζοντα της θάλασσας, και είμαι σίγουρος, θα φέρουν αποτελεσμα καλό στην ψυχική ηρεμία του καθενός, στο κάτω κάτω, η θάλασσα είναι όμορφη, μαγευτική, και αυτό αρκεί. 

Η βία στους νέους. 

Αυτή προέρχεται από την επανάσταση που θέλουν να κάνουν οι νέοι, που θέλουν να δείξουν την παλικαριά τους, και να δείξουν την αφοβιά τους. Συνασπίζονται μερικοί, λέει ο ένας μια κουβέντα, ο άλλος ακόμα μια, όλοι συμφωνούν, και χωρίς να σκεφτούν δρουν και παραφέρονται με ασύμμετρη δύναμη και βία, παράλογα τις περισσότερες φορές, προκαλώντας συνήθως μόνο ζημιά. Πρέπει να ξέρουν όμως οι νέοι, ότι η πιο μεγαλη παλικαριά και αφοβιά, είναι μέσα στην καρδιά, και προπάντων μέσα στο νου, στη σκέψη και στη λογική. Πρέπει να ξέρουν οι νέοι ότι δεν είναι δύσκολο να κάνουν κακό. Πρέπει να ξέρουν ότι πιο δύσκολο είναι να κάνουν

καλό. Αλλά αν θέλουν να περηφανεύονται και όλοι να τους παραδέχονται, και προπάντων οι ιδιοι να σέβονται τον εαυτό τους, πρέπει να αντέχουν τους πειρασμούς, να μην παρασύρονται στο κακό, αλλά από πανω, πρέπει αυτοί να μπορούν να παρασέρνουν τους άλλους ώστε να μην παραφέρονται, να είναι εγκρατείς, και προ πάντων, να μην δρουν ασυλλόγιστα και αυτοστιγμεί, διότι, να ξέρουν, όσα φέρνει η ωρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος. Πρέπει να ξέρουν επίσης, ότι η πιο μεγαλη παλικαριά, είναι να δεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, και να μην προσπαθεί ο καθένας να αποδείξει ότι είναι κάτι άλλο προσφεύγοντας στη βία και στην αδικία. Διότι υπάρχει συνείδηση, και θεια τιμωρία. Διότι αργά ή γρήγορα, ότι κακό κάνει στη ζωή του ο άνθρωπος, στρέφεται αυτό πίσω και τον βρίσκει με κάποιο τρόπο, όσα χρόνια και να περάσουν. Ίσως αυτό να ακούγεται παράξενο, αλλά όταν μιλήσει κάποιος με τους γεροντότερους, θα δει ότι είναι απόλυτα σωστό. Πρέπει λοιπόν, να μην παρασυρόμαστε στο κακό, πρέπει ακόμα, εμείς να παρασύρουμε άλλους να κάνουν το καλό. Αυτό είναι παλικαριά, αυτό κάνουν όσοι είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους, αυτό κάνουν όσοι θέλουν να είναι αρχηγοί.

Σύνεση και ματαιοδοξία. 

Ματαιοδοξία είναι η ευχαρίστηση του ατόμου στο να προκαλεί εντύπωση, και θαυμασμό. Ο ματαιόδοξος αναμένει πάντα να τον λαμβάνουν υπ όψιν και να τον υπολογίζουν. Είναι μια ψυχική εσωτερική ανάγκη που την εχουν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι. Δυστυχώς όταν αυτή είναι υπερβολική, γίνεται  επικίνδυνη διότι  αναγκάζει τον άνθρωπο να κάνει ενέργειες  οι οποίες αφορούν περισσότερο την εμφάνιση παρά την ύπαρξη, και χωρίς να το καταλαβαίνει γίνεται υποκειμενικός και οδηγείται σε πράξεις υπερβολικές και μάταιες. Η ματαιοδοξία είναι συνώνυμος της αλαζονείας και της φιλοδοξίας. Πολλές φορές προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι χωρίς  ματαιοδοξία και φιλοδοξία δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν τα μεγάλα επιτεύγματα. Εχουν δίκαιο, διότι η ιστορία γράφεται με την κατασκευή έργων που μένουν στο χρόνο, με τις ρήσεις των φιλοσόφων, με τη συγγραφή γραπτών έργων, με τις εφευρέσεις, με τις κατακτήσεις. Δεν γράφεται με την εγγραφή ονομάτων σε πέτρινες πλάκες, ούτε ακόμα με την κατασκευή αγαλμάτων ούτε επίσης γράφεται  με το χτίσιμο μεγάλων κτιρίων κοινής χρήσης. Όλα αυτά είναι προσωρινά, είναι μόνο για μερικές δεκαετίες. Γράφεται η ιστορία με την κατασκευή πολιτιστικών έργων οπως μουσεία και θέατρα, και με την συγγραφή πνευματικού έργου αξίας. Όσα και να δημιουργήσει ο άνθρωπος με γνώμονα την υστεροφημία, την ματαιοδοξία και την φιλοδοξία, σημασία θα εχουν μόνο, αν αυτά μείνουν στην ιστορία. Και επειδή  διδαχτήκαμε απο αυτήν, επειδή ξέρουμε περίπου τι μένει και τι φεύγει, πρέπει οι άνθρωποι αυτού του είδους να είναι προσεκτικοί. Να είναι λογικοί, συνετοί και πραγματιστές, ώστε να μην προκαλούν άλλα αποτελέσματα απο τα επιδιωκόμενα που αποτελεσμα θα εχουν την πρόκληση κακού αντί καλού.

Μην κάνεις στους άλλους αυτά που δεν θα ήθελες να κάνουν σε σένα. 

Την όλη πορεία μας στην σύντομη ζωή που ζούμε εν συγκρίσει με την μεγαλη αιωνιότητα, πρεπει αυτήν να την διέπουν αρχές οι οποίες να βασίζονται στο σωστό, και να είναι βγαλμένες από την πληθώρα διδαγμάτων που άφησαν σε μας οι σοφοί πρόγονοι μας σαν παρακαταθήκη. Αν και ο χαρακτήρας του καθενός κληρονομείται, εντούτοις μπορεί να διαμορφωθεί με την κατάλληλη γνώση και προσπάθεια. Να καλλιεργηθεί καταλλήλως, ώστε να επιφέρει στη ζωή μας αποτελεσμα καλό, διότι όπως είπε ο Ηράκλειτος, ο χαρακτήρας κάποιου είναι και η μοίρα του. Ώστε λοιπόν οι πράξεις, καλές ή κακές του καθενός, είναι αποτελεσμα του χαρακτήρα του. Αυτό σημαίνει ότι η μοίρα του κόσμου γενικότερα, εξαρτάται από τον χαρακτήρα αυτών που καθορίζουν πολιτικές, διότι είναι από αυτές που  εξαρτώνται τα αποτελέσματα. Ξεκινά αυτή η κατάσταση από τον πιο απλό άνθρωπο και φτάνει έως τους αρχηγούς των κρατών, και ακόμα πάρα πέρα. Είναι οι γονείς που πρώτοι θα καθοδηγήσουν τα παιδιά.  Είναι η γειτονιά που θα επηρεάσει ανεξίτηλα και δια παντώς και θα διαμορφώσει την συμπεριφορά τους. Και είναι τέλος, η μόρφωση, αυτή που θα φέρει το τελικό αποτελεσμα. Μόρφωση που θα προέρχεται από δασκάλους, που θα μπορούν αυτοί να μεταδώσουν, αλλά πρώτα και κύρια, να είναι οι ιδιοι σωστοί χαρακτήρες και να πιστεύουν αυτά που διδάσκουν. Μ αυτό τον τρόπο ο άνθρωπος γίνεται ακέραιος και αποκτά αντιστάσεις στους πειρασμούς και στις δυσκολίες της ζωής. Διάγει βίο χωρίς να ενοχλεί, χωρίς να αδικεί, χωρίς να δημιουργεί πολέμους. Όταν όλοι δεν κάνουν πράξεις που ενοχλούν τους άλλους, αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν θα τσακώνονται μεταξύ τους, σημαίνει ότι θα είναι αγαπημένοι μεταξύ τους. Πρεπει εν κατακλείδι, κανένας να μην κάνει στον άλλο αυτό που δεν θα ήθελε να κάνουν στον ίδιο . Διότι, ξαναλέω, ο χαρακτήρας του καθενός είναι και η μοίρα του, δηλαδή αν είναι καλός καλοσύνη θα βρει, αν είναι κακός κακία θα συναντήσει.

Λογική και συναίσθημα. 

Πολλοί διανοητές έχουν μελετήσει τη λογική, και οι απόψεις σχετικά με τη φύση αυτής δεν είναι συμβατές μεταξύ τους. Η λογική στον άνθρωπο περιλαμβάνει τον λογικό συλλογισμό, που μετά από περισκόπηση και έρευνα έχει την ικανότητα να καταλήγει σε λογικά συμπεράσματα, και να λύνει προβλήματα, να προβαίνει σε σωστές εκτιμήσεις, και να κατανοεί τον εαυτό του και τους άλλους ανθρώπους. Έτσι προσπάθεια του καθενός, συνήθως είναι να ερμηνεύει τα γεγονότα και να τα καταλαβαίνει με βάση τη λογική. Διότι είναι αυτή που διέπει τον κόσμο και τη λειτουργία του. Πάρα πολλές φορές όμως ορισμένα πραγματα δεν μπορούν να εξηγηθούν με αυτήν. Αυτό συμβαίνει διότι η λογική έχει πολλές όψεις, και συχνά επηρεάζεται από τις προσωπικές ιδιομορφίες καθώς και την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου που επιχειρεί να δώσει λογικές εξηγήσεις. Ώστε οσο και να είναι η λογική ψυχρή, πολλές φορές δεν είναι ούτε αντικειμενική, ούτε ορθή. Είναι η λογική όμως, ανεξάρτητα πόσο μπορεί να επηρεαστεί από άλλες παραμέτρους, οδηγός για πιο σίγουρη και ασφαλή διάγνωση του κάθε ζητήματος, της κάθε σκέψης, και της κάθε πράξης. Το συναίσθημα δεν υπολογίζει συνήθως τα λογικά συμπεράσματα, και υπαγορεύει τις περισσότερες πράξεις των ανθρώπων. Ενώ τα ζώα κινούνται από την καθαρή λογική του ενστίκτου και ο άνθρωπος με τη λογική του μυαλού, στον άνθρωπο το συναίσθημα προκαλεί, πολλές φορές, συμπεριφορές που στρέφονται εναντίον του ατόμου αλλά και του συνόλου. Το συναίσθημα μπορεί να παραπλανά, να φανατίζει, να αλλοιώνει τη λογική διαδικασία. Μπορεί να προκαλεί καταστροφές, όλεθρο και δυστυχία. Αλλά μπορεί επίσης να εμπνεύσει μεγαλειώδη πνευματικά έργα και τέχνες, και να αποτελέσει κίνητρο εξαιρετικών πράξεων και επιτευγμάτων. Είναι δηλαδή η λογική και το συναίσθημα δυο αλληλένδετοι παράγοντες που ωθούν τον καθένα μας να ενεργεί με τρόπους που άλλοτε επιφέρουν αποτέλεσμα καλό, και άλλοτε κακό. Σίγουρα η σωστή λογική υπερτερεί, αλλά επειδή είναι δύσκολο να κυριαρχήσει του συναισθήματος, πρέπει νομίζω, στο κόσμο να επικρατεί οσο γίνεται η ισορροπία μεταξύ αυτών.

Γιορτή στην μεγαλη αίθουσα της εκκλησίας. 

Ή Αγία μας Εκκλησία καθόρισε να τελούνται τρία μόνον γενέθλια: του Χριστού, της Παναγίαςκαι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Στις 8/9/2009 είναι τα γενέθλια της Παναγίας μητέρας του Χριστού, κόρης του Ιωακείμ και της Άννας. Η μεγάλη μας εκκλησία φέρει το όνομα αυτής της Αγίας, και κατά συνέπεια γιορτάζει και αυτή. Έτσι, γι αυτό το λόγο και για πρώτη φορά φέτος, ο ιερέας μας πάτερ Ανδρέας μαζί με την εκκλησιαστική επιτροπή οργάνωσαν μεγαλόπρεπη τελετή της θειας λειτουργίας κατά την οποίαν δόξασαν την Παναγία, και ακολούθως παρέθεσαν μικρη γιορτή στην αίθουσα της εκκλησίας στην οποία φιλοξενήθηκαν όλοι οι πιστοί που παρευρέθησαν στην εκκλησία, και προσφέρθηκαν σε αυτους διάφορα φιλέματα και χυμοί. Επίσης διεξήχθη συζήτηση και συνομιλία μεταξύ των καλεσμένων και του ιερέως περί της εορτής αυτής, καθώς και για άλλα θρησκευτικα ζητηματα. Σε συγκεκριμένη  ερώτηση προς τον ιερέα μας ότι τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε μια αναβαθμισμένη προσπάθεια ως προς την εκτέλεση διαφόρων ειδικών εορτών, μας απάντησε ότι έτσι απλά, είναι σκέψεις αυτού και της εκκλησιαστικής επιτροπής ουτως ώστε με τέτοιες ενέργειες να μπορέσουν να προκαλέσουν τους πιστούς ώστε  να στρέψουν την προσοχή τους ξανά προς τον Θεό, και να μην αφήνουν τον κοσμικό ευδαιμονισμό να τους παρασύρει μακριά από την Ορθόδοξη πίστη. Εκτός όμως αυτών, είναι η σημερινή γενέθλια γιορτή της Δέσποινας Παναγίας ένα ξεχωριστό γεγονός, διότι γεννήθηκε η αειπάρθενος Θεοτόκος μητέρα, μητέρα του Χριστού, και απάντων των ανθρώπων. Και η εκκλησία μας που φέρει το όνομα αυτής, ως όφειλε να την τιμά, έτσι και πράττει.

Κουτσομπολιό. 

Κάθε μέρα, στα καφενεία, στις υπεραγορές, στις γειτονιές, και  παντού, είμαστε όλοι μάρτυρες διάφορων συζητήσεων, αλλά κυρίως κουτσομπολιών. Λέει κάποιος καποια καλόβουλη ή κακόβουλη κουβέντα που και λίγη αλήθεια να περιέχει, αυτή παίρνεται και διαδίδεται απο στόμα σε στόμα σε όλη την κοινότητα, διογκώνεται, αλλάζει και παραποιείται, με αποτελεσμα ένα απλό γεγονός να μεταμορφώνεται σε μεγάλο θέμα, να ψιθυρίζεται πίσω απο την πλάτη του επηρεαζόμενου προσώπου, και να γίνεται κοινό μυστικό το οποίο προκαλεί κακές παρενέργειες. Εκ των υστέρων μπορεί να αποδειχτεί η φήμη  ψευδής, αλλά εκείνοι που τη διέδωσαν κατόρθωσαν να βλάψουν την κοινωνική θέση και τα συναισθήματα του ατόμου. Είναι μια κοινωνική επιθετικότητα, είναι μια συμπεριφορά που πραγματικά βλάπτει. Οι άνθρωποι  εμπλέκονται σε κακόβουλα κουτσομπολιά διότι με αυτό τον τρόπο βγάζουν όλα τα εσωτερικά απωθημένα και προβλήματα τους πίσω απο την πλάτη του επηρεαζόμενου  χωρίς συνήθως να υπάρχουν συνέπειες αφου ο κατηγορούμενος δεν είναι παρών για να αντικρούσει τις κατηγορίες, η να τιμωρήσει τον κάθε ψεύτη κατήγορο του. Το κουτσομπολιό μπορεί να βελτιώσει την κοινωνική θέση κάποιου εις βάρος κάποιων άλλων, και να γίνει δημοφιλέστερος, και να μπορέσει να αναρριχηθεί κοινωνικά, - έτσι νομίζουν-. Και δυστυχώς σ αυτές τις συζητήσεις οι άνθρωποι ομαδοποιούνται και συνασπίζονται και συμφωνούν αναμεταξύ τους στο να κουτσομπολεύουν και να κατηγορούν. Και σε αυτές τις περιπτώσεις όταν κάποιος διαφωνεί, συνήθως σιωπά, ή αναγκάζεται να συμφωνά. Το κουτσομπολιό είναι ως φαίνεται μια κατάσταση εσωτερικής ανάγκης του μέσου ανθρώπου που προέρχεται απο το υποσυνείδητο, ή και το συνειδητό και το οποίον προκαλεί ψυχική και πνευματική ευχαρίστηση. Είναι μια κατάσταση που δεν αλλάζει, και θέλοντας και μη την ανεχόμαστε χωρίς οι πιο πολλοι να μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο. Το μόνο  ίσως που μπορεί κάποιος, είναι να κανει πως δεν ακουει, για να μην τρελαθεί. Διότι όταν οι παλιοί λεγανε "καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα", πολλές φόρες έχανε και λίγο δίκαιο.

15 Αυγούστου, η γιορτή της Παναγίας. 

Στις 15 Αυγούστου, γιορτάζεται μια από τις πιο αγαπητές και σεβαστές γιορτές των Ελλήνων, ηKοίμηση της Θεοτόκου Μαρίας Παναγίας. Σε πολλές περιοχές του Ελληνισμού οι ορθόδοξοι Χριστιανοί στολίζουν τον επιτάφιο οπως και το Πάσχα, αλλά αντί για τον Χριστό, σ αυτή την περίπτωση εγκωμιάζουν την Παναγία, και περιφέρουν τον επιτάφιο στις γειτονιές και στους δρόμους. Φέτος για πρώτη φορά στην ιστορία της εκκλησίας της Χλωρακας τελέστηκε αυτό το έθιμο. Οπως και το Πάσχα, έτσι και σ αυτή την περίπτωση αφου οι γυναίκες της χλωρακας στόλισαν με άνθη και κυρίως τριαντάφυλλα απο τους κήπους της Παναγιώτας Μαραγκού τον Επιτάφιο, οι άνδρες της Χλωρακας τον περιέφεραν  σε λειτή γυρω απο την εκκλησία, και ύστερα όλο το εκκλησίασμα προσκύνησε και πήρε λουλούδι απο τον επιτάφιο το οποίον πήρε σπίτι του ως φυλακτό. Ήταν μια ωραία τελετή  την οποία σκέφτηκε και  εφάρμοσε ο ιερέας μας πατερ Ανδρέας Π/Κωστας μαζί με όλη την εκκλησιαστική επιτροπή. Τους αξίζουν συγχαρητήρια, και να ξέρουν τέτοιες ενέργειες ενδυναμώνουν την πίστη στο Θεό.

Με ακατάλληλη ενδυμασία συνηθίζουν να κυκλοφορούν κατά την ωρα της εργασίας των οι καμεραμέν και οι βοηθοί τους στην Πάφο. Εχει παρατηρηθεί να εμφανίζονται με παντελόνια βερμούδες και παπούτσια σάνταλα κατά την διάρκεια κάλυψης των διαφόρων ειδησεογραφικών γεγονότων, χωρίς να σέβονται αν υπάρχουν επίσημοι ή Δεσποτάδες. Μπαίνουν στις εκκλησιές κατά την διάρκεια ακόμη και κηδειών μ αυτή την περιβολή. Ακόμα και κατά την εδώ πρόσφατη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στην κοινότητα μας, μπήκαν μέσα στην εκκλησία και κάλυψαν το γεγονός μ αυτού του είδους ενδυμασία. Χωρίς να σέβονται και χωρίς να ντρέπονται. Από την πρώτη στιγμή έχει παρατηρηθεί και συζητηθεί από πολλούς χωριανούς αυτό το γεγονός, και έχει ζητηθεί από επιτρόπους της εκκλησίας, να τους απαγορευτεί να εισέρχονται στην εκκλησία, αλλά αυτοί δήλωσαν αδυναμία προς τούτο. Δεν πρέπει να φοβούνται μήπως δυσαρεστήσουν τον τύπο αυτοί που πέρνουν τις αποφάσεις, και δεν πρέπει να επιτρέπεται αυτή η κατάσταση, διότι το σωστό πρέπει να εφαρμόζεται από όλους. Η εκκλησία είναι χώρος ιερός, και οι ιεράρχες επίσης το ίδιο, πόσο μάλλον οι μητροπολίτες και ο αρχιεπίσκοπος μας. Πρέπει να τηρείται η τάξη, και αυτοί που έχουν αντίθετη άποψη να δηλώσουν μη Χριστιανοί.

Εργαστήρι ψαλτικής. 

Βυζαντινή μουσική είναι η συνέχιση και ανάπτυξη της αρχαίας Ελληνικής μουσικής η οποία ξεκίνησε να αναπτύ σσεται τον 4ο αιώνα μ.Χ, λίγο μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρα τορίας στην Κωνσταντινούπολη από το Μέγα Κωνσταντίνο. Στη συνέχεια και στην πάροδο του χρόνου, και με την περαιτέρω ανάπτυξη της, η βυζαντινή μουσική θεωρείται πλέον  ως ανεξάρτητο μουσικό είδος. Απ όλη αυτή τη μουσική που διασώζεται, σχεδόν στο σύνολο της είναι εκκλησιαστική, και στα διάφορα άσματα οι  έννοιες των λέξεων των στίχων, συνήθως  υπάρχει προσπάθεια να απεικονίζονται και να προσδίδονται με  μελωδικό τρόπο.  Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ήταν η ελληνική. Ως τόσο η διάσωση και συνέχιση αυτής της μουσικής οφείλεται στους θεωρητικούς της μουσικής, που αγάπησαν αυτό το είδος, και με τον μόχθο τους προσέφεραν πολλά στην ιεροψαλτικη τέχνη εκπαιδεύοντας και δημιουργώντας ψαλτάδες  δια ζώσης , και όχι ψάλτες με πτυχία  μουσικών σχολών. Έτσι και στη Χλωρακα  απο το 2006, υπάρχει εργαστήρι Ψαλτικής το οποίο  εδρεύει στην μεγαλη αίθουσα της εκκλησίας. Το ενεπνεύστηκε και το εδημιούργησε ο  ιερέας Πρωτοπρεσβύτερος Ανδρέας Π/Κώστας τελειόφοιτος της Ιερατικής σχολής Κύπρου, και αποφοιτος του Αριστοτέλειου πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης με δίπλωμα Θεολογίας. Η αγάπη του για τη Βυζαντινή μουσική την οποία και κατέχει πλήρως, τον ώθησαν να ιδρύσει αυτό το εργαστήρι, στο οποίο δέχεται μαθητές και τους οποίους διδάσκει αφιλοκερδώς. Οι μαθητές είναι διαφορετικών επαγγελματικών δραστηριοτήτων, ήτι γυναίκες, επιχειρηματίες, εργάτες και άλλοι, που έχουν όμως όλοι μεράκι και αγάπη για τη μελέτη της βυζαντινής μουσικής και της ψαλτικής τέχνης. Όλοι οι μαθητές στο τέλος γίνονται μύστες αυτής της υψηλής τέχνης και  φορείς της θρησκευτικής μας κουλτούρας. Μαθαίνουν να εχουν επίγνωση αυτής της κληρονομιάς η οποία μας κληροδοτείται  απο γενεά σε γενεά. Ήδη στα λίγα χρόνια που λειτουργεί αυτό το εργαστήρι, έδωσε στην εκκλησία και στο εκκλησίασμα αρκετούς καλούς έως άριστους ιεροψάλτες.

Δεν κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν. 

Δυστυχώς πολλοί θεωρούν ότι είναι δικαίωμά τους, να κάνουν ότι θέλουν. Αν αυτό ενοχλεί τους διπλανούς, τους είναι αδιάφορο. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το ότι ο σεβασμός στον άλλο, η ευγένεια και η καλή συμπεριφορά είναι δείγμα πολιτισμού και καλής ανατροφής. Σοβαρή παρανομία είναι το περπάτημα και λούσιμο σκύλων ή άλλων ζώων στην παραλία και τη θάλασσα. Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μεγάλη κίνηση σκύλων στον παραλιακό πεζόδρομο. Ο κάθε ένας που έχει σκύλο, βρήκε ιδανικό τον πεζόδρομο για τον περίπατο τους. Το πρόβλημα είναι μεγάλο, διότι (ειδικά οι Άγγλοι), έχουν μεγάλα και επικίνδυνα σκυλιά, τα οποία μάλιστα τα έχουν λυμένα και χωρίς λουρί. Δηλαδή ο κάθε ανύποπτος διαβάτης κινδυνεύει, ενώ ταυτόχρονα είναι υπόχρεος να περιπατεί στις βρωμιές που αφήνουν αυτά.