Κατά τον Θουκιδίδην, «…είμαστε ο μόνος λαός που αυτόν που δε μετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο.»
Μέσα στη σύγχυση και την απογοήτευση της κοινωνικής απόγνωσης που διακατέχει τους περισσότερους πολίτες από τη μεγαλη οικονομική κρίση που βιώνει ο τόπος μας, αλλά και από την προκλητική συμπεριφορά των προεστών διαχειριστών της εξουσίας έναντι μας, καλούμαστε τον Δεκέμβριο του 2011 να αποφασίσουμε για τα τοπικά μας θέματα, καλούμαστε να επιλέξουμε νέους αντιπροσώπους και νέους Δημάρχους και προέδρους των Κοινοτικών Συμβουλίων στις πόλεις και στις κοινότητες.
Με την απογοήτευση και την οργή να επικρατεί στους πολίτες, μια οργή που δεν εκφράστηκε μέχρι σήμερα ενεργητικά, που δεν κατεβήκαμε στους δρόμους, δεν φωνάξαμε, δεν σηκώσαμε την γροθιά μας. Που άρχισε όμως αυτή η απογοήτευση να εκφράζεται παθητικά με την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, με την αδιαφορία και την αποχή. Μιας αποχής που στις προηγούμενες Βουλευτικές εκλογές, έφτασε στα ψηλότερα επίπεδα από ποτέ.
Θέλοντας να εμβαθύνω επί του θέματος, σε επαφές μου με απλό κοσμο διαπίστωσα ότι τη διαφωνία και την οργή τους έναντι των πολιτικών προτίμησαν να την εκφράσουν με την παθητική αποχή.
Το να απέχει ο ψηφοφόρος δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν νοιάζεται για τα κοινά, αλλά ίσως αποτελεί συνειδητή πράξη ότι έτσι αμφισβητεί και αντιτίθεται στο πολιτικό σύστημα.
Συνήθως η αποχή είναι μία ενέργεια αμφισβήτησης. Απέχοντας από τις εκλογές ο ψηφοφόρος απαξιεί τους αμφιβόλου αξίας υποψηφίους. Ίσως να σκέφτεται ότι απέχοντας δεν γίνεται συνεργός στη συνέχιση της νοσηρής υπάρχουσας πολιτικής κατάσταση που δεν εγκρίνει.
Στην προσπάθεια μου να τους εξηγήσω ότι η αποχή διαιωνίζει την υπάρχουσα κακή πολιτική κατάσταση και ότι έτσι παραμένουν πάντα οι ιδιοι σε όλες τις θέσεις, κατάλαβα ένα πείσμα να επικρατεί στους πολίτες σε σημείο που να μην ενδιαφέρονται πλέον. Κατάλαβα ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι επιτήδειοι κατάφεραν να τους αφήσουν χωρίς άξιους αρχηγούς να τους οδηγούν. Έμειναν μόνοι τους, κρύφτηκαν στο καβούκι τους.
Κατά τη γνώμη μου μεγαλη ευθύνη μαζί με τους πολιτικούς, φέρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ίσως εξαρτημένα από την πολιτική, δεν αφήνουν τους όσους εμπνευσμένους δημοσιογράφους να κηρύξουν και να διαλαλήσουν τις αλήθειες ώστε να εμψυχώσουν το λαό, παρά σιωπώντας ή και με έμμεση παρότρυνση, αφήνουν τους πολίτες στο λήθαργο της αποχής και της απαξίωσης.
Διοτι κατά τη γνωμη μου, η αποχή όχι μόνο δεν είναι η λύση για τα προβλήματα, αλλά είναι και αιτία για την διαιώνιση της κατάστασης. Οι εδραιωμένοι στα πόστα τους με τις πελατειακές σχέσεις που ανέπτυξαν, στην πραγματικότητα ευνοούνται από την αποχή. Γι αυτό όσοι έχουν βαρεθεί να ψηφίζουν στις εκλογές τους ίδιους και τους ίδιους, όσοι είναι σε δίλημμα, όσοι θέλουν μια αλλαγή, ας ψηφίσουν καινούργιους ανθρώπους με καινούργιες ιδέες, ανθρώπους που τολμούν και μιλούν με καθαρό λόγο και που εχουν καθαρές απαντήσεις.
