Η
φτώχεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά αποτέλεσμα πολιτικών πρακτικών κάποιων
συνασπισμένων ανθρώπων που σκοπό εχουν την συσσώρευση πλούτου ώστε να τους
βοηθά να καθορίζουν τον τρόπο ζωής των υπόλοιπων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη.
Η
αύξηση των πληθυσμών δεν θα έπρεπε να είναι αιτία οικονομικής κρίσης, αλλά
μάλλον οικονομικής ευμάρειας εφόσον αυξάνουν τα παραγωγικά χέρια. Η φτώχεια
αποτελεί μέρος του παγκόσμιου συστήματος και και οι φτωχοί δεν είναι
φτωχοί επειδή
δεν έχουν εισόδημα , αλλά επειδή δεν έχουν πρόσβαση στις πλουτοπαραγωγικές
πηγές. Αυτές εχουν περιέλθει στα χέρια των μεγιστάνων του πλούτου που
ελέγχοντας τις κυβερνήσεις των δυνατών χωρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ελέγχουν
και κρατούν υπόδουλες στη φτώχεια και στη μιζέρια τις άλλες φτωχές χώρες της
Ασίας, της Αφρικής και της Αμερικής.
Αφου
εχουν πετυχει το στόχο τους, τώρα τα τελευταία χρόνια έτσι για δοκιμή, έβαλαν
χέρι στην Ελλάδα θέλοντας να δουν ως πού φτάνουν οι αντοχές των ανθρώπων. Τους
πιέζουν και τους αναγκάζουν να ζουν στη φτώχεια και στην ανέχεια, και οσο δεν
αντιδρούν δυναμικά για να ξεφύγουν από τον έλεγχο τους, τόσο περισσότερο θα
τους σπρώχνουν ώσπου να φτάσουν στα όρια τους. Είναι ο καινούργιος ειρηνικός
οικονομικός πόλεμος που κήρυξαν οι επιτήδειοι ορισμένοι για να εχουν πάντα την
εξουσία και ορισμένοι άλλοι για να περνούν τον καιρό τους.
Ενώ οι
κοινωφελείς οργανισμοί εχουν ως στόχο την καταπολέμηση της φτώχιας και την
προστασία του περιβάλλοντος, εντούτοις η αύξηση της φτώχειας και της ανισότητας
οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις πολιτικές και τα προγράμματα τους, που με έμμεσο
τρόπο βοηθούν και ενθαρρύνουν εταιρίες που με την κάλυψη τους καταστρέφουν τη
φύση και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές.
Όμως
αυτό συμβαίνει πιστεύω, διότι αυτοί οι οργανισμοί σχεδιάστηκαν για να
διευθύνουν την νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων και να περιορίσουν τις διάφορες
χώρες να καθορίζουν το οικονομικό τους μέλλον. Με τους πολιτικούς να εχουν
καταστεί υποχείριοι και εξαρτώμενοι τους, καταφέρνουν να δημιουργούν
ανταγωνισμούς, σπατάλες, ρουσφέτι και μιζαδόρους, καθώς και οικονομικά
ελλείμματα με αποτελεσμα τη συρρίκνωση της οικονομίας και κατά συνέπεια των
θέσεων εργασίας και των μισθών που επιφέρουν το τελικό κτύπημα, δηλαδή
στασιμότητα, ύφεση, ανεργία, έλλειψη σταθερότητας, μετανάστευση, και διόγκωση
των χρεών των κρατών και των πολιτών.
Νομίζω
είναι το πραγματικό σκηνικό που συνέβηκε στην Κύπρο με αποτελεσμα να έχουμε
φτάσει εδώ, στο κρίσιμο σημείο και στο δια ταύτα.
Οι
σπατάλες του κράτους και οι παράλογες αμοιβές πολλών ανώτερων δημοσίων
υπαλλήλων καθώς και οι υπεράριθμες προσλήψεις στο δημόσιο και ημικρατικό τομέα,
αλλά χειρότερα τα διάφορα μπόνους και οδοιπορικά μαζί με τα απεριόριστα
βοηθήματα στους αλλοδαπούς που τίποτα δεν πρόσφεραν παρά μονο έπαιρναν,
οδήγησαν στο να αδειάσουν τα ταμεία του κράτους και να κινδυνεύει με στάση
πληρωμών, και τη κυβέρνηση να είναι στημένη στη γωνιά αναγκασμένη να δεχτεί
όλους τους επαχθείς όρους της Τρόικας.
Έτσι
λοιπόν, με όρους που θα μας υποβάλλει η Τρόικα οι οποίοι θα αφορούν το εμπόριο,
την οικονομία, το περιβάλλον ή όποια άλλη κοινωνική πολιτική, θα μας ελέγχουν
απόλυτα και θα μας περικλείσουν σε ένα σφικτό κλοιό που δεν θα μπορούμε να
ξεφύγουμε, παρά μονο θα είμαστε ίσως για τις επόμενες δεκαετίες υπό τη σκέπη
τους, την επίβλεψη τους και την καθοδήγηση τους.
Ενώ την Ελλάδα την πτώχευσαν κατά τη γνώμη μου
θέλοντας να κάνουν ένα πείραμα για να δουν τις αντοχές ενός υπερήφανου λαού,
νομίζω εμάς στη Κύπρο μας πτώχευσαν με σκοπό τον έλεγχο των υδρογονανθράκων
μας, καθώς ορίζει η νέα τάξη πραγμάτων και οι νέοι κανόνες της παγκοσμιοποίησης
