Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ

H συκοφαντία είναι το όπλο της κατωτερότητας,  είναι η ψευδής κατηγορία, είναι η διαβολή. Είναι άλγος και φοβερή δοκιμασία. Το να τη σηκώσει ο άνθρωπος είναι μεγάλος άθλος, διότι δεν υπάρχει τίποτε πιο αφόρητο για όσους υφίστανται την οδύνη της, γιατί η συκοφαντία σκοτώνει το νου, σκοτώνει τη ψυχή.

Τί είναι όμως εκείνο που κινεί τον άνθρωπο να συκοφαντεί και να λέει ψέματα; Τα κίνητρα είναι συνήθως η ζήλεια, ο φθόνος, η μνησικακία, ο ψευτοεγωισμός. Επειδή δεν μπορεί να σκεπάσει τη γύμνωση και την ευτέλειά του ο σηκοφάντης, προσπαθεί να αμαυρώσει αυτούς που βρίσκονται πιο ψηλά, για να δικαιωθεί όπως νομίζει.
Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι δεν κακολογούν και δεν συκοφαντούν κανέναν, όμως οι ανακρίβειες, οι υπερβολές, οι εύκολες κρίσεις και κατακρίσεις που διατυπώνουν, είναι συχνά δυσφημιστικές και συκοφαντικές για τους άλλους.
Όσοι γνωρίζουν την πίκρα και το φαρμάκι της συκοφαντίας δεν πρεπει να πράττουν το ίδιο, διότι η συκοφαντία είναι εξουθενωτική και δεν βλάπτει μονο αυτους που συκοφαντούν, αλλά και τους εαυτούς τους. Πρεπει οι άνθρωποι να προσέχουν να μην γίνονται συκοφάντες, διότι ακόμη και τον πιο συνετό η συκοφαντία τον κάνει να παραφέρεται και να χάνει την ευγένεια του.
Οι κακόλογοι και οι συκοφάντες χρειάζονται θεραπεία στη ψυχή. Και η θεραπεία επέρχεται μονο αν συνέλθει ο συκοφάντης, να δει τα δικά του λάθη και αμαρτίες, την λανθασμένη του κρίση. Να καταλάβει ότι δεν ωφελεί να συκοφαντεί τον συνάνθρωπο του και να παρουσιάζει  τα σφάλματα του έστω και αν είναι αληθινά. Να εννοήσει πραγματικά ότι μονο την εμπάθεια του και τη μοχθηρία του ικανοποιεί όταν συκοφαντεί.

ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Πολλοί θεωρούν πως οι άνθρωποι που ζουν μόνοι είναι παράξενοι και περιθωριοποιημένοι, τις περισσότερες φορές όμως δεν είναι έτσι, γιατί σήμερα βλέπουμε όλο και περισσότερους  να επιζητούν την αξία της μοναξιάς και της ανεξαρτησίας τους θέλοντας να βασίζονται κυρίως στον εαυτό τους και στις δικές τους δυνάμεις. Διότι ο καθένας μπορεί να είναι ανεξάρτητος αν το θελήσει και αν εξετάσει πραγματικά τι είναι εκείνο που ζητά, και αν αποφασίσει ότι  θα  χρειαστεί να δουλέψει μόνος του σκληρά για να το αποκτήσει. Εξάλλου πολλοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως η επικοδομητική μοναξιά διασφαλίζει την ηρεμία της ψυχής και βοηθά στην καλύτερη αποδοτικότητα. 
Πολλοί που ζουν μόνοι το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Γιατί έτσι είναι ευτυχέστεροι παρά με άλλους,  γιατί είδαν ότι  υπάρχουν πράγματα στη ζωή που μπορούν να εκτιμήσουν μόνον αν είναι μόνοι.
Ορισμένοι  ζουν μόνοι επειδή είναι αδύνατο γι’ αυτούς να συνεργαστούν με άλλους, παράδειγμα οι ζωγράφοι, οι μουσικοί και οι  συγγραφείς οι οποίοι βρίσκουν ότι η δημιουργική μοναξιά μπορεί να αξιοποιηθεί με επικοδομητικό τρόπο.
Δεν  σημαίνει ότι η μοναχική ζωή είναι καταδίκη σε απομόνωση και στέρηση, πολλές φορές έχει επωφελή αποτελέσματα. Η μοναξιά προκαλεί σκέψεις και αυτοσυγκέντρωση, πιο ξεκάθαρη ανάλυση των καταστάσεων, βοηθά να ξεκαθαρίσουν πραγματα και να μπουν σε σειρά οι προτεραιότητες.
Ορισμένοι άλλοι ζουν μόνοι όχι από επιλογή. Στις περιπτώσεις αυτές, η μοναξιά είναι πραγματικό πρόβλημα και άγχος γι αυτους που απομονώνονται. 
Πολλοι δυστυχώς βασίζονται στον περίγυρο τους, ή αποζητούν τους άλλους ανθρώπους γιατί έτσι αποκτούν την αίσθηση της ταυτότητας τους.
Από την άλλη, ο μοναχικός άνθρωπος δεν σημαίνει ότι είναι αντικοινωνικός. Αν προστρέξουμε στην Ιστορία και στη Μυθολογία θα συναντήσουμε ήρωες, ανθρώπους των γραμμάτων και φιλοσόφους, επιστήμονες, καλλιτέχνες και συγγραφείς, που ηταν ολοι τους άνθρωποι μόνοι και μοναχικοί.
Στο μοναχικό άνθρωπο η αξία του προκύπτει από το τι τον διακρίνει, τι τον απομονώνει από αυτό που καθιστά δυνατή τη μοναχικότητα του και όχι από τις αξίες των άλλων, σε αντίθεση με τους κοινωνικούς που οι αξίες τους προκύπτουν από τις δημόσιες συμπεριφορές τους ανάλογα με τις τρέχουσες αξίες της κοινωνίας.
Εν κατακλείδι οι συνήθεις κοινωνίες με τους λεγόμενους κοινωνικούς ανθρώπους, τους μοναχικούς τους αμφισβητεί. Αποτυγχάνουν οι μοναχικοί να προσαρμοστούν στις νόμιμες συμπεριφορές ισχυρίζονται, αλλά εχουν λάθος διότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν  τα ένστικτα για τις ανάξιες αξίες των λεγόμενων κοινωνικών ανθρώπων, και γι αυτό είναι επιλογή τους να τους αμφισβητούν και να μην δέχονται την επιτήρηση τους ούτε την παρακολούθηση τους.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΚΑΘΗΚΟΝ, ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Οι όροι υποχρέωση και καθήκον δεν εχουν ταυτόσημη έννοια, διότι στην ηθική το καθήκον πηγάζει από τη βούλησή του ανθρώπου ως υποχρέωση, ενώ η καθ αυτή υποχρέωση είναι πράξη εξαναγκασμού, ίσως αυτόβουλου ή που προέρχεται είτε από όφελος, είτε από γραφτούς νόμους ή άγραφους κανονισμούς των κοινωνιών.

Οι ηθικές ενέργειες είναι αρετές και πράξεις έμφυτες σύμφωνα με το καθήκον που γίνονται ανεξάρτητα από συνέπειες, σε σημείο που η ηθική πολλές φορές να αντιπαρατίθεται με το όφελος. Διότι η ηθική αποτελεί  μορφή κοινωνικής συνείδησης που χαρακτηρίζεται από πράξεις και στάσεις έναντι των άλλων, που λαμβάνουν συνήθως μορφή κωδικοποιημένων κανονισμών ώστε να είναι ηθικά αποδεκτές και προσδιορισμένες ανάμεσα σε ένα σύνολο ηθικών κανόνων.
Συνείδηση είναι η νοητική δυνατότητα νοήμων όντων που τους επιτρέπει να γνωρίζουν και να κατανοούν τον περιβάλλον χώρο και τα συμβαίνοντα σε αυτόν, και το αντίκτυπο των πράξεών τους. 
Για ποιες ενέργειες είναι ηθικά αποδεκτές και ορθές και ποιες ανάρμοστες και λανθασμένες στα θέματα ηθικής, συνήθως δεν υπάρχουν ταυτόσημες απόψεις, παρά μόνο θεμελιώδεις διαφωνίες. Η ηθική δεοντολογία θέτει ως κριτήρια για την συμπεριφορά την ορθότητα των πράξεων, ενώ η καθηκόντως δεοντολογία δεικνύει ως κριτήριο που καθορίζει το ήθος, τις ηθικές αρετές του χαρακτήρα ή τον τρόπο ζωής που ακολουθεί κανείς.
Η λέξη ηθική περιγράφει τα ήθη και τον τρόπο σκέψεως μιας κοινωνίας που συνήθως διαφέρει από τις άλλες, διότι μεταξύ τους δεν υπάρχουν πάντα ταυτόσημες απόψεις, αλλά διαφορετικές θεωρίες και αντιφατικές, ακόμα και στα βασικά τους σημεία.
Παρατηρούμε ότι άλλο τρόπο σκέψεως και ηθικό προσανατολισμό εχουν οι μεσογειακοί λαοί, και άλλο οι βόρειοι ή νότιοι. Όμως τον κυριότερο ρόλο που καθορίζει την ηθική κουλτούρα μίας κοινωνίας, αποτελεί το πολιτισμικό και πολιτιστικό περιβάλλον. Στην αρχαία Ελλάδα για παράδειγμα, η χρήση δούλων ήταν ηθικά αποδεκτή, ενώ στην σύγχρονη εποχή με τα Ευρωπαϊκά ανθρώπινα δικαιώματα, είναι εντελώς απαράδεκτη.
Καταληχτικά, η έννοια της Ηθικής που προέρχεται από τη λέξη ήθος και σημαίνει χαρακτήρας, στηρίζεται στη διάκριση μεταξύ καλού και κακού που καθορίζει τη γενική μας συμπεριφορά έναντι των άλλων, με τρόπο που μας κάνει να ξεχωρίζουμε ως σωστοί άνθρωποι και χρήσιμοι σε μια κοινωνία.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Τη βλακεία την βλέπουμε παντού, την κουβαλά ο περισσότερος κόσμος από γεννησιμιού του, είναι διάχυτη στο DNA του καθενός και την έχει η πλειοψηφία των ανθρώπων.

Είναι ο κυριότερος λόγος που οι κρατούντες εξουσίαν ή χρήματα μπορούν εύκολα να κυβερνούν και να κουμαντάρουν τα πλήθη, διότι είναι ευφυέστεροι τους.

Αυτού του είδους ευφυείς άνθρωποι μπορεί να αποδειχτούν πολύ επικίνδυνοι, γιατί πιστεύοντας στην εξυπνάδα τους και κατέχοντας την πολιτική εξουσία, αντιμετωπίζουν τους υποταχτικούς τους με μεγάλη αλαζονεία έτσι που μπορεί να πούμε ότι διακατέχονται από μια επικίνδυνη βλακεία η οποία ακυρώνει την ευφυΐα τους. Με λίγα λόγια, εκ του αποτελέσματος των πράξεων τους, μπορούμε να τους ονομάσουμε και αυτούς βλάκες, αλλά επικίνδυνους βλάκες. Διότι παρακολουθώντας την ιστορία της ανθρωπότητας, όσοι είχαν εξουσία την χρησιμοποίησαν μόνο για ίδιον όφελος με τρόπο ζημιογόνο έναντι των άλλων, έτσι που πολλά δεινά και καταστροφές να συμβαίνουν κατά καιρούς εις βάρος της πλειοψηφίας των πολλών πολιτών.

Ξέρουμε  πως υπάρχει απλωμένη παντού η βλακεία, και ο καθένας θα έπρεπε να προσπαθεί να την περιορίσει, αλλά αντί τούτου, οι επιτήδειοι την εκμεταλλεύονται για να μπορούν να εξουσιάζουν.

Καλούνται λοιπόν, οι εναπομείναντες έξυπνοι αλλά τίμιοι που δεν ασχολούνται με τις επιχειρήσεις και την πολιτική, αλλά με την παιδία και την πνευματική πολιτική, να δράσουν ώστε να επιμορφώσουν και να συμβουλεύσουν τους ανθρώπους πώς να ελευθερωθούν από την βλακεία.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Η ΥΠΕΡΜΕΤΡΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ

Όταν κάποιος διακατέχεται από ακόρεστη και άμετρη φιλοδοξία, καταντά άπληστος και πλεονέχτης. Η επιδίωξη του για αναγνώριση, αποβλέπει στο να ικανοποιήσει την αυταρέσκεια του και τα έμφυτα ένστικτα του για δύναμη και υπεροχή. Όταν μπορεί να τα έχει αισθάνεται ικανοποίηση και χαρά.

Όμως για να τα αποκτήσει συνήθωςγίνεται υποκειμενικός, καθώς μόνη έγνοια έχει

την εντύπωση που προκαλεί, και ένεκα αυτού, συνήθως πράττει οτιδήποτε για να επιτύχει αυτό που επιθυμεί.  

Άνθρωποι τοιούτου είδους, εμφανίζουν το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ματαιοδοξίας, καθώς η ελευθερία δράσεως τους είναι περιορισμένη, που θέλοντας να επιτύχουν το ακατόρθωτο, κάνουν οτιδήποτε χωρίς πολλές σκέψεις και αναστολές.

Όταν κάποιος μπορεί είναι πολύ ματαιόδοξος τόσο ώστε να επιδιώκει το όφελος του με κάθε μέσο, πολλές φορές η ματαιοδοξία υπερβαίνει το όριο, και γίνεται επικίνδυνη και καταστροφική.

Συνήθως οι ματαιόδοξοι άνθρωποι αντί για τη λέξη ματαιοδοξία και αλαζονεία, χρησιμοποιούν τη λέξη φιλοδοξία γιατί ακούγεται πιο όμορφα. Υπάρχουν πολλοί που ομολογούν με υπερηφάνεια πόσο φιλόδοξοι είναι, όμως κατά κανόνα η λέξη αυτή, κρύβει μόνο την υπέρμετρη ματαιοδοξία του ατόμου που την επικαλείται.

Συχνά προβάλλουν τη δικαιολογία πως χωρίς υπέρμετρη φιλοδοξία, κανείς μεγάλος άνδρας της ιστορίας δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας. Ωστόσο πολλές φορές είναι μια λανθασμένη άποψη, διότι η υπέρμετρη φιλοδοξία θολώνει το μυαλό που τελικά μετατρέπει την φιλοδοξία σε ματαιοδοξία και κενοδοξία, ανθρώπινα πάθη που επιφέρουν συνήθως κατστροφικά αποτελέσματα και δυσάρεστες επιπτώσεις.

ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Πολλοί διανοητές έχουν μελετήσει τη λογική, και οι απόψεις σχετικά με τη φύση αυτής δεν είναι συμβατές μεταξύ τους. Η λογική στον άνθρωπο περιλαμβάνει τον λογικό συλλογισμό, που μετά από περισκόπηση και έρευνα έχει την ικανότητα να καταλήγει σε λογικά συμπεράσματα, και να λύνει προβλήματα, να προβαίνει σε σωστές εκτιμήσεις, και να κατανοεί τον εαυτό του και τους άλλους ανθρώπους. Έτσι προσπάθεια του καθενός, συνήθως είναι να ερμηνεύει τα γεγονότα και να τα καταλαβαίνει με βάση τη λογική. Διότι είναι αυτή που διέπει τον κόσμο και τη λειτουργία του. Πάρα πολλές φορές όμως ορισμένα πράγματα δεν μπορούν να εξηγηθούν με αυτήν. Αυτό συμβαίνει διότι η λογική έχει πολλές όψεις, και συχνά επηρεάζεται από τις προσωπικές ιδιομορφίες καθώς και την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου που επιχειρεί να δώσει λογικές εξηγήσεις. Ώστε όσο και να είναι η λογική ψυχρή, πολλές φορές δεν είναι ούτε αντικειμενική, ούτε ορθή. Είναι η λογική όμως, ανεξάρτητα πόσο μπορεί να επηρεαστεί από άλλες παραμέτρους, οδηγός για πιο σίγουρη και ασφαλή διάγνωση του κάθε ζητήματος, της κάθε σκέψης, και της κάθε πράξης. Το συναίσθημα δεν υπολογίζει συνήθως τα λογικά συμπεράσματα, και υπαγορεύει τις περισσότερες πράξεις των ανθρώπων. Ενώ τα ζώα κινούνται από την καθαρή λογική του ενστίκτου και ο άνθρωπος με τη λογική του μυαλού, στον άνθρωπο το συναίσθημα προκαλεί, πολλές φορές, συμπεριφορές που στρέφονται εναντίον του ατόμου αλλά και του συνόλου. Το συναίσθημα μπορεί να παραπλανά, να φανατίζει, να αλλοιώνει τη λογική διαδικασία. Μπορεί να προκαλεί καταστροφές, όλεθρο και δυστυχία. Αλλά μπορεί επίσης να εμπνεύσει μεγαλειώδη πνευματικά έργα και τέχνες, και να αποτελέσει κίνητρο εξαιρετικών πράξεων και επιτευγμάτων. Είναι δηλαδή η λογική και το συναίσθημα δυο αλληλένδετοι παράγοντες που ωθούν τον καθένα μας να ενεργεί με τρόπους που άλλοτε επιφέρουν αποτέλεσμα καλό, και άλλοτε κακό. Σίγουρα η σωστή λογική υπερτερεί, αλλά επειδή είναι δύσκολο να κυριαρχήσει του συναισθήματος, πρέπει νομίζω, στο κόσμο να επικρατεί όσο γίνεται η ισορροπία μεταξύ αυτών.

ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΣ

Ο απλοί άνθρωποι έχουν μάθει στη ζωή να σκύβουν το κεφάλι, να μην αντιστέκονται και να υπομένουν ότι τους επιβάλλουν οι διοικούντες. Ζουν οι πλείστοι ως ανελεύθεροι και δουλοπάροικοι, υποταγμένοι και αφημένοι στις ορέξεις των ηγετών τους.

Με χαλαρωμένες αντιστάσεις και πολλή δουλικότητα τους προσκυνούν ως αφέντες, και υπακούουν στους όποιους ανίερους νόμους τους επιβάλλουν.

Κατάντησαν υποτακτικοί, κατάντησαν ραγιάδες. Η απόλυτη υπακοή τους έγινε βίωμα και αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους, τους έγινε κουλτούρα που ως κακό συνήθειο φέρουν πλέον στο DNAτους, κληροδοτώντας το στις επόμενες γενιές.  

Αυτό συνέβαινε παντοτινά στους λαούς, και καθώς η καταπίεση και ο εξαναγκασμός που δέχονταν ως απλοί πολίτες, και σίγουροι για την μαύρη τους μοίρα, στωικά πάντα περίμεναν πότε θα τους λείψει η άχαρη ζωή για να αναπαυθούν και να ησυχάσουν.

Αφήνοντας τους ένα ξεροκόμματο απλά για να διαβιούν, και τιμωρώντας τους ανυπάκουους, οι διάφοροι βασιλείς και βουλευτάδες, τους εκπαίδευσαν να παραμένουν ήσυχοι και φρόνιμοι ραγιάδες.

Τους εκπαίδευσαν να αποποιούνται των ευθυνών τους, να μην ξεσηκώνονται και να μην επαναστατούν. Τους έκαμαν να πιστέψουν πως έτσι πρέπει να γίνεται, και πως έτσι τόχει η μοίρα τους.

Έτσι έμαθαν οι απλοί πολίτες να είναι ραγιάδες και να μην αντιδρούν στις αδικίες γύρω τους. Έμαθαν να βλέπουν την καταστροφή τους και πάλιν να σιωπούν, καθώς τους έγινε συνηθιο και στάση ζωής.

Αντί να διεκδικούν, να ζητούν και να απαιτούν τα δίκαια τους, λούφαξαν και σιώπησαν ελπίζοντας μόνο σε ένα θαύμα, σε έναν ουρανοκατέβατο σωτήρα.

Αντί να βροντοφωνάζουν και να διεκδικούν τα αυτονόητα, κατάντησαν ανθρωπάκια αφημένα παντοτινά στη μίζερη και άχαρη ζωή τους, πιστεύοντας ακράδαντα πως άλλη επιλογή δεν έχουν.

Είναι λοιπόν οι πλείστοι λαοί ραγιάδες, γιατί έμαθαν να ανέχονται τους όσους προύχοντες που χωρίς αιδώ καταπατούν κάθε έννοια δικαίου, αξιοκρατίας και ισονομίας.

Είναι η μοίρα των λαών δυστυχώς αυτή, καιι το μέλλον τους προδιαγεγραμμένο.

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ, ΤΟ ΟΛΠΟ ΤΗΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ

H συκοφαντία είναι το όπλο της κατωτερότητας,  είναι η ψευδής κατηγορία, είναι η διαβολή. Είναι άλγος και φοβερή δοκιμασία. Το να τη σηκώσει ο άνθρωπος είναι μεγάλος άθλος, διότι δεν υπάρχει τίποτε πιο αφόρητο για όσους υφίστανται την οδύνη της, γιατί η συκοφαντία σκοτώνει το νου, σκοτώνει τη ψυχή.

Τί είναι όμως εκείνο που κινεί τον άνθρωπο να συκοφαντεί και να λέει ψέματα; Τα κίνητρα είναι συνήθως η ζήλεια, ο φθόνος, η μνησικακία, ο ψευτοεγωισμός. Επειδή δεν μπορεί να σκεπάσει τη γύμνωση και την ευτέλειά του ο σηκοφάντης, προσπαθεί να αμαυρώσει αυτούς που βρίσκονται πιο ψηλά, για να δικαιωθεί όπως νομίζει.

Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι δεν κακολογούν και δεν συκοφαντούν κανέναν, όμως οι ανακρίβειες, οι υπερβολές, οι εύκολες κρίσεις και κατακρίσεις που διατυπώνουν, είναι συχνά δυσφημιστικές και συκοφαντικές για τους άλλους.

Όσοι γνωρίζουν την πίκρα και το φαρμάκι της συκοφαντίας δεν πρεπει να πράττουν το ίδιο, διότι η συκοφαντία είναι εξουθενωτική και δεν βλάπτει μονο αυτους που συκοφαντούν, αλλά και τους εαυτούς τους. Πρεπει οι άνθρωποι να προσέχουν να μην γίνονται συκοφάντες, διότιακόμη και τον πιο συνετό η συκοφαντία τον κάνει να παραφέρεται και να χάνει την ευγένεια του.

Οι κακόλογοι και οι συκοφάντες χρειάζονται θεραπεία στη ψυχή. Και η θεραπεία επέρχεται μονο αν συνέλθει ο συκοφάντης, να δει τα δικά του λάθη και αμαρτίες, την λανθασμένη του κρίση. Να καταλάβει ότι δεν ωφελεί να συκοφαντεί τον συνάνθρωπο του και να παρουσιάζει  τα σφάλματα του έστω και αν είναι αληθινά. Να εννοήσει πραγματικά ότι μονο την εμπάθεια του και τη μοχθηρία του ικανοποιεί όταν συκοφαντεί.

ΕΥΓΕΝΗΣ ΑΜΙΛΛΑ

Ζήλεια ή φθόνος είναι όταν κάποιος αντιπαθεί κάποιον και τον κάνει να συμπεριφέρεται με τρόπο εχθρικό. Υπάρχει όμως και η άλλη ζήλεια, η ευγενής άμυλα, που όταν κάποιος έχει ικανότητες και χαρίσματα κάνει τους άλλους να αγωνίζονται με δημιουργικό τρόπο ώστε να τα αποκτήσουν και οι ιδιοι. Αυτό είναι ένας υγιής θαυμασμός που οδηγεί στον έμπρακτο ζήλο, και παίρνοντας τα έργα του για παράδειγμα οι άλλοι προσπαθούν να τον μιμηθούν και να κάνουν ότι καλό έκανε  και αυτός. Όμως πρεπει να ξέρουν να ξεχωρίζουν και να συγκρίνουν διότι δεν είναι όλα τα χαρίσματα ίδια για όλους τους ανθρώπους. Άλλοι είναι πολύ έξυπνοι και άλλοι λιγότερο. Άλλοι περισσότερο έμπειροι και άλλοι λιγότερο. Πρεπει να τηρούνται τα όρια και όταν κάποιος θέλει να μιμηθεί άλλους, να το κάνει στα μέτρα των δυνατοτήτων του.

Ο άνθρωπος πρεπει να έχει την ικανότητα να κρίνει καταστάσεις και να μην παρασύρεται από τους άλλους αν πρώτα δεν εξετάσει αν μπορεί να κάνει το ίδιο, και αν τον συμφέρει. Πρεπει δηλαδή να έχει την κατάλληλη κρίση να αξιολογεί καταστάσεις, να διακρίνει πότε κάτι τον ωφελεί και πότε τον βλάφτει, να διακρίνει τι αξίζει να θέσει ως προτεραιότητα και τι όχι. Μια τέτοια  ικανότητα κρίσης δίνει σε κάποιον τη δυνατότητα ώστε οι πράξεις του να είναι συμφέρουσες για τοπν ίδιο και όχι ζημιογόνες. Διότι δεν σημαίνει όταν ο άλλος κάνει κάτι που του αποδίδει κέρδος θα γίνει το ίδιο και στους άλλους αν κάνουν το ίδιο.

Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να μιμηθούν άλλους επιτυχημένους και καταξιωμένους, πιστεύοντας πως έτσι θα αποκτήσουν και οι ιδιοι ότι κι αυτοί. Αυτή η τάση οφείλεται κυρίως στη μεγαλομανία και στον εγωισμό του ατόμου, που θέλει πάντα να έχει ισχύ και δύναμη, προσπαθεί έτσι κυρίως να γίνει πλούσιος, ώστε να έχει χρήματα και να φαίνεται σπουδαίος επιχειρηματίας ή σπουδαίος αρχηγός ή προεστός.

Φύσει μιμητικό ον λοιπόν ο άνθρωπος, αναζητά κύρος και προβολή μέσα από την ταύτιση του με άτομα που εχουν επικερδή επαγγέλματα, πλούτο και απολαμβάνουν κοινωνικής αναγνώρισης, έτσι κάνει ότι κάνουν και αυτοί, είναι γι αυτό που όταν ένα επάγγελμα σε καποια δεδομένη συγκυρία αποδίδει, το ακολουθούν ένας κι άλλος ένας, ώσπου γίνεται κορεσμένο και δεν αποδίδει γιατί καταντά η προσφορά περισσότερη από τη ζήτηση. Αυτό συνέβηκε κατά καιρούς στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σαν μόδα άνοιξαν όλοι ο ένας μετά τον άλλο Σουπερ Μάρκετ,  φρουταρίες, περίπτερα, κέντρα αναψυχής, μπούκικα και ακολούθως έγιναν όλοι χρηματιστές παρατώντας πολλές φορές τις επικερδείς τους εργασίες  απλά και μόνον γιατί ήθελαν επαγγέλματα καλύτερης περιωπής και περισσότερο αναγνωρίσιμα και παραδεκτά.

Είναι πολύ δυσκολο κάποιος να επιτύχει εάν δεν διαθέτει κεφάλαια. Πρεπει να εργαστεί σκληρά, και με πολλή υπομονή να ανελιχτεί σιγά και σταθερά. Μερικές φορές οι συγκυρίες βοηθούν κάποιους να ανελιχτούν ξαφνικά και απότομα. Αυτό συνέβη στην Κύπρο στο τέλος της δεκαετίας του 2000 και αρχές του 2010 όπου η οικοδομική βιομηχανία άνθισε και άκμασε δυσανάλογα. Οι μισοί Κύπριοι παρασυρμένοι από την «ευγενή άμυλα» έγιναν Developers και ιδιοκτήτες ακινήτων. Θέλησαν να ξεχωρίσουν και να αποκτήσουν πλούτο και να γίνουν κοινωνικά αναγνωρίσιμοι προσπαθώντας να γίνουν «εισοδηματίες», μια εύηχη λέξη που τους άρεσε να την χρησιμοποιούν. Χρησιμοποίησαν την απληστία των τραπεζών που για να κερδίσουν περισσότερα ακολούθησαν ένα εύκολο σύστημα δανεισμού σκορπώντας απλόχερα απεριόριστα δάνεια σε σημείο που για να μην φαλιρίσουν επειδή έδιναν περισσότερα από ότι έπαιρναν πίσω, χρειάστηκε να επιχορηγηθεί η ρευστότητα τους από το Κυπριακό κράτος, αλλά που και πάλιν ορισμένες απο αυτές δεν τα κατάφεραν.

Η έλλειψη κριτικής ικανότητας οδηγεί συνήθως σε λάθος κινήσεις. Η ανωριμότητα, η ανασφάλεια και το επίπεδο του ανθρώπου λειτουργούν αρνητικά με αποτέλεσμα να νομίζει πως θα μπορέσει να πετύχει καλύτερα αν κάνει ότι κάνουν άλλοι.

Όλα αυτά είχαν αποτέλεσμα όσοι είχαν ακίνητη γη να την πουλήσουν για να κτίσουν διαμερίσματα και να γίνουν εισοδηματίες. Αυτοί απλά έμειναν άκληροι, με αντίκρισμα μονο ένα σωρό από μπετόν που τους προσφέρει μικρό  και δυσανάλογο εισόδειμα καθώς η αξία της γης αυξάνει ενω η αξία των κτισμάτων χάνει με την πάροδο του χρόνου, ενώ άλλοι που υποθήκευσαν τη γη τους για να κτίσουν διαμερίσματα, έχουν εισοδήματα χαμηλότερα σε σχέση με τις δόσεις τους στις τράπεζες καθώς οι τόκοι και τα συναλλάγματα τρέχουν. Ο καιρός περνά, τα χρέη αντί να μειώνονται αυξάνονται, οι πιέσεις, οι εκποιήσεις και οι φυλακίσεις το ίδιο, ακόμα συμβαίνει το ίδιο όπως την εποχή της Χρηματιστηριακής φούσκας που πολλοι τρελλάθηκαν ή και αυτοκτόνησαν.

ΚΥΡΙΑΚΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

O πολιτισμός είναι ένας τρόπος προώθησης του διαλόγου. Διάλογος σημαίνει να υπάρχουν διαφορετικές φωνές και να αποτελεί συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων για αλληλοεπίδραση. Πρεπει να δημιουργείται περιβάλλον όπου σ αυτό να γίνονται ανταλλαγές απόψεων μεταξύ των ατόμων, και σε αυτό να υπάρχει ο σεβασμός στις αντίθετες απόψεις με μόνη προσπάθεια αλλαγής αυτών, την πειθώ του λόγου. Με επιχειρήματα που να εμπεριέχουν λογική και παραδείγματα που να αντέχουν σε αυτήν. Χωρίς προδιάθεση άρνησης και χωρίς τον συνήθη εγωισμό, μπορούν οι άνθρωποι να συνομιλήσουν, να βρουν κοινές συνισταμένες και διαύλους επικοινωνίας που δεν θα ήσαν ορατοί χωρίς αυτόν. Όλα τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα δεν βρίσκουν λύση αν δεν υπάρξει διάλογος. Με συνομιλίες λύνονται σοβαρά παγκόσμια προβλήματα, πόσο μάλλον αυτά μεταξύ των ανθρώπων. Χρειάζεται λοιπόν ο διάλογος μεταξύ των ανθρώπων για να ακούονται διαφορετικές φωνες από διαφορετικούς τρόπους ζωής και σκέψης ώστε να επέρχεται κατανόηση και να αίρονται οι παρεξηγήσεις.

Η ΒΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

Η βία στους νέους προέρχεται από την επανάσταση που θέλουν να κάνουν, που θέλουν να δείξουν την παλικαριά τους, και να δείξουν την αφοβιά τους. Συνασπίζονται μερικοί, λέει ο ένας μια κουβέντα, ο άλλος ακόμα μια, όλοι συμφωνούν, και χωρίς να σκεφτούν δρουν και παραφέρονται με ασύμμετρη δύναμη και βία, παράλογα τις περισσότερες φορές, προκαλώντας συνήθως μόνο ζημιά. Πρέπει να ξέρουν όμως οι νέοι, ότι η πιο μεγαλη παλικαριά και αφοβιά, είναι μέσα στην καρδιά, και προπάντων μέσα στο νου, στη σκέψη και στη λογική. Πρέπει να ξέρουν οι νέοι ότι δεν είναι δύσκολο να κάνουν κακό. Πρέπει να ξέρουν ότι πιο δύσκολο είναι να κάνουν καλό. Αλλά αν θέλουν να περηφανεύονται και όλοι να τους παραδέχονται, και προπάντων οι ιδιοι να σέβονται τον εαυτό τους, πρέπει να αντέχουν τους πειρασμούς, να μην παρασύρονται στο κακό, αλλά από πανω, πρέπει αυτοί να μπορούν να παρασέρνουν τους άλλους ώστε να μην παραφέρονται, να είναι εγκρατείς, και προ πάντων, να μην δρουν ασυλλόγιστα και αυτοστιγμί, διότι, να ξέρουν, όσα φέρνει η ωρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος. Πρέπει να ξέρουν επίσης, ότι η πιο μεγαλη παλικαριά, είναι να δεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, και να μην προσπαθεί ο καθένας να αποδείξει ότι είναι κάτι άλλο προσφεύγοντας στη βία και στην αδικία. Διότι υπάρχει συνείδηση, και θεια τιμωρία. Διότι αργά ή γρήγορα, ότι κακό κάνει στη ζωή του ο άνθρωπος, στρέφεται αυτό πίσω και τον βρίσκει με κάποιο τρόπο, όσα χρόνια και να περάσουν. Ίσως αυτό να ακούγεται παράξενο, αλλά όταν μιλήσει κάποιος με τους γεροντότερους, θα δει ότι είναι απόλυτα σωστό. Πρέπει λοιπόν, να μην παρασυρόμαστε στο κακό, πρέπει ακόμα, εμείς να παρασύρουμε άλλους να κάνουν το καλό. Αυτό είναι παλικαριά, αυτό κάνουν όσοι είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους, αυτό κάνουν όσοι θέλουν να είναι αρχηγοί.

ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΒΛΑΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ

Ο μεγάλος αρχαίος  Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης, μια μέρα ενώ έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.
Ο Σωκράτης που κατάλαβε πως επρόκειτο για κάποιον κουτσομπόλη άνθρωπο, και θέλωντας να τον κάμει να εννοήσει το ελάττωμα τοτ, τον ρώτησε αν είναι εντελώς σίγουρος για ότι άκουσε, και αν αυτό που θα του έλεγε είναι αλήθεια αφόσον ο ίδιος δεν εξ ιδίοις γνώστης.
– Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα …
– Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
– Όχι, είναι κακό…
– Άρα, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια,
συνέχισε ο Σωκράτης,
Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
Το κουτσομπολιό λοιπόν, είναι η αργόσχολη συνήθως κακόβουλη συζήτηση ή σχολιασμός πράξεων και ενεργειών άλλων απόντων ανθρώπων. Είναι η διάδοση ανυπόστατων και συνήθως κακόβουλων φημών. Κατά την επιστήμη οι κουτσομπόληδες έχουν έντονο στρες και άγχος, το οποίο προσπαθούν να διαχειριστούν διαδίδοντας φήμες, σχολιάζοντας άλλους, και μεταδίδοντας πληροφορίες.
Όπου πάμε, στα καφενεία, στις υπεραγορές, στις γειτονιές, και  παντού, κάθε μέρα, είμαστε μάρτυρες διάφορων συζητήσεων, αλλά κυρίως κουτσομπολιών. Λέει κάποιος καποια κουβέντα που και λίγη αλήθεια να περιέχει, αυτή πιάνεται και διαδίδεται απο στόμα σε στόμα σε όλη την γύρω κοινωνία, διογκώνεται, αλλάζει και παραποιείται, με αποτέλεσμα ένα απλό γεγονός να μεταμορφώνεται σε μεγάλο θέμα, να ψιθυρίζεται πίσω απο την πλάτη του επηρεαζόμενου προσώπου, και να γίνεται κοινό μυστικό το οποίο προκαλεί κακές παρενέργειες. Εκ των υστέρων μπορεί να αποδειχτεί η φήμη  ψευδής, αλλά εκείνοι που τη διέδωσαν κατόρθωσαν να βλάψουν την κοινωνική θέση και τα συναισθήματα του ατόμου.
Το κουτσομπολιό είναι μια κοινωνική επιθετικότητα, είναι μια συμπεριφορά που πραγματικά βλάπτει. Πολλοί άνθρωποι  ρέπουν προς το κουτσιμπολιό, διότι έτσι βγάζουν τα  εσσώψυχα απωθημένα τους πίσω απο την πλάτη του επηρεαζόμενου  χωρίς συνήθως να υπάρχουν συνέπειες αφου ο κατηγορούμενος δεν είναι παρών για να αντικρούσει τις κατηγορίες, η να τιμωρήσει τον κάθε ψεύτη κατήγορο του.
Το κουτσομπολιό μπορεί να βελτιώσει την κοινωνική θέση κάποιου εις βάρος άλλων και να γίνει δημοφιλέστερος και να αναρριχηθεί κοινωνικά, καθώς πράττοντας τοιουτοτρόπως αποσπά την προσοχή των άλλων.
Και δυστυχώς σ αυτές τις συζητήσεις οι άνθρωποι ομαδοποιούνται και συνασπίζονται και συμφωνούν αναμεταξύ τους να κουτσομπολεύουν και να κατηγορούν. Και σε αυτές τις περιπτώσεις όταν κάποιος διαφωνεί, συνήθως σιωπά, ή αναγκάζεται να συμφωνά. Το κουτσομπολιό είναι μια κατάσταση εσωτερικής ανάγκης του μέσου ανθρώπου που προέρχεται απο το υποσυνείδητο, και του προκαλεί ψυχική και πνευματική ευχαρίστηση. Είναι μια κατάσταση που δεν αλλάζει, και θέλοντας και μη την ανεχόμαστε χωρίς οι πιο πολλοι να μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο. Το μόνο  ίσως που μπορεί κάποιος, είναι να κανει πως δεν ακουει, γιατί καθώς λέι η λαϊκή ρήση,
–καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα

ΜΕΡΕΣ ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ

Οι μέρες των εορτών είναι για όλους ιδιαίτερες καθώς μας δίνουν την ευκαιρία με την εορταστική τους ατμόσφαιρα και τη μαγεία τους να ξεφύγουμε από την καθημερινότητά μας. Μας δίνουν την ευκαιρία να βρεθούμε  με αγαπημένους, να τους προσφέρουμε αγάπη, να ξεκουραστούμε και να χαρούμε σε ένα εορταστικό κλίμα.

Οι μέρες των εορτών ταυτίζονται με συντροφικότητα, χαρά και αγάπη..

Οι μέρες των εορτών είναι μέρες μεγάλης χαράς για μικρούς και μεγάλους. Παντού χαρά και κέφι.

Μα πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει και μια άλλη πλευρά κρυμμένη και αθέατη. Άνθρωποι μονάχοι που ζούν ολομόναχοι, που άν και τριγύρω τους απλώνεται χαρούμενη η ατμόσφαιρα, σε αυτούς δεν ζεσταίνει η καρδιά καθώς μέσα στην απέραντη μοναξιά τους δεν χωρεί άλλο συναίσθημα. Είναι άνθρωποι που η ζωή τους πέταξε στην άκρη, τους στέρησε τα αγαπημένα πρόσωπα και έμειναν μονάχοι να διανύσουν το χρόνο τους  μέσα σε μια θλιβερή μοναξιά και απομόνωση.

Μονάχοι περιφέρονται στους δρόμους, μοναχοί παραμένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Βουβοί, σοβαροί, στεναχωρημένοι και μόνοι, καταγίνονται με τις μοναχικές ασχολίες τους κατηφείς και μελαγχολικοί.

Και μες τις γιορτινές μέρες καταμόναχοι μέσα στους δρόμους καθώς γυρίζουν και βλέπουν παντού χαμόγελα και αγάπη, αυτοί μες στη μαύρη μοναξιά τους μένουν λυπημένοι και κατσουφιασμένοι χωρίς να μπορούν να την ξορκίσουν. Και νιώθουν αναγκασμένοι να ζουν μονάχοι με στην κακή τους μοίρα.

Και βιώνουν την αφόρητη μοναξιά που περιμένει στο τέλος της διαδρομής, αυτούς που έζησαν τα χρόνια της νιότης, αυτούς που έχασαν τους αγαπημένους τους, αυτούς που εγκαταλείφθηκαν από όλους και έμειναν μόνοι καταδικασμένοι στη σκληρή τους μοναξιά και τη μιζέρια της απομόνωσης, βουτηγμενοι στη θλίψη και τη σιωπή.

Η οικογενειακή θαλπωρή, τα αγαπημένα πρόσωπα, οι φίλοι, ακόμα και οι γείτονες είναι η λύση ενάντια στη μοναξιά. 
Χαρά λοιπόν σε όσους μπορούν να χαίρονται αυτά τα αγαθά, αλλά και κατάρα σε όσους έτυχε να είναι μοναχοί είτε γιατι τους έτυχε η μοίρα, είτε γιατι εγκαταλείφθηκαν από τους δικούς τους.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Μέρες Χριστουγέννων και τα μαγαζιά γέμισαν κάθε λογής λιχουδιές για το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού. Όπως κάθε χρόνο, και φέτος στολίστηκαν οι βιτρίνες για να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο να ψωνίσει, αφού έτσι συνηθίζεται τις γιορτινές τούτες μέρες. Γλυκά, φαγώσιμα και αλμυρά, κρεατικά και πουλερικά, αλλαντικά, λουκάνικα και ζαλατίνες, στοίβες ολόκληρες στοιβαγμένες γεμίζουν τα ράφια, γεμίζουν και τα μάτια των πελατών καλώντας τους να αγοράσουν.

Ήταν φορές παλιότερα που ο κόσμος ψώνιζε απεριόριστα χωρίς φειδώ και χωρίς περιορισμούς. Υπήρχαν δουλειές και όρεξη για δουλειά, υπήρχαν χρήματα, υπήρχε ευμάρεια. Όλοι περνούσαν καλά, ζούσαν οι κάτοικοι σε μια χώρα πλούσια που άφησε πίσω την φτώχεια, στα περασμένα χρόνια εκείνα πριν το ΄74.

Μα πάει καιρός και ήρθε καιρός, όλα άλλαξαν, οι άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, τα χρήματα τους και την ευμάρεια τους. Τώρα, όλα δυσκόλεψαν, η ανεργία χτύπησε κόκκινο και οι μισθοί μειώθηκαν. Οι πλούσιοι επτώχευσαν και έγιναν πληβείοι. Από τα ψηλά κατέβηκαν στα χαμηλά και με περίσκεψη πλέον, όσοι μπορούν να ψωνίσουν για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, θα ψωνίσουν υπό περιορισμούς.

Αφού λοιπόν οικονομικά δεν πάμε καλά, φέτος αντί για γαλοπούλες και γουρουνόπουλα, αρκετοί θα την βγάλουν με σουβλάκια και αντί γαλοπούλες θα ψωνίσουν κοτόπουλα. Αρκετοί ίσως να μην μπορέσουν ούτε αυτά τα λίγα να προμηθευτούν, γι αυτό όλοι πρέπει να αρκεστούμε στα λίγα και θα πρεπει να πούμε δόξασοι ο θεός.

Δόξασοι ο θεός λοιπον, δεν χάθηκε ο κόσμος να μη φάμε εδέσματα από παραδοσιακές χριστουγεννιάτικες συνταγές, κάτι θα σκεφτούμε, κάτι θα βρούμε.

Αλλού ο κόσμος πεινάει, τα νοίκια τρέχουν, δουλειές δεν υπάρχουν και τα μεροκάματα συρρικνώθηκαν, και καλούμαστε όσοι δεν έχουμε πολλά, να αρκεστούμεν στα λίγα.

Παρ όλα αυτά όμως είναι Χριστούγεννα μέρες γιορτινές, και θα πρεπει να ξεχάσουμε για λίγο την μιζέρια και τη φτώχεια, και με αγάπη στις καρδιές να περάσουμε όπως μπορούμε τις χαρμόσυνες αυτές μέρες, έστω και με σφιχτό ζωνάρι. Στο κάτω κάτω ας θυμηθούμε τα παλιά, τα χρόνια που ήσαν δύσκολα, και ας καταλάβουμε ότι ο χρόνος έχει γυρίσματα, και ας προσπαθούμε πάντα όταν είμαστε σε θέση, να προνοούμε και για τις δύσκολες μέρες όπως είναι οι σημερινές.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και πάρα πολλοί άνθρωποι στον τόπο μας δεν κινούνται στους γνώριμους ρυθμούς της προετοιμασίας για την υποδοχή τους. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ψωνίσει γιατί δεν έχουν εργασία και χρήματα, υπάρχουν και οι υπόλοιποι χαμηλόμισθοι που περιμένουν τον δέκατο τρίτο μισθό, το δώρο δηλαδή των Χριστουγέννων για να στολίσουν πλουσιότερα το τραπέζι τους, ένα δέκατο τρίτο όμως, που για πολλούς είναι πολύ μικρός καθώς μικρός είναι και ο μισθός τους.

Οι γιορτές έφτασαν, αλλά άφτιαχτα κι αστόλιστα παραμένουν τα έλατα σε όσα σπίτια υπάρχει φτώχεια. Λιγότερα από άλλα χρόνια είναι τα πολύχρωμα φώτα και λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, και πολλοί οι δρόμοι έμειναν σκοτεινιασμένοι χωρίς αστέρια και Αϊ Βασίληδες.

Τη φετινή χρονιά, κανείς μας στην Κυπρο δεν θα γιορτάσει όπως πριν. Λόγω ελλείψεως χρημάτων πολλοί δεν θα πάμε σε ρεβεγιόν, δεν θα φάμε μέχρι σκασμού, ούτε θα μεθύσουμε, ούτε θα ξεσαλώσουμε μέχρι πρωίας σε κάποια νυχτερινά κέντρα. Οι πιο πολλοί θα μαζευτούμε οικογενειακά, θα ακολουθήσουμε τα ήθη και έθιμα μας, θα ξαναγυρίσουμε ίσως στα χρόνια τα παλιά με τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, το σφάξιμο του χοίρου, το ψήσιμο των δικών μας ζαλατίνων και τόσων άλλων παρασκευασμάτων, εδεσμάτων και λιχουδιών που θα μας στοιχίσουν οικονομικότερα παρά να τα αγοράσουμε όπως συνηθίσαμε να κάνουμε τα τελευταια χρόνια.

Τα Χριστούγεννα λοιπόν που κατάντησαν μια καταναλωτική γιορτή, είναι καιρός ένεκα της μεγάλης φτώχειας σε αρκετά σπίτια, να αλλάξουν. Η σκέψη μας αντί να είναι στραμμένη στην υλική μας ευμάρεια, πρεπει να στραφεί στον συνάνθρωπο μας και στη γέννηση του Θεανθρώπου. Να στραφούμε πίσω στα χρόνια τα παλιά που οι προγονοί μας κυρίως στην ύπαιθρο, περίμεναν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα για να φάνε κρέας επειδή ζούσαν μέσα στη φτώχεια. Δεν είχαν χρήματα να ξοδέψουν, όμως ένιωθαν ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο.

Οι ημέρες των Χριστουγέννων προσφέρονται για περισυλλογή και προσευχή. Να ανανήψουμε πνευματικά, να αφήσουμε τον ατομικισμό και να δούμε τον πλησίον μας. Να σκεφτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι πεινασμένοι και άστεγοι και ότι σε πολλά παιδιά ο Αϊ Βασίλης δεν φέρει δώρα.

Με τον άκρατο υλισμό που προέκυψε και κυριάρχησε, πολλοί ξέχασαν τον μικρό Χριστό που γεννήθηκε, αυτόν που γιορτάζουμε, αυτόν που ήρθε για να φέρει στον κόσμο την αγάπη. Φέτος όμως με την οικονομική κρίση που ταλαιπωρεί πολλούς, είναι καιρός να ξανασκεφτούμε τις προταιρεότητες μας.

Όταν λοιπόν τα ξημερώματα των Χριστουγέννων θα χτυπήσουν οι καμπάνες, ας οδηγήσουμε τα βήματά μας στην Εκκλησία, να λειτουργηθούμε και να ξεχάσουμε τα προβλήματα μας. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης, ελπίδας και χαράς για όλους τους ανθρώπους. Ας ξεχάσουμε τα πάθη και τα μίση, ας αφήσουμε την καρδιά να μιλήσει με χαρά. Aς αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο, έχουμε οι άνθρωποι ανάγκη αυτό το συναίσθημα.

Είναι Χριστούγεννα, είναι ημέρες αγάπης, ας κάνουμε μια νέα αρχή.

ΑΓΑΠΗ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

Πίσω από τα αστραφτερά φώτα που στολίζουν τους δρόμους και τις βιτρίνες των καταστημάτων, πίσω από τα λαμπερά περιτυλίγματα των δώρων, πίσω από την υπερβολή των εορτασμών και του άκρατου καταναλωτισμού, πίσω από όλα αυτά, υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα που κυριαρχεί στις απώτερες σκέψεις των ανθρώπων και τους γεμίζει με αγάπη και αγαλλίαση την καρδιά, ένα συναίσθημα που γεννιέται εκ του γεγονότος της γεννήσεως του Θεανθρώπου που κατακλύζει τις αισθήσεις όσων πραγματικώς πιστεύουν στο υπέρτατο γεγονός.

Το νόημα και το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι η αγάπη, το θεμέλιο όλων των χριστιανικών πράξεων, μια πνευματική κληρονομιά και παρακαταθήκη του Χριστού που γεννήθηκε στη γη,  που ο Θεός έγινε άνθρωπος και ο άνθρωπος θεός.

Ως εκ της Αγίας Τριάδας εκπορευόμρνος ο Υιός θεός, ενσαρκώθηκε και σταυρώθηκε στην προσπάθεια του να κυρήξει την αγάπη ώστε δι αυτής να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος.

Δια της αγάπης της θεσπέσιας αυτής αρετής που ως η κυριότερη ενέργεια του υψίστου προς τον άνθρωπο εμπεριέχει τα πάντα και δια της οποίας δύναται ο άνθρωπος να γνωρίσει το θέλημα του, να ενωθεί μαζί του κατά χάριν, και να μας χαρίσει μια νέα εν πνεύματι ζωή.

Δια της αγάπης που σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη είναι μεγαλύτερη ακόμη και από την πίστη και την ελπίδα καθώς είναι αποδεδειγμένο πως είναι συναίσθημα που επιφέρει διαρκή ευτυχία και που αποτελεί ζωοδοτική δύναμη και ισχυρό αντίδοτο σε κακές σκέψεις και πράξεις.

Δια της αγάπης που ως  συναίσθημα βοηθά στην επίλυση διαμαχών και διαφορών μεταξύ των ανθρώπων, γιατί τους κάνει να αισθάνονται τα λάθη τους και να συγχωρούν τα λάθη των άλλων.

Είναι μέρες εορτών, μέρες αγάπης που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους και γενναιόδωρους, που τους κάνει να σκέφτονται όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και τους διπλανούς τους.

Με τη χαρά στις καρδιές τους που επέρχεται δια της πραγματικής αγάπης και που για να τη

νιώσει κάποιος πρέπει να την ζήσει, και για να την ζήσει πρέπει ο ίδιος να τη γυρέψει. Είναι απλό να συμβεί, αν θέλουμε να μας αγαπούν, ας αγαπήσουμε πρώτοι. Αν θέλουμε να μας προσέχουν ας τους προσέξουμε πρώτοι, αν θέλουμε να μας επαινούν ας τους επαινέσουμε πρώτοι.

Και ακόμα αν δεν θέλουμε να πληγωνόμαστε ή άλλοι να πληγώνουν εμάς,  τότε ούτε εμείς πρέπει να πληγώνουμε αυτούς και εαυτούς.

Αν αυτά τα ελάχιστα γίνονταν, σίγουρα ο κόσμος θα ήταν καλύτερος με πολλή χαρά και ευτυχία στων περισσοτέρων τις καρδιές…

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΤΑ ΦΕΤΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Αυτές τις γιορτινές μέρες οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι. Οι νέοι γιατί βλέπουν να υπονομεύεται το μέλλον τους, οι ηλικιωμένοι που με μια χαμηλή σύνταξη βιώνουν την ακρίβεια, οι άνεργοι που βιώνουν στο πετσί τους την οικονομική κρίση, και οι άνθρωποι ανήσυχοι δεν βλέπουν να έρχεται ένα καλύτερο αύριο. Είναι θυμωμένοι με το κράτος που δεν βρίσκει λύσεις, με τους πολιτικούς που δεν ενδιαφέρονται εκτός για τον εαυτό τους, με τους κρατούντες την εξουσία που παίζουν με την πίστη των απλών ανθρώπων και όσοι αβοήθητοι βιώνουν αυτές τις γιορτές έχοντας την αίσθηση ότι είναι εγκαταλειμμένοι από παντού, και που θα πρέπει να δώσουν μόνοι τους λύσεις στα συσσωρευμένα προβλήματά τους.

Μήπως ελπίσαμε σε λάθος πρόσωπα, σε λάθος συστήματα, σε λάθος ιδεολογίες; Μήπως τελικά όλοι αυτοί που μας πρόδωσαν ήταν από την φύση τους αδύναμοι να κάνουν κάτι καλύτερο; Μήπως αυτές είναι οι δυνατότητες των ανθρώπων και ήρθε πλέον η ώρα να εμπιστευθούμε επιτέλους τον Θεό που είναι πέρα από πρόσωπα, και σκοπιμότητες;

Ο Θεός είπε «γενηθήτω φως», και έπλασε τον πρώτο άνθρωπο, αυτόν που απέτυχε να εκπληρώσει τις προϋποθέσεις που του έθεσε και διώχτηκε από τον παράδεισο. Και αναβίωσε έχθρα ανάμεσα στον διάβολο και την γυναίκα και ανάμεσα στους απογόνους του.

Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, έστειλε τον Χριστό για να τον σώσει, είναι έτσι που γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Γεννήθηκε σε μια ταπεινή και φτωχική φάτνη, ένας βασιλιάς των βασιλιάδων που έζησε ζωή τεπεινή. Πέθανε με έναν σκληρό τρόπο ενώ από τον σταυρό του μαρτυρίου συγχώρησε αυτούς που τον σταύρωσαν. Και ύστερα αναστήθηκε, και από τότε εκατομμύρια άνθρωποι πίστεψαν σε αυτόν.

Την γέννηση του γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα ως ανάμνηση ενός γεγονότος το οποίο άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητας.

Με παράδειγμα τον Χριστό, πολλοι άνθρωποι με την άγια ζωή τους νίκησαν τους πειρασμούς και έμειναν ανέγγιχτοι από τη διαφθορά. Σαν αυτους πρεπει και εμείς να ειρηνεύσουμε με τον Θεό, με τον εαυτό μας, και να κοιτάξουμε τους άλλους δίπλα μας, να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη, γιατί έχουμε οι άνθρωποι ανάγκη αυτό το συναίσθημα.

Είναι Χριστούγεννα, είναι ήμερες αγάπης, ας κάνουμε μια νέα αρχή.

ΚΥΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΠΑΣΧΑ ΠΑΝΣΕΒΑΣΜΙΟΝ

Πάσχα κυρίου Πάσχα,  Πάσχα ιερόν, Πάσχα μέγα άμωμον, Πάσχα των πιστών.

Το Πάσχα είναι η λαμπρύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης, η πανηγυρικότερη, η γλυκύτερη. Δεμένη αρμονικά με την άνοιξη, με τη φύση στην καλύτερή της ώρα, με την περίτρανη νίκη που καταγάγει το κάλλος, η ζωή και το φως απέναντι στο σκοτάδι. Οταν η καμπάνα χτυπά τα μεσάνυχτα της νύχτας της Ανάστασης, σημαίνει ότι ο Χριστός που χτες σταυρώθηκε, σήμερα δοξάζεται και ζωοποιείται. Που χτες τον θάψαμε και τον κλάψαμε, σήμερα τον ψάλλουμε και τον δοξάζουμε.  Όταν οι ήχοι από τις καμπάνες σημαίνουν χαρούμενα, όταν διαχέονται ψηλά στον αέρα στον αστροφώτιστο ουρανό και φτάνουν στα πέρατα του κόσμου, όταν παίρνουν το χαρούμενο μήνυμα σ όλη την ανθρωπότητα, τότε οι άνθρωποι χαρούμενοι αγκαλιάζονται και χαίρονται διότι ο Χριστός ηγέρθη εκ του μνήματος και κατήργησε τον άδη. Έλαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ. Ανέστη και χαίρουσιν άγγελοι. Τα χέρια με τα κεριά ψηλώνουν στον αέρα να δοξάσουσιν το θαύμα. Άμα ο χορός τελειώσει τον ψαλμό -και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος, οι άνθρωποι φωνάζουν -χρόνια πολλά, - Χριστός Ανέστη. - Αληθινός ο Κύριος…  Ύστερα αγκαλιάζονται, ασπάζονται, χαίρονται, αγαπιούνται και συνεχίζουν τις ευχές και τα φιλήματα, και ύστερα ένας ένας όλοι λέγουν καληνύχτα, ένα με ένα σβήνουν τα κεριά, το φως χάνεται, η νύχτα απλώνεται ξανά και σκεπάζει την πλατεία. Αλλά άσβεστο παραμένει το Άγιο φως στις καρδιές των πιστών, διότι ο Χριστός επάτησε τον θάνατο, και σ' αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη στους απέραντους αιώνες.

ΠΑΣΧΑ ΜΕΓΑ ΠΑΣΧΑ

"Μέρα Λαμπρή, μέρα γιορτή μέρα λουλουδιασμένη." Την Λαμπρή, τη νοιώθουμε στο άρωμα των λουλουδιών, στο ανοιξιάτικο το φως, στον αέρα που ερχεται από τη θάλασσα, και στο καταπράσινο της φύσης. Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή για τους Χριστιανούς. Ο Χριστός ενίκησε το θάνατο, και θανάτω, θάνατον πατήσας έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας και της αγάπης. Πάσχα στα αραμαϊκά σημαίνει Πέρασμα, ήταν εβραϊκή γιορτή σε ανάμνηση της εξόδου τους από την Αίγυπτο. Η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης την περίοδο της τουρκοκρατίας συμβόλιζε για τους Έλληνες την λύτρωσή τους από τον οθωμανικό ζυγό. Γι' αυτό όταν ήρθε η ώρα της ελευθερίας, οι επαναστατημένοι Έλληνες γιόρτασαν το Πάσχα σαν να ήταν αυτούς που ο Χριστός έβγαλε από τον Άδη. Οι ντουφεκιές και τα μπουρλότα που έριξαν τότε, με το πρώτο άκουσμα του Χριστός Ανέστη, είναι σοβαρός λόγος για να τα ακούμε και εμείς τώρα με κατανόηση.

Πάσχα είναι πάνω απ’ όλα η γεύση της Βασιλείας του Θεού, η φωνή του Ουρανού που έρχεται μέσα μας, όταν μεταλαμβάνουμε στην Θεία Λειτουργία. Τότε η ψυχή μας, έστω και για λίγο, μεταμορφώνεται, ηρεμεί, νιώθει κάτι από την συγγνώμη και την αγάπη που ανατέλλει μέσα από τον Τάφο. Τότε, νιώθουμε πως μ’ όλο τον κόσμο είμαστε αδέλφια, γιατί μετέχουμε του κοινού ποτηρίου της Ζωής. Πάσχα είναι η αλλαγή της ζωής μας, η ανάστασή μας από τα πάθη και τις κακίες που μας δέρνουν. Δεν αξίζει να λέμε ότι ήρθε το Πάσχα κι εμείς να μην είμαστε συμφιλιωμένοι με το Θεό, το συνάνθρωπο, το γείτονα, τον εαυτό μας, και να μην νιώθουμε πιο ελεύθεροι από τα δεσμά της κακίας και του θανάτου. Πάσχα άλλωστε είναι η συντριβή του έσχατου εχθρού της ανθρώπινης φύσης, που είναι ο θάνατος: Θανάτω θάνατον πατήσας…

Πάσχα είναι η αφορμή για ενότητα, ενότητα μεταξύ των λαών και των κοινωνιών. Δεν γίνεται να λέμε ότι γιορτάζουμε την Ανάσταση και ο πόλεμος και η διχόνοια να κυριαρχεί στις ψυχές μας. Δεν γίνεται να λέμε ότι πιστεύουμε στα μηνύματα του Χριστού και να επικαλούμαστε αυτή την ιδιότητα μας και να συντρίβουμε λαούς, υπολήψεις, συνειδήσεις, συνανθρώπους, πλησίον, αδελφούς μας. Δεν γίνεται να κάνουμε Πάσχα και να έχουμε κακία για τους άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, ό,τι κι αν μας έχουν κάνει…

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Από τη Δευτέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Χριστού και είναι αυτή η Μεγάλη μέρα αφιερωμένη στη μνήμη του Ιωσήφ του μικρού υιού του Ιακώβ, γιατί η ιστορία του ομοιάζει με την δικήν του υιού του Θεού και αποτελεί προεικόνιση του Χριστού, καθώς και αυτός ως αγαπητός υιός του Πατέρα του φθονήθηκε από τους δικούς του ανθρώπους τους Ιουδαίους, και πουλήθηκε από τον Ιούδα τον μαθητή του για τριάντα αργύρια και κλείσθηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.

Ο Ιωσήφ ο μικρότερος υιός του Ιακώβ φθονήθηκε από τα αδέλφια του που τον έριξαν σ' ένα λάκκο και πληροφόρησαν τον πάτερα τους ότι τον κατασπάραξε ένα άγριο θηρίο. Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν για τριάντα αργύρια στον αρχιμάγειρα του βασιλιά της Αιγύπτου τον Πετεφρή.

Ως εύμορφο νέο τον ερωτεύθηκε η βασίλισσα, αλλά αυτός αρνούμενος να πράξει ανήθικα, αυτή τον κατηγόρησε στον βασιλέα πως επεχείρησε να την πλανέψει.

Ο Φαραώ πίστεψε τη σύζυγο του, και φυλάκισε τον Ιωσήφ. Κάποτε όμως ο Φαραώ είδε ένα παράξενο όνειρο που του έκανε εντύπωση, γι αυτό ζήτησε να του το εξηγήσουν.

Με την πρόνοια του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να εξηγήσει ότι θα έλθουν στη χώρα χρόνια των επτά παχέων και επτά ισχνών αγελάδων.

Εντυπωσιασμένος ο Φαραώ τον διόρισε άρχοντα, όπου με σοφία διαχειρίστηκε την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό, μαζί και τα αδέρφια του που τα συγχώρεσε.

Έτσι λοιπόν, όπως ο Ιωσήφ πρώτος φθονήθηκε και προδόθηκε από τα αδέρφια του κατά την Παλαιά Διαθήκη, έτσι και ο Χριστός όταν κατέβηκε στη γη και ευεργέτησε με τη διδασκαλία του τους ανθρώπους, αυτοί τον πρόδωσαν και τον σταύρωσαν κατά την Καινή Διαθήκη.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Ενώ οι Φαρισαίοι ψάχνουν τρόπους να συλλάβουν τον Ιησού, αυτός συνεχίζει να διδάσκει πως «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξαστή ο υιός του ανθρώπου».

Στον Όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου η καταδίκη των Φαρισαίων.

Στην Ακολουθία συνεχίζεται η ανάγνωση από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου όπου γίνεται λόγος για το Τέλος. Γι’ αυτό μιλούν οι δύο παραβολές πουδιδάσκουν πως όποιος δεν προνοεί δια να είναι έτοιμος σε μια δυσκολία ή σε κάτι που προκύπτει αναπάντεχα, θα ζημιώσει και θα τιμωρηθεί για την ολιγωρία του. Όπως τον αποδημων που εμπιστεύτηκε τα τάλαντα του στους δούλους του για να τα διαχειριστούν, όπως επίσης αι μωραί παρθεναι που περίμεναν τον νυμφίο στο σκοτάδι.

Στη παραβολή των δέκα παρθένων πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και είχαν πάρει μαζί με τα λυχνάρια τους αρκετό λάδι, ενώ οι άλλες πέντε ήσαν μωραί που δεν εμερήμνησαν, και τα λυχνάρια τους έσβησαν και δεν έγιναν δεκτές στο γαμήλιο δείπνο. Στη παραβολή των ταλάντων μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και να καλλιεργούμε και να αυξάνουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα. Το βράδυ ψάλλεται ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης όπου είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο, και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο, ενώ ψάλλεται ένα από τα πιο γνωστά και δημοφιλή τροπάρια της θρησκευτικής υμνολογίας, το τροπάριο της Κασσιανής

Και η μέρα της σταύρωσης γρήγορα πλησιάζει. Είναι η Μεγλαη Τρίτη, και ο Χριστός είπε τις δύο παραβολές:

Στη πρώτη παραβιλή  όταν το αφεντικό θα  έφευγε στα ξένα, παρέδωσε στους δούλους του τα υπάρχοντα του να τα διαχειριστούν μέχρι την επιστροφή του. Στον ένα έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο και στον άλλο ένα. Οι πρώτοι δυο φρόντισαν και δια της εργασίας των τα διπλασίασαν, ενώ ο τρίτος φοβούμενος τον θυμό του αφεντικού του αν έχανε ότι του εμπιστεύτηκε, έκρυψε το ένα τάλαντο βαθιά στο χώμα να μην το βρει κανένας κλέπτης.

Και ύστερα από καιρό όταν επέστρεψε ο κύριος τους και ζήτησε απόδοση λογαριασμών των υπαρχόντων του, εκείνος που πήρε πέντε τάλαντα του προσκόμισε άλλα πέντε, εκείνος που παρέλαβε δυο παρέδωσε τέσσερα, και ο τελευταίος παρέδωσε μόνο ένα.

Ευχαριστημένος ο κύριος με τους δύο πρώτους που φρόντισαν να μεγαλώσουν την περιουσία του τους έδωσε αμοιβή, ενώ στον τρίτο που δεν προνόησε να πράξει το αυτό, έδωσε τιμωρία.

Στη δεύτερη παραβολή πέντε φρόνιμες και πέντε μωρές παρθένες περίμεναν το Νυμφίο να να παραλάβει τη νύφη. Οι φρόνιμες προνοησαν και φρόντισαν να πάρουν μαζί τους περίσσευμα λάδι για τις λυχνίες τους ώστε να έχουν να φωτίζουν. Όμως αι μωραί παρθένες, ένεκα της αργοπορίας του Νυμφίου αποκοιμήθηκαν, και όταν ακούστηκε η φωνή «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», τους ειχε τελειωσει το λαδι και δεν ειχαν άλλο, με αποτέλεσμα να μείνουν εκτός νυμφώνος.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στη μνήμη της αμαρτωλής γυναίκας, που μετανόησε, πίστεψε στο Χριστό και άλειψε τα πόδια του με μύρο.

Η Πόρνη εν κλαυθμώ, ανεβόα οικτίρμον, εκμάσσουσα θερμώς, τους αχράντους σου πόδας, θριξί της κεφαλής αυτής, καιἐκ βάθους στενάζουσα. Μὴ απώσῃ με, μηδὲ βδελύξῃ Θεέ μου, αλλὰ δέξαι με, μετανοούσαν, και σώσον, ὡς μόνος φιλάνθρωπος.

Δύο μέρες πριν το Πάσχα, όταν ο Χριστός πήγαινε προς τα Ιεροσόλυμα και ενώ βρισκόταν στο σπίτι του Σίμωνα, τον πλησίασε μια πόρνη γυναίκα και άλειψε το κεφάλι Του με μύρο. Με δικαιολογία την ακριβή τιμή του αρώματος, οι μαθητές την επέκριναν και περισσότερο απ' όλους ο Ιούδας, καθώς γνώριζαν καλά πόσο μεγάλο ζήλο έδειχνε πάντοτε ο Χριστός για την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. Ο Χριστός όμως την υπερασπίσθηκε, για να μην αποτραπεί απ' το καλό της σκοπό. Ανέφερε μάλιστα και τον ενταφιασμό Του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ιούδα από τη προδοσία, αλλά μάταια. Τότε απέδωσε στη γυναίκα την μεγάλη τιμή να διακηρύσσεται η καλή της πράξη σε ολόκληρο την οικουμένη.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Τη Μεγάλη Πέμπτη  εορτάζεται ο Μυστικός Δείπνος του Χριστού με τους 12 Αποστόλους. Αυτή τη μέρα επιτελούμε ανάμνηση της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου, Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ' εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του και της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα.

Εκείνο το βράδυ, πριν το δείπνο, ο Ιησούς βάζει νερό στο νιπτήρα και πλένει τα πόδια των Μαθητών Του θέλοντας τοιουτοτρόπως να καταδείξει την ταπεινότητα, λέγοντας ταυτοχρόνως,

 «όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ' όλους». Στη συνέχεια τους μίλησε για την προδοσία και πως ένας απ αυτούς θα τον προδώσει.

Μετά από αυτή τη στιγμή ο Ιούδας, μόλις έφαγε τον άρτο έφυγε και συμφώνησε με τους αρχιερείς να τους Τον παραδώσει.

Ο Χριστός στη διάρκεια του δείπνου παρέδωσε στους μαθητές του το μυστήριο της θειας ευχαριστίας προσφέροντας τους άρτον και λέγοντας,

-Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου

Και κρασί λέγοντας,

-Πίετε εξ αυτού πάντες τούτο γάρ εστί το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον αμαρτιών,

Και τελειώνοντας τους είπε,

-τούτο ποιείτε εις την εμί ανάμνησην.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Η Μεγάλη Παρασκευή αποτελεί την πιο μεγάλη μέρα της Μεγάλης εβδομάδας. Είναι η μέρα της κορύφωσης του θείου δράματος με την αποκαθήλωση και την ταφή του Χριστού. Είναι μέρα απόλυτου πένθους για όλη την Χριστιανοσύνη, απόλυτης αργίας και νηστείας, όπου κορυφώνονται τα Πάθη και γίνεται η σταύρωση την αυτή μέρα.

Το πένθος είναι μεγάλο, γι αυτό οι νοικοκυρές δεν κάνουν δουλειές, ούτε και μαγειρεύουν. Παρά μόνο μαζί με τα παιδιά, μαζεύουν λουλούδια και πηγαίνουν στες εκκλησιές για να στολίσουν τον Επιτάφιο.

Και ύστερα αναπαριστούν τη ταφή του Χριστού όπου οι γυναίκες μοιρολογούν και κλαίνε, και προσκυνούν και αποτείουν φόρο τιμής στον σταυρωθέντα Χριστό, και ύστερα πάλι την ίδια μέρα τον αποκαθηλώνουν και τον τοποθετούν στον Επιτάφιο όπου  το βράδυ εν πομπή με εξαπτέρυγα τον περιφέρουν στες γειτονιές και στα σοκάκια σταματώντας στα σταυροδρόμια όπου ψάλλουν δεήσεις καθώς προστάζουν τα ιερά της εκκλησίας έθιμα.