Όλοι μας πολλές φορές θα επιθυμούσαμε να μείνουμε μόνοι, να νιώσουμε
ευχάριστα τη μοναξιά μας και με παρέα την περισυλλογή μας, να ανατρέξουμε και
να αναθεωρήσουμε ή να επιβεβαιώσουμε τις πράξεις μας, τις παραλήψεις μας, τα
συναισθήματα μας και ότι αγαπάμε.
Να σκεφτούμε που ευρισκόμαστε, τι έχουμε πετύχει ή αποτύχει, ποια είναι τα
όνειρά μας. Αν όσοι είναι γύρω μας ενδιαφέρονται για εμάς, ή απλά είναι μαζί
μας μα και χώρια μας.
Αλήθεια, γιατί νιώθουμε μοναξιά; Γιατί όταν όλα είναι στενάχωρα ή δύσκολα
έχουμε την ανάγκη να απομονωθούμε; Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη που θα μας
βοηθήσει, ή θα μας στενοχωρήσει περισσότερο; Μπορούμε να αξιοποιήσουμε την
μοναξιά μας δημιουργικά; Να την μετατρέψουμε ωφέλιμη και παραγωγική;
Νομίζω πως η μοναξιά είναι απαραίτητη και βοηθητική. Όλοι τη χρειαζόμαστε
για να σκεφτούμε, να διερωτηθούμε, να τη νιώσουμε ως καταφύγιο ατομικό για να
βρούμε κουράγιο και θάρρος για δύσκολες αποφάσεις.
Νομίζω πως είναι χρήσιμη και απαραίτητη για όλους, φτάνει να είναι
εποικοδομητική μοναξιά, ώστε να γίνεται χρήσιμο εργαλείο στις σκέψεις μας
κυρίως για μεγάλες αποφάσεις που θα μας βοηθήσουν να τα βρούμε με τον εαυτό
μας, να θέσουμε νέους στόχους, και να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις που θα μας
βοηθήσουν να αποφύγουμε δυσκολίες και αδιέξοδα που μας ταλανίζουν.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
