Βλέπουμε σε πολέμους να σφάζονται και να σκοτώνονται, βλέπουμε κάποιους
όταν συναθροίζονται να γίνονται αγέλες και να θέλουν να καταστρέφουν, να
γίνονται όχλος και όσο μεγαλύτερος, τόσο και καταστροφικότερος.
Τα γράφω όλα αυτά, καθώς σήμερα ανακάλυψα στο διαδίχτυο μια ταινία σινεμά
με πρωταγωνιστή τον σκληρό της οθόνης Τζέϊσον Στάθαμ που δεν είχα δει
προηγουμένως, και την παρακολούθησα με ενδιαφέρον. Ήταν μια ταινία δράσης που
την ευχαριστήθηκα ένεκα της καλής ηθοποιίας των πρωταγωνιστών, αλλά δυστυχώς με
κακά μηνύματα για πολλούς αφελείς, που θα παρασύρονταν εύκολα στη βία και
στην ανομία, καθώς παρουσίαζε τους κακούς ως καλούς κακούς, με αισθήματα και
συνείδηση. Ήταν μια ταινία με πληρωμένους δολοφόνους που σκότωναν ακόμα και
δικούς τους ανθρώπους, όταν το απαιτούσε ο κώδικας τιμής –άκουσον
άκουσον- του επαγγέλματος.
Και κάθισα και σκέφτηκα και διερωτήθηκα, πώς οι άνθρωποι ακόμα και οι
καλοί, να μην γίνονται κακοί, όταν οι βιομηχανίες του χρήματος τους
παρουσιάζουν ως πρότυπα γκάγκστερ και δολοφόνους; Πώς όλοι όσοι έχουν
καταληστέψει τον τόπο, δηλαδή τραπεζίτες και πολιτικοί να μην το κάνουν,
αφού οι κακοί αμείβονται και οι καλοί υποφέρουν, αφού ο νόμος εξαγοράζεται ή
και εκβιάζεται;
Ατό ήταν περίπου το νόημα της ταινίας, και είναι έργο που τον έχουν
παρακολουθήσει μυριάδες, καθώς ο πρωταγωνιστής είναι από τους καλύτερους
σκληρούς ηθοποιούς του Χόλυγουντ.
Ύστερα προσπαθούν οι καλοί γονείς, να διδάξουν τα
παιδιά τους να είναι καλοί άνθρωποι, πόσοι όμως θα τα καταφέρουν όταν η αδηφάγα
κοινωνία διδάσκει το αντίθετο;
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
