Ύστερα που περιπλανήθηκα σε
μεγάλο μέρος του κόσμου ταξιδεύοντας σαν Ναυτικός σε πλοία τάνκερς, ύστερα που
γνώρισα χώρες, λιμάνια και πόλεις καθώς και όλων των ειδών ανθρώπους απ όλες
τις φυλές, ύστερα που διάβασα τα κείμενα του φιλόσοφου Πυθαγόρα που μετά
από ένα μακρύ ταξίδι ζωής στην Αίγυπτο, Βαβυλώνα και Κρήτη, που με την
καλλιέργεια και τη μόρφωση που απέκτησε και από τον εμπλουτισμό των εμπειριών
του ερωτοτροπώντας με την αγνότητα της ψυχής, πίστεψα ότι τα τόσα μας
ταξίδια δεν ήσαν άλλο από ερευνητικό ταξίδι βαθιά μέσα στην καρδιά της
κοινωνίας των ανθρώπων… αφου είδαμε…
Νεκρούς ανθρώπους να περιδιαβαίνουν στους δρόμους, ανθρώπους κενούς, ανθρώπους τυφλούς, ανελεύθερους ανθρώπους που θυσίαζαν την ελευθερία τους γιατί φοβήθηκαν.
Ανθρώπους να βασανίζουν και να εκμεταλλεύονται ανθρώπους, να επιτίθενται παθιασμένα εναντίον της ελευθερίας, της αδελφότητας και του σεβασμού του ανθρώπου.
Στρατιές βαρβάρων να μάχονται για να πνίξουν το φως, ορδές βανδάλων να γκρεμίζουν στο όνομα της ιδιοτέλειας, κάθε τι το ιδανικό, το ιερό και το ωραίο.
Άρπαγες να κλέβουν και να καταστρέφουν τα όνειρα των ανθρώπων, μεγάλα θηρία να λεηλατούν τις ψυχές και τα σώματα, να αποκομίζουν τη ζωτικότητα της σύνολης ανθρωπότητος…
Τη χυδαία διασκέδαση που προσφέρει απλόχερα ικανοποίηση για το σώμα και ατσάλινες αλυσίδες για την ψυχή να αυξάνει υπέρμετρα.
Άδειους τους χώρους του πνεύματος, ερειπωμένους. Ακόμα χειρότερα, ανθρώπους που υποτίθεται πως διακονούν το πνεύμα, να διαστρέφονται και να τυφλώνονται τόσο, ώστε να γίνονται εκούσια και ακούσια όργανα του σκότους.
Απελπισμένους ανθρώπους που αντί να ζητήσουν βοήθεια από τον εαυτό τους και την καρδιά τους, να απλώνουν ικετευτικά τα χέρια εκλιπαρώντας εξωτερική βοήθεια..
Και ιεράρχες, διανοούμενους και εξέχοντες πολιτικούς να κωφεύουν και να εθελοτυφλούν μπροστά στο θέαμα τούτο, επαναπαυόμενοι στις πρόσκαιρες γήινες δόξες και δάφνες τους.
Μιλιταριστές παίζαν στα ζάρια τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και τη φιλία.
Παντού σωροί, ανθρώπινα και μη σκουπίδια, άνθρωποι να λιώνουν από την πίεση των βασάνων, να αποκάμνουν και να μην αντέχουν να αγοράσουν τους τεχνητούς, τους κάλπικους παραδείσους των πολιτικών, των ναρκωτικών, των ποτών και να παγώνουν γιατί έπαψε μέσα τους η φωνή του Θεού..
… και σε κάθε βήμα, και σε κάθε εικόνα, ο κόσμος με πονούσε περισσότερο. Πού πηγαίνει στα τυφλά αυτός ο κόσμος; Πού ξεπουλά ότι πολυτιμότερο και μονιμότερο έχει, για να αγοράσει παροδικές ευτυχισμένες στιγμές;
Υπήρχε μια ερημιά του κόσμου με τα συντρίμμια που ξεβράζει η τρικυμία της ζωής, και ήρθαν στιγμές που οι σκέψεις πάγωσαν στο στοχασμό του μεγέθους της καταστροφής όταν κατακερματισμένοι οι άνθρωποι αγνοούσαν το αληθές της συμπαντικής ενότητος.
Και γνωρίζοντας τα, τρόμαξα και απελπίστηκα… και με ματωμένη την πίστη μου, νοιώθοντας όμως στα μύχια της ψυχής μου ότι υπάρχει ακόμα το φως, διερωτήθηκα:
Τόσοι σοφοί γύρω μας και δεν μπορεί να σωθεί ο κόσμος μας! Τόσοι πνευματικοί ταγοί και όμως ο ήλιος έχει φύγει; Τι να συνέβη; Μήπως το σκότος νίκησε το φως;
Και απάντησα: Σίγουρα όχι, δεν γίνεται. Οι ένοχοι κέρδισαν μια μάχη, όχι όμως τον αγώνα. Ο ήλιος έδυσε αλλά δεν χάθηκε!
Ύστερα που σταυρώθηκε ο
Χριστός, υπάρχει στο λόγο του Θεού, στα μηνύματα του και στη διδαχή του.
Είναι μέσα στους Ναούς με τα
κηρύγματα, τα σύμβολα και τη θεϊκή παρουσία.
Στο φως της ηθικής ανύψωσης που
αποτελεί μια ολόκληρη και πλήρη γλώσσα και που πρέπει να τη μάθει ο
καθένας μας αν θέλει η Λατρεία του που θα τον φωτίζει να είναι πλήρης, ζώσα και
λογική. Να μάθει ότι μέσα της κρύβει μεγάλες αλήθειες που ανυψώνουν το πνεύμα
και την ψυχή των ανθρώπων οσο γίνεται ψηλότερα, στο θρόνο του Θεού.
Να μάθει ότι υπάρχει αυτό το
φως μέσα στην πίστη της εκκλησίας που σε εποχές σκότους και δουλείας, με τα
σύμβολα και τη θεϊκή παρουσία μέσα στις καρδιές μας, με το να κάνουμε τον
σταυρό στο φαγητό μας, με κάποιο τροπάριο στα χείλη μας, με την ακολουθία, με
τη νηστεία, με τις καμπάνες των εκκλησιών που δεν μας αφήνουν να ξεχαστούμε
ολότελα, διατηρούμε την πίστη μας που τη φέρουμε έως τώρα, ακτίναν φωτός
πολύτιμο και μοναδική της αύριον
