Σε άλλους χτύπησε την πόρτα η
ανεργία, σε άλλους θα χτυπήσει. Σημασία έχει ότι είναι μια πραγματικότητα με
επεκτάσεις σε όλους τους τομείς. Πολλά ξενοδοχεία και δουλειές έκλεισαν, κόσμος
απελύθη, χρήματα εχουν μόνο οι τράπεζες και οι δημόσιοι υπάλληλοι, και το
καλάθι της φτωχής οικοκυράς έμεινε άδειο.
Και η ψυχολογική τρομοκρατία
της φτώχειας, κάνει το νου να θέλει να σπάσει στην προσπάθεια νε εύρη λύση. Και
να μην βρίσκει, και να ξεσπάσει στους άλλους, και να μην ξέρει τι κάνει. Δεν
φτάνει που δεν υπάρχουν δουλειές, έχουμε και τους παράνομους αλλοδαπούς που για
ένα πιάτο φαί ζητιανεύουν να πάρουν καμιά δουλειά. Το χειρότερο είναι που
εμείς, οι συμπατριώτες και πατριώτες, προτιμούμε τους ξένους. Ειτε για να
γλυτώσουμε χρήματα, ειτε ακόμα γιατί δεν αγαπούμε τους δικούς μας. Επιτρέπουμε
στην ίδια την κοινότητα να συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις, και σιωπούμε, και
ακόμα συμμετέχουμε. Όταν ξέρουμε ότι στην κοινότητα μας υπάρχουν τέτοιες
περιπτώσεις (και υπάρχουν), όπου δεν υπάρχει μία, δεν υπάρχει φαί και ρούχα για
τα μωρά, και είναι και Χριστούγεννα, με ποίο θράσος και ποία καρδιά δίνουμε τις
δουλειές σε αλλοδαπούς; Πρεπει επιτέλους να αλλάξουμε μυαλά. Δεν πρεπει να
καταδικάζουμε τους ενόχους που γι αυτους τους λόγους καταφεύγουν στην βία της
ανεργίας. Δεν πρεπει τέλος να ισχυριστούμε ότι είχε άδικο ο συγκεκριμένος
ομοχώριος μας που απο αγανάχτηση, ξέσπασε και προκάλεσε βία. Μπορεί να μην
έφταιγαν οι αλλοδαποί που πήραν τη δουλειά, όμως έφταιγαν αυτοί που την έδωσαν
σε αυτους. Διότι όταν ζητεί μεροκάματο ένας χωριανός και εμείς το αρνούμαστε,
είμαστε νομίζω απάνθρωποι, και συνένοχοι στη βία που προκαλείται από την
ανεργία. Ήταν ένα λυπητερό γεγονός που συνέβηκε στην Κεντρική πλατεία, όπου ο
ομοχώριος μας αγανακτισμένος το προκάλεσε βλέποντας τους αλλοδαπούς να
εργάζονται ενώ αυτός για την ίδια εργασία βρήκε τις πόρτες κλειστές. Που
αγανακτισμένος κάλεσε την αστυνομία να τους συλλάβει, που ακόμα προκάλεσε βίαια
επεισόδια, και που ακόμα είναι γεμάτος αγανάχτηση. Πρεπει νομίζω, για παρόμοιες
περιπτώσεις (που ελπίζω να μην είναι πολλές) να βρεθεί τρόπος ώστε το κοινοτικό
Συμβούλιο, η εκκλησία, η ΣΠΕ, και άλλοι οργανισμοί, να μπορούν να εχουν γνώση
για να επεμβαίνουν και να βοηθούν αυτους που εχουν τόση μεγάλη ανάγκη ώστε να
καταφεύγουν στη βία. Όμως να ξέρετε, η καλοσύνη δεν χάθηκε. Υπάρχει στον απλό
κόσμο, και όταν αυτή κυριαρχεί, λύνει όλα τα όμοια προβλήματα. Με χαρά
πληροφορηθήκαμε το γεγονός ότι πολίτης προσέφερε έστω μερικά μεροκάματα στον
δησπραγούντα χωριανό μας, έστω για λίγη ανάσα, τόσο μπορούσε και αυτός να
προσφέρει. Εμπρός λοιπόν όλοι μαζί να μιμηθούμε τον καλό χωριανό μας, διότι εγώ
λέγω, αν όλοι κάνουμε το ίδιο, τέτοια προβλήματα θα εκλείψουν παντελώς.
