Οι συντάξεις στη Κύπρο είναι
για κάποιους υπερβολικές και για άλλους μηδενικές. Στις τάξεις μεταξύ των
δημοσίων υπαλλήλων και των αυτοεργοδοτούμενων υπάρχει άβυσσος, ένα χάος
δυσθεόρατο, σάμπως οι μεν να έχουν περισσότερες ανάγκες από τους δε.
Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι η Κυβέρνηση στην προσπάθεια της να σώσει το
ασφαλιστικό σύστημα της χώρας που κινδυνεύει οικονομικά καθώς όλες οι
παρελθούσες κυβερνήσεις το έχουν απομυζήσει με δανικά και αγύριστα μέχρι
εξαντλήσεως, αποφάσισε ότι σκοτώνοντας τους χαμηλοσυνταξιούχους, θα το
καταφέρει. Διότι με συντάξεις των 358 ευρώ, είναι καθαρό ότι κανείς δεν μπορεί
να ζήσει. Τους ανθρώπους αυτούς, και κυρίως τους αυτοεργοδοτούμενους που με τις
επιχειρήσεις τους και την εργασία τους τροφοδοτούσαν ολόκληρο το κράτος ώστε
αυτό με τη σειρά του να πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους, τώρα εις βάρος
αυτών, τελείται μια τεράστια αδικία. Ενώ πληρώνονται μεγάλες και διπλές
συντάξεις σε προνομιούχους, πληρώνονται επίσης συντάξεις θανάτου σε μη
προνομιούχους.
Το ανάλγητο κράτος της Κύπρου που διοικείται από μια άρχουσα τάξη, έχει
νομοθετήσει για τα δικά τους προνόμια, για τους δικούς τους παχουλούς μισθούς
και συντάξεις. Με τις δικές τους υψηλές συντάξεις έως και πέραν των 2000 ευρώ
και την δική τους καλοπέραση δημόσιοι υπάλληλοι και βολεμένοι βουλευές, δεν
ενδιαφέρονται για τους χαμηλοσυνταξιούχους που διαβιούν κάτω του ορίου της
φτώχειας, και ούτε νοιάζονται για την εξαθλίωση στην οποία τους έχουν αναγκάσει
να περιέλθουν.
Μπορεί με αυτό τον τρόπο το ασφαλιστικό σύστημα να αντέχει από τη
χρεοκοπία, στερούν όμως στους συνταξιούχους το δικαίωμα στη ζωή,
ενέργεια που αποτελεί εγκληματική πράξη καθώς το κράτος έχει την υποχρέωση να
χρηματοδοτεί και να διασφαλίζει το μέλλον του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης,
ώστε να προστατεύει όλο τον πληθυσμό και όχι μόνο τους προνομιούχους.
