Η βία στους νέους προέρχεται από την επανάσταση που θέλουν να κάνουν, που θέλουν να δείξουν την παλικαριά τους, και να δείξουν την αφοβιά
τους. Συνασπίζονται μερικοί, λέει ο ένας μια κουβέντα, ο άλλος ακόμα μια, όλοι
συμφωνούν, και χωρίς να σκεφτούν δρουν και παραφέρονται με ασύμμετρη δύναμη και
βία, παράλογα τις περισσότερες φορές, προκαλώντας συνήθως μόνο ζημιά. Πρέπει να
ξέρουν όμως οι νέοι, ότι η πιο μεγαλη παλικαριά και αφοβιά, είναι μέσα στην
καρδιά, και προπάντων μέσα στο νου, στη σκέψη και στη λογική. Πρέπει να ξέρουν
οι νέοι ότι δεν είναι δύσκολο να κάνουν κακό. Πρέπει να ξέρουν ότι πιο δύσκολο
είναι να κάνουν καλό. Αλλά αν θέλουν να περηφανεύονται και όλοι να τους
παραδέχονται, και προπάντων οι ιδιοι να σέβονται τον εαυτό τους, πρέπει να
αντέχουν τους πειρασμούς, να μην παρασύρονται στο κακό, αλλά από πανω, πρέπει
αυτοί να μπορούν να παρασέρνουν τους άλλους ώστε να μην παραφέρονται, να είναι
εγκρατείς, και προ πάντων, να μην δρουν ασυλλόγιστα και αυτοστιγμί, διότι, να
ξέρουν, όσα φέρνει η ωρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος. Πρέπει να ξέρουν επίσης, ότι
η πιο μεγαλη παλικαριά, είναι να δεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, και να μην
προσπαθεί ο καθένας να αποδείξει ότι είναι κάτι άλλο προσφεύγοντας στη βία και
στην αδικία. Διότι υπάρχει συνείδηση, και θεια τιμωρία. Διότι αργά ή γρήγορα,
ότι κακό κάνει στη ζωή του ο άνθρωπος, στρέφεται αυτό πίσω και τον βρίσκει με
κάποιο τρόπο, όσα χρόνια και να περάσουν. Ίσως αυτό να ακούγεται παράξενο, αλλά
όταν μιλήσει κάποιος με τους γεροντότερους, θα δει ότι είναι απόλυτα σωστό.
Πρέπει λοιπόν, να μην παρασυρόμαστε στο κακό, πρέπει ακόμα, εμείς να
παρασύρουμε άλλους να κάνουν το καλό. Αυτό είναι παλικαριά, αυτό κάνουν όσοι
είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους, αυτό κάνουν όσοι θέλουν να είναι αρχηγοί.
