Η Κύπρος πριν από την οικονομική της πτώχευση, είχε να επιδείξει ένα εξαίρετο τραπεζικό σύστημα δια του οποίου αναπτύχθηκαν μεγάλες οικονομικές δραστηριότητες και υπήρχε μεγάλη ρευστότητα στη διακίνηση χρημάτων, που είχε αποτέλεσμα η οικονομία του τόπου να κινείται με γρήγορους αναπτυξιακούς ρυθμούς. Το κυριότερο όμως πλεονέκτημα ήταν ο εταιρικός φόρος και το τραπεζικό σύστημα το οποίο διαφυλαττόταν από το κράτος, ώστε δεκάδες δισεκατομμύρια να εισρέουν ως καταθέσεις, και να αποτελεί έτσι το τραπεζοοικονομικό σύστημα τον κυριότερο οικονομικό πνεύμονα της Κύπρου.
Όσο μικρή σε μέγεθος και αναλογία με τις μεγάλες χώρες ήταν η Κύπρος, τόσο μεγάλος ήταν ο χρηματοπιστωτικός της τομεας και τόσο μεγάλα τα κέρδη και τα οφέλη από αυτόν. Με το πρότυπο και ασφαλές της σύστημα, έλκυσε τους εκατομμυριούχους ανά τον κόσμο οι οποίοι έφεραν τα χρήματα τους στον τόπο μας. Δημιουργήθηκε ένας οικονομικός πνεύμονας τόσο μεγάλος, που σχεδόν από μόνος του αρκούσε για ασφαλή οικονομική ευημερία στον τόπο.
Αυτό το πρότυπο αποφάσισε να ακολουθήσει η Γερμανία, μ αυτό τον τρόπο αποφάσισε να κυριαρχήσει επί άλλων χωρών, κάτι που δεν κατάφερε με τους δυο παγκόσμιους πολέμους. Για το σκοπό αυτό, δεν δίστασε να διαλύσει τον Κυπριακό τραπεζοοικονομικό κολοσσό επιδεικνύοντας τοιουτοτρόπως μια δύναμη χειραγώγησης πως η ίδια σαν δυνατή χώρα μπορούσε να εγγυηθεί τις καταθέσεις των ξένων. Έπρεπε με φανερό τρόπο και δια πυρός, να διαλύσει το Κυπριακό τραπεζοοικονομικό σύστημα για να αποδείξει ότι μόνον αυτή, ένεκα της οικονομικής της ευρωστίας, θα μπορούσε να εγγυηθεί τα χρήματα των καταθετών.
Χρησιμοποιώντας την απληστία και την αφέλεια των Κύπριων πολιτικών και τους κλέφτες τραπεζίτες, κατάφερε να καταστρέψει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου. Υπό τις ευλογίες της κεντρικής τράπεζας και την ανοχή της κυβέρνησης Χριστόφια, οι Κυπριακές τράπεζες επιδόθηκαν σε δύο κυρίως τομείς οι οποίοι επέφεραν σε ελάχιστο χρόνο σιγά και σταθερά, το τελειωτικό πλήγμα στην ίδια τη ρευστότητα τους. Επένδυσαν τα ξένα χρήματα των καταθετών σε Ελληνικά ομόλογα και σε παραχωρήσεις επισφαλών δανείων σε όσους ζητούσαν, καθώς και σε μπόνους για τους εαυτούς τους.
Με αυτό τον πολύ εύκολο τρόπο εξεύρεσης δανικών, όλοι οι κάτοικοι της Κύπρου και του εξωτερικού πίστεψαν ότι χρησιμοποιώντας τα θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν πλούσιοι εισοδηματίες. Δανείστηκαν χρήματα για να γίνουν Developers, να φτιάξουν επιχειρήσεις, να κτίσουν σπίτια πολυτελείας και να αγοράσουν λιμουζίνες. Όλα πήγαιναν καλά κατ αρχάς, και όταν ύστερα οι επιχειρήσεις δεν απέδιδαν, όταν τα διαμερίσματα δεν πωλούνταν και δεν νοικιάζονταν ένεκα της πληθώρας που κτίστηκαν, οι τράπεζες συνέχιζαν να τους στηρίζουν και να τους δανείζουν.
Όταν όμως έφτασε ο καιρός που τα δανικά δεν μπορούσαν να επιστραφούν είτε γιατι τα περισσότερα δόθηκαν για καταναλωτικούς σκοπούς, είτε γιατί χρησιμοποιήθηκαν σε μη βιώσιμες επιχειρήσεις, η ρευστότητα στις τράπεζες άρχισε να μειώνεται.
Εδώ ξεκινά η ευθύνη του διοικητή της Κεντρικής τράπεζας του οποίου ρόλος ήταν να ελέγχει τις τράπεζες και να τους βάζει φραγμούς. Αντί αυτού, σιωπηρά τις άφηνε να εκτίθενται όλο και πιο πολύ, τις παρότρυνε να αγοράζουν τα Ελληνικά ομόλογα, και όταν δημιούργησαν τις γνωστές τρύπες των δισεκατομμυρίων, συμβούλευσε το κράτος να τις κρατικοποιήσει. Ακολούθως τις άφησε στο έλεος του ΕΛΑ που σκόπιμα έδωσε ρευστότητα στις κρατικές πλέον τράπεζες μέχρι 9.5 δις, που προστιθέμενα με τη ζημιά αξίας 5.5 δις των Ελληνικών ομολόγων, το Ρωσικό κρατικό δάνειο των 2.5 δις, καθώς και ορισμένα άλλα κρατικά χρέη, δημιουργήθηκε το τεράστιο κρατικό χρέος είκοσι δις.
Εδώ ξεκίνησε η ανάγκη στήριξης της Κυπριακής οικονομίας από την Τρόικα. Έχοντας εξαντλήσει τον εσωτερικό δανεισμό και καταχρεωμένη από τον εξωτερικό, θα έπρεπε να αρχίσει να πληρώνει τις εγγυημένες καταθέσεις των καταθετών μέχρι εκατό χιλιάδες στις πτωχευμένες τράπεζες, καθώς και τα 9 δις που ο ΕΛΑ έδωσε σ΄ αυτές.
Με τον τρόπο αυτό η Τρόικα κατάφερε να φέρει την οικονομία της Κύπρου εκεί που ήθελε. Ακολούθως συνομολόγησε με την Κυπριακή κυβέρνηση το μνημόνιο διάσωσης της οικονομίας της, μια συμφωνία όμως με τους όρους της Τρόικας και τους οποίους η Κυπριακή κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να δεχτεί. Μια συμφωνία με απεχθείς όρους που οδήγησαν στην πλήρη οικονομική καταστροφή της χώρας.
