Λέω πως οι άνθρωποι έγιναν
κακοί τόσο πολύ και τόσοι πολλοί, και διερωτώμαι πως ο Θεός υπομένει τέτοιο
κόσμο και δεν τον τελειώνει πια. Λέω πως οι γείτονες δεν αγαπιούνται αναμεταξύ
τους, ζηλεύουν και κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλο, και πίσω απο τις πλάτες τους ο
ένας χλευάζει τον άλλο. Όταν τα βλέπω αυτά, στενοχωριέμαι και αναρωτιέμαι γιατί
όλα αυτά; Γιατί οι άνθρωποι να είναι υποχείριοι των κακών σκέψεων τους, γιατί
να εχουν σκοτάδι στη ψυχή, να μην γνωρίζουν την αλήθεια της καλοσύνης ωστε να
την επιθυμούν και να την αναζητούν; Να πάψουν να είναι σκλάβοι της κακίας, να
μην εχουν ψεύτικες σκέψεις και αισθήματα, ούτε και κακές συνήθειες; Λέω ακόμα
ότι, αν οι άνθρωποι γνώριζαν την αλήθεια του καλού, θα χαίρονταν για το καλό
του άλλου, το ίδιο ως και το δικό τους, αν δε, εγνώριζαν την αλήθεια του θεού,
θα ένιωθαν ελεύθεροι στη ψυχή και στο μυαλό τόσο, ωστε να αγαπούν όλο τον κόσμο
ως εαυτόν. Θέλω να πω πως η γνώση της αλήθειας είναι βασική προϋπόθεση για τον
άνθρωπο ωστε να μπορεί να μην έχει κακία για τον συνάνθρωπο. Ξέρω, είμαι
σίγουρος, ότι παρόμοιες σκέψεις σαν και τις δικές μου, εχουν και άλλοι. Μπορεί
να είναι ένας γείτονας μου ή ένας άλλος συγχωριανός μου, μπορεί να είναι και
πιο πολλοι απο ένας. Να λέγουν το ίδιο, πως εξαφανίστηκαν οι καλοί άνθρωποι,
ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ούτε αλήθεια. Σαν αυτόν και σαν εμένα σίγουρα κι
άλλοι, ίσως πολλοι, ίσως τόσοι που εάν συναντιόμασταν και γνωριζόμασταν, και
συνασπιζόμασταν, θα νιώθαμε χαρούμενοι, θα ενώναμε τις δυνάμεις μας, και θα
προσπαθούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε πιο καλό. Θα εξηγούσαμε
την αλήθεια της γνώσης, τη χαρά της συνεννόησης, και την ευτυχία της αγάπης.
