Γράφω συχνά και ψέγω πολλά που συμβαίνουν στη μικρή μας κοινωνία, αλλά πιστεύω ματαίως καθώς με λύπη παρακολουθώ πως ο λαός παραμένει αποκοιμισμένος σε ύπνο βαθύ προσμένοντας τη μοίρα του που μερικοί επιτήδειοι προδιαγράφουν.
Όσα και να φωνάξω,
όσο και να τους ταρακουνήσω, όσο και αν πολλοί συμφωνούν μαζί μου, δυστυχώς
μαζικώς τα πλήθη παραμένουν σιωπηλά, αποδεκτικά στη μοίρα τους χωρίς καμιά
πρωτοβουλία, έρμαια στις ορέξεις όσων από παλαιούς καιρούς αντί πινακίου φακής τους
εκμεταλλεύονται.
Κανείς δεν αντιδρά, οι διανοούμενοι σιωπούν, οι δημιουργοί δεν δημιουργούν,
οι άνθρωποι των γραμμάτων δεν γράφουν, ο πνευματικός κόσμος επιπλέει στα ρηχά
χωρίς να ρίχνει φως στο σκοτάδι, παρά μόνο πολλοί στα καφενεία φωνασκούν σαν
μωρές παρθένες αφήνοντας τη διαμαρτυρία τους να αιωρείται εντός, χωρίς να
τολμούν να την βγάλουν εκτός. Και οι φυσικοί, οι διορισμένοι, και οι
πνευματικοί ηγέτες, οι πλείστοι υποχείρια του κεφαλαίου και αυτοί σιωπούν καθώς
οι πολίτες δεν αντιδρούν, έχοντας τοιουτοτρόπως την ησυχία τους και το ραχάτι
τους.
Μετά τη μεγάλη οικονομική καταστροφή στον τόπο έχει αποδειχτεί ότι σχεδόν
όλοι εξαγοράζονται, και η μεγαλύτερη αιτία της καταστροφής μας ήταν η διαφθορά
που επέφερε σήψη σε όλους τους τομείς. Δυστυχώς όμως όσα και να έχουμε πάθει,
ως φαίνεται η ίδια κατάσταση συνεχίζεται, ειδάλλως δεν εξηγείται η μεγάλη σιωπή
και ανοχή αυτών που θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες, γιατί μένουν σιωπηλοί στην
αναλγησία των ίδιων επιτήδειων που ανέκαθεν εξαγόραζαν τους προκατόχους τους.
Σήμερα και πάλιν δυστυχώς βλέπουμε να συμβαίνουν τα ίδια. Χωρίς να
υπολογίζουν κανένα, λίγοι άνθρωποι όλοι έναντι των πολλών, χωρίς αιδώ, συνεχίζουν
τις ανούσιες πράξεις τους αφού οι πολλοί τους ανέχονται μη έχοντας τρόπο
αντίδρασης.
Και ενώ όλοι τους γνωρίζουν και γνωρίζοντας ότι μόνο όπλο έχουν την ψήφο τους, όταν έρθει η ώρα αντί να τους καταψηφίζουν, τους ξαναψηφίζουν επηρεασμένοι και παρασυρμένοι από λόγια ψεύτικα και από φτηνή προπαγάνδα που εκπέμπουν ξεπουλημένα ΜΜΕ και άλλοι φορείς.
Κάθομαι και εγώ ο
φτωχός δημοσιογράφος, που από κανέναν δεν εξαρτώμαι, και σκέφτομαι πώς να
διαμαρτυρηθώ, αφού η φωνή μου -βοώντας εν τη ερήμω- από κανέναν δεν εισακούεται.
Σε ποιον να μιλήσω, από ποιον να ακουστώ και από ποιον να υποστηριχτώ;
Κάθομαι λοιπόν και
σκέφτομαι πως αφού σιωπούν, ίσως είναι ευχαριστημένοι με τα λίγα, και αν είναι
ευχαριστημένοι με τα λίγα, τους αξίζουν μόνο λίγα.
Και διερωτώμαι αν αξίζει κανείς να αγωνίζεται για τους άλλους.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
