Πολλοί συμπολίτες μας έχουν βυθιστεί σε πρωτοφανή απόγνωση εξαιτίας της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων τους. Στην αδυναμία του το κράτος να βοηθήσει, αφήνεται ο λαός να παρακολουθεί καταστάσεις πρωτόγνωρες για τον τόπο, καθώς άνθρωποι πεθαίνουν από ασιτία, ή καταντούν ρακοσυλλέκτες.
Δυστηχως τα πράγματα καθημερινά χειροτερεύουν και έκπληκτοι παρακολουθούμε τραγικές καταστάσεις να εξελίσσονται σε βαθμό που ωθούν τον απλό λαό να είναι πολύ ανήσυχος, καθώς το πρόβλημα της φτώχειας επιδεινώνεται.
Έκπληκτοι παρακολουθούμε πολλούς συνανθρώπους μας να δυσπραγούν και να μην έχουν προς το ζειν ένεκα της ανεργίας και της μη εξεύρεσης άλλων πόρων αφού οι τράπεζες πλέον δίνουν μόνον σε όσους έχουν λαβείν, και το κράτος αδυνατεί να στηρίξει τις ευάλωτες ομάδες καθώς ο κορβανάς της δημόσιας υπηρεσίας απορροφά όλα τα έσοδα.
Είναι η πρώτη φορά μετά το 1974 που το βιοτικό επίπεδο όσων δεν είχαν την τύχη να είναι δημόσιοι υπάλληλοι έχει πέσει τόσο χαμηλά. Με δεδομένη μάλιστα την εξάρτηση τους από τις τράπεζες μέσω επαγγελματικών και καταναλωτικών δανείων που έχουν συνάψει παλιότερα, η σημερινή οικονομική κρίση οδήγησε στη βίαια πτώχευση του λαού, κυρίως των αυτοεργοδοτούμενων και των ιδιωτικών υπαλλήλων, των μισθοσυντήρητων και των μεροκαματιάρηδων, και γενικά των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων.
Για να διορθωθούν τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα και να ξαναβρεί η οικονομία το κανονικό ρυθμό της, χρειάζεται καιρός. Το τι δέον γενέσθαι όμως για το κοινωνικό σημερινό γίγνεσθαι της απόλυτης φτώχειας σε μερίδα του πληθυσμού, θα πρέπει να απασχολήσει τώρα, επειγόντως και ως μέγιστη προτεραιότητα τόσο το κράτος όσο και τις τοπικές κοινωνίες, διότι τα πράγματα για αρκετούς συμπολίτες μας είναι δραματικά. Μπορεί η έκταση του προβλήματος να μην πολυφαίνεται διότι ο Κυπριακός λαός είναι υπερήφανος και δεν ζητιανεύει ούτε εκλιπαρεί, αλλά είναι γεγονός αναντίλεκτο που αν αφεθεί να εξελίσσεται, σε λίγο καιρό θα φανεί το τεράστιο μέγεθος του.
Στην αδυναμία του το κράτος να εξεύρει θέσεις εργασίας για τους άνεργους και να βοηθήσει τις ασθενέστερες τάξεις, κατάφερε να δημιουργήσει στον τόπο δυο τάξεις ανθρώπων, τους φτωχούς και τους πλούσιους. Τους δημόσιους υπαλλήλους με τους σίγουρους μισθούς, και τους άνεργους ιδιωτικούς υπαλλήλους που ανέρχονται σε διπλάσιο και τριπλάσιο ποσοστό από όσο ανακοινώνεται παραπλανητικά εκ της κυβερνήσεως.
Ακόμα στην προσπάθεια της η κυβέρνηση να εξοικονομήσει από τις συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις της μερικά εκατομμύρια ως απόρροια από τους όρους του μνημονίου, αντί να τα αφαιρέσει από τις συντάξεις των μεγαλόσχημων που ανέρχονται σε μερικές χιλιάδες μηνιαίως, προσπαθεί έστω στοχευμένα, να κόψει την σύνταξη της οικοκυράς.
Με όλα αυτά να συμβαίνουν, σε συγκερασμό με την ατιμωρησία των ενόχων που οδήγησαν τον τόπο στη χρεοκοπία, σταδιακά η κατάσταση θα γίνει εκρηχτική και από το λαό θα αναζητηθούν ίσως βίαιοι διεξόδοι. Εάν οι πολίτες θεωρήσουν ότι δεν δίνονται λύσεις, τότε ενδέχεται να διεκδικήσουν δυναμικά οι ίδιοι όσα θεωρούν ότι πρέπει να πάρουν με τρόπο που να επιφέρει Κοινωνική σύγκρουση και αναταραχή.
