Ο Πλάτωνας θεωρεί ότι ο έρωτας είναι μια εφαρμογή
της ηθικής και ότι υπάρχει ως ιδέα, χωρίς να έχει σχέση με την ηδονή που είναι
φθαρτή και παροδική. Αναφέρει πως ο πραγματικός έρωτας είναι μια ιδέα γεμάτη
πάθος χωρίς άλλη διέγερση, χωρίς αισθησιακό πόθο, χωρίς σαρκική επαφή, αλλά μόνο
για το ηθικό και φυσικό κάλλος.
Ο
έρωτας κατά τον Πλάτωνα έχει αξία όταν γεμίζει το πνεύμα μας και τη μνήμη μας
με ιδέες και απόψεις, χωρίς να χρειάζεται να κατακτήσουμε σαρκικά ότι ερωτευόμαστε
Επομένως,
ερωτευόμαστε Πλατωνικά αν αγαπάμε μόνο την ομορφιά, δηλαδή αγαπάμε πνευματικά,
και όχι αισθησιακά.
Εγώ διαφωνώ
με τη θεωρία αυτή, γιατί πιστέυω πως όταν ο έρωτας μένει ανεκπλήρωτος, με τον καιρό
λιγοστεύει και ξεθωριάζει, και μένει απλώς μια γλυκεία ανάμνηση, καθώς αν ερωτευόμαστε
το κάλλος και την αισθητική μορφή χωρίς την αίσθηση της σαρκικής έλξης, τότε θα
μπορούσαμε να αγαπήσουμε το ίδιο ένα όμορφο άγαλμα ή μια όμορφη ζωγραφιά.
Πιστεύω
ακόμα πως όταν αγαπάμε Πλατωνικά, είναι εξ ανάγκης είτε γιατί δεν βρίσκουμε ανταπόκριση,
είτε για άλλες αντικειμενικές δυσκολίες όπως ένεκα ηθικής ή σεξουαλικού προβλήματος.
Όταν αγαπάμε
Πλατωνικά ο έρωτας είναι μεγάλος και αβάσταχτος που σκίζει τις καρδιές μας γλυκά σαν μαχαιριά, αλλά που
με τον καιρό γίνεται χρόνια η πληγή και ο πόνος συνηθίζεται ή και εκλείπει.
Ο Πλατωνικός έρωτας είναι ένας έρωτας που μένει
ανέκφραστος και θαμμένος βαθιά μέσα μας μόνο σε πνευματικό επίπεδο, έως ότου ο
χρόνος τον επουλώσει, και τον σβήσει.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
