Δημόσιοι υπάλληλοι και Οικονομική κρίση
Στην εναλία Κύπρο από της ανακυρήξεως της Δημοκρατίας της, παρατηρήσαμε τους εκάστοτε εκλελεγμένους προέδρους να προσλαμβάνουν στο δημόσιο μόνο ημέτερους, θέλοντας έτσι να έχουν τον απόλυτο έλεγχο στη διοίκηση και όχι μόνο. Μετά το θάνατο του Μακαρίου παρακολουθήσαμε τον Σπύρο Κυπριανού να προβαίνει σε ένα όργιο προσλήψεων υπαλλήλων στο Δημόσιο τέτοιο, που του επέτρεψε να αναρριχηθεί στην εξουσία δύομιση πενταετίες και το κόμμα που δημιούργησε εκ του μηδενός, να ανέλθει σε ποσοστό 27,5%. Ήταν το παράδειγμα του που ακολούθησαν οι επόμενοι πρόεδροι της Κύπρου, καθώς και οι πρωθυπουργοί στην Ελλάδα για να μπορέσουνν να δημιουργήσουν ημέτερους ψηφοφόρους ώστε να εξασφαλίζουν τη παραμονή τους στην εξουσία.
Στην Κύπρο σε κάθε προεδρική θητεία προσλαμβάνονταν επιπλέον μέχρι και 7000 υπάλληλοι στο δημόσιο. Στην Ελλάδα ειδικά επί Αντρέα Παπαντρέου και Σημίτη, προσλαμβάνονταν απείρως περισσότεροι.
Με αυτό τον τρόπο για να πληρωθούν οι μισθοί χρειάζονταν τόσα πολλά χρήματα, που το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού δεν αρκούσε με αποτέλεσμα να παραμελείται η διάθεση κονδυλίων για την ανάπτυξη και να γίνεται εσωτερικός δανεισμός σε σημείο που όλα τα ταμεία των διαφόρων φομέων όπως Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ΑΗΚ, ΣΥΤΑ κλπ. να έχουν αδειάσει με αποτέλεσμα να καταφεύγουν οι Κυβερνήσεις στον εξωτερικό δανεισμό.
Για τη λειτουργία της Κρατικής μηχανής θα έπρεπε να προσλαμβάνονται μόνον όσοι είναι απαραίτητοι. Αντί τούτου είδαμε να συμβαίνει ότι εξωφρενικότερο, να προσλαμβάνονται τόσοι ώστε με τα εξαρτώμενα από αυτούς μέλη των οικογενειών τους, σήμερα να αποτελούν τον μισό πληθυσμό της νήσου.
Δεν είναι δυνατόν ένα κράτος όσο πλούσιο υποθετικά και άν είναι, να διαθέτει τόσα πολλά έσοδα ώστε να αρκούν για τόσα πολλά έξοδα που απαιτούνται για ένα τόσο ακριβό και αχρείαστο κρατικό μισθολόγιο. Είναι ο λόγος αυτός, ο κυριότερος που θα οδηγήσει το κράτος σε πτώχευση.
Διότι τα δάνεια σε κάποια στιγμή πρέπει να αποπληρωθούν.
Όσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις δανείζονταν με εσωτερικό δανεισμό, δηλαδή χαμηλότοκα και αγύριστα, το κάθε κυβερνών κόμμα φρόντιζε να προσλαμβάνει όλο και περισσότερους κρατικούς και ημικρατικούς υπαλλήλους. Τώρα όμως που χρησιμοποίησαν όλα αυτά τα αποθέματα (που δεν ηταν δικά τους), και τα έσοδα του κράτους είναι κατά πολύ λιγότερα από τα έξοδα, ξεκίνησε η αναζήτηση εξωτερικού δανεισμού για πληρωμή των κρατικών μισθολογίων.
Εδώ ξεκινά το μεγάλο πρόβλημα και ο σίγουρος κίνδυνος πτώχευσης του κράτους. Ο διεθνείς τράπεζες, οργανισμοί και άλλοι δανειστές, δίνουν δάνεια με λογικά επιτόκια για αναπτυξιακά έργα. Όταν πρόκειται για μισθούς υπαλλήλων, που αυτό σημαίνει πως όπως σε μια επιχείρηση όταν τα έξοδα είναι περισσότερα από τα έσοδα καμία τράπεζα δεν δανείζει, έτσι και στα κράτη δεν δανείζουν, ή δανείζουν με ψηλά επιτόκια βάζοντας τα υπό επιτήρηση.
Δηλαδή στα σημερινά αδιέξοδα που έφτασε η Κύπρος, υπάρχουν οι εξής επιλογές:
Ή μπαίνουμε σε επιτήρηση ακριβώς όπως η Ελλάδα, ή κηρύσσει πτώχευση το κράτος, ή απολύονται όσοι κρατικοί και ημιμοκρατικοί υπάλληλοι δεν χρειάζονται, ενώ ταυτόχρονα μειώνονται οι παχουλοί μισθοί και τα πλουσιοπάροχα επιδόματα.
Ο λόγος του κινδύνου πτώχευσης των περισσότερων κρατών δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά η κακή διαχείριση. Όταν τα έξοδα που είναι περισσότερα από τα έσοδα αποπληρώνονται με δανεισμό, σε καποια στιγμή δεν μπορούν να αποπληρωθούν οι δόσεις των δανείων, όποτε σταματούν οι πληρωμές.
Αν αυτός ο λόγος που είναι τόσο απλός αλλά και ο μοναδικός ώστε μια κυβέρνηση να μην μπορεί να πληρώνει μισθούς, αποκρύβεται από τον απλό πολίτη, πρεπει επιτέλους όσοι δεν φοβούνται τους δημόσιους υπαλλήλους να παρουσιάσουν στη κοινή γνώμη την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή ο κίνδυνος να φαλιρίσει οικονομικά το Κυπριακό κράτος, είναι η αδυναμία του να πληρώσει τους μισθούς των απειράριθμων δημοσίων και ημικρατικών υπάλληλων.
Διότι όσους υδρογονάνθρακες και πετρελαιοφόρα στρώματα αν διαθέτουμε, δεν σώζεται η οικονομία μας αν πρώτα δεν διορθώσουμε τα δημοσιονομικά μας ελλείμματα.
