Ματαιοδοξία είναι η ευχαρίστηση
του ατόμου στο να προκαλεί εντύπωση, και θαυμασμό. Ο ματαιόδοξος αναμένει πάντα
να τον λαμβάνουν υπ όψιν και να τον υπολογίζουν. Είναι μια ψυχική εσωτερική
ανάγκη που την εχουν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι. Δυστυχώς όταν αυτή είναι
υπερβολική, γίνεται επικίνδυνη διότι αναγκάζει τον άνθρωπο να κάνει
ενέργειες οι οποίες αφορούν περισσότερο την εμφάνιση παρά την ύπαρξη, και
χωρίς να το καταλαβαίνει γίνεται υποκειμενικός και οδηγείται σε πράξεις
υπερβολικές και μάταιες. Η ματαιοδοξία είναι συνώνυμος της αλαζονείας και της
φιλοδοξίας. Πολλές φορές προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι χωρίς ματαιοδοξία
και φιλοδοξία δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν τα μεγάλα επιτεύγματα. Εχουν
δίκαιο, διότι η ιστορία γράφεται με την κατασκευή έργων που μένουν στο χρόνο,
με τις ρήσεις των φιλοσόφων, με τη συγγραφή γραπτών έργων, με τις εφευρέσεις,
με τις κατακτήσεις. Δεν γράφεται με την εγγραφή ονομάτων σε πέτρινες πλάκες,
ούτε ακόμα με την κατασκευή αγαλμάτων ούτε επίσης γράφεται με το χτίσιμο
μεγάλων κτιρίων κοινής χρήσης. Όλα αυτά είναι προσωρινά, είναι μόνο για μερικές
δεκαετίες. Γράφεται η ιστορία με την κατασκευή πολιτιστικών έργων οπως μουσεία
και θέατρα, και με την συγγραφή πνευματικού έργου αξίας. Όσα και να δημιουργήσει
ο άνθρωπος με γνώμονα την υστεροφημία, την ματαιοδοξία και την φιλοδοξία,
σημασία θα εχουν μόνο, αν αυτά μείνουν στην ιστορία. Και επειδή
διδαχτήκαμε απο αυτήν, επειδή ξέρουμε περίπου τι μένει και τι φεύγει, πρέπει οι
άνθρωποι αυτού του είδους να είναι προσεκτικοί. Να είναι λογικοί, συνετοί και
πραγματιστές, ώστε να μην προκαλούν άλλα αποτελέσματα απο τα επιδιωκόμενα που
αποτελεσμα θα εχουν την πρόκληση κακού αντί καλού.
