ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΗΜΕΡΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ (Πληροφορίες από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ «Η ψυχή μετά τον θάνατο»)

ΕΡΕΥΝΑ 

Τι συμβαίνει στη ψυχή όταν αφήνει το σώμα κατά την ώρα του θανάτου; Σε ποια κατάσταση βρίσκεται από την ώρα εκείνη μέχρι την Τελική Κρίση; Υπάρχουν απαντήσεις πραγματικές, ή μόνον υποδηλώνουν μια παρανόηση όσων επιστρέφουν από τους νεκρούς;

Μέσα από τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας εξάγονται ορισμένα συμπεράσματα για τον παράδεισο και την κόλαση, για φανερώσεις Αγγέλων και δαιμόνων, για άϋλες μορφές που επικοινωνούν με τους ανθρώπους και για τις εξωσωματικές εμπειρίες που αφού επέλθει ο θάνατος για δυο μέρες η ψυχή με συνοδεία αγγέλων απολαύει της δυνατότητας να επισκέπτεται τόπους που είχε προσφιλείς και αγαπημένους κατά το παρελθόν. Και αν η ψυχή είναι ενάρετη, πλανιέται σε όσα μέρη συνήθιζε εν ζωή να πράττει έργα αγαθά. Ακόμα επειδή αγαπά το σώμα της, συνηθίζει κυρίως να περιφέρεται όπου αυτό ευρίσκεται, στο νεκροκρέβατο, ή αλλού.

Στην νεκρώσιμη ακολουθία περιγράφεται η κατάσταση της ψυχής που αν και αφήνοντας το σώμα παραμένει στη γη, αδυνατώντας όμως να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους τους οποίους όμως μπορεί να παρακολουθεί.

Την τρίτη μέρα όταν τελείται μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής, λαμβάνει από φύλακα Άγγελο ανακούφιση για τη λύπη που προήρθε εκ του χωρισμού της από το σώμα, και ελεύθερα μετακινείται σε άλλες σφαίρες. Ο Χριστός που ο ίδιος ανέστη την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς, καλεί την ψυχή του αποθανόντος να μιμηθεί τη δική του ανάσταση και να ανέλθει στους Ουρανούς όπου ευρίσκεται ο Θεός.

 «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος. Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουκ υπάρχει ο ελεών αυτήν. Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».

Άγιοι άνθρωποι επίστευαν πως ενώ το σώμα αποθνήσκει, η ψυχή και η προσωπικότητα του αποθνώντος μεταφέρονται σε μια άλλη διάσταση μένοντας ζώντα όπως και προηγουμένως. Και ενώ οι ζωντανοί θρηνούν και οδύρονται για τους κεκοιμημένους, για εκείνους τα πράγματα είναι αλλιώς.

Όσοι απέθαναν και επαναφέρθηκαν στη ζωή, διαπίστωσαν ότι το σώμα τους είναι μια στενάχωρη κατοικία που δεν τους χωρεί, σε αντίθεση με τα ουράνια πλάτη όπου μεταφέρθηκε η ψυχή τους έστω και για τις λίγες στιγμές θανάτου τους.

Η περιφορά της ψυχής των πρώτων δύο ημερών του θανάτου γύρω από το νεκρό σώμα ή αλλού, αποτελεί γενικό κανόνα με εξαίρεση ορισμένων που ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγω που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Οι ομολογίες  μεταθανάτιων εμπειριών ατελείς καθώς είναι, αποτελούν μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης περιπλάνησης της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της, γιατι κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους συνοδούς αγγέλους των ψυχών.

Μερικοί επιστήμονες και ερευνητές για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες

περιγραφές των πρώτων δύο ημερών καθώς και των επομένων, αποδεικνύουν την  συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο. Οι πολλές περιπτώσεις όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν ότι η ψυχή συνηθίζει να παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο.

Την τρίτη ημέρα η ψυχή διέρχεται μέσα από λεγεώνες φοβερών πονηρών πνευμάτων και τελωνείων  που παρεμποδίζουν την πορεία της με πρόσχημα πως είναι αμαρτωλή ψυχή, και μόνον άμα τα καταφέρει να τα προσπεράσει θα μπορέσει να συνεχίσει την ανοδική πορεία της προς τον ουράνιο Θεό.

Πόσο φοβεροί και επικίνδυνοι είναι οι δαίμονες και τα τελώνια, φανερώνεται από το γεγονός πως η ίδια η Παναγία όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο της, ικέτευσε τον υιό της να διασώσει την ψυχή της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή της, ο ίδιος ο Χριστός κατέβηκε από τους Ουρανούς όπου παρέλαβει την ψυχή της Μητρός του και να την οδήγησει στους Ουρανούς.

Επειδή φοβερή είναι πράγματι η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, είναι αναγκαίο να γίνεται μνημόσυνο και δεήσεις για ασφαλή προσπέλαση των δαιμόνων που της παρεμποδίζουν την πορεία. Διότι λίγο μετά το θάνατο η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα, και γι αυτή τους την πάλη ώστε να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια και τα δαιμόνια, χρειάζεται τη βοήθεια και την αγάπη των ζώντων αγαπημένων που με πολλές προσευχές και ακατάπαυστη ικεσία στο Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο, ώστε τοιουτοτρόπως να πληρωθούν ως αμοιβή οι Άγγελοι που θα τη συνοδεύσουν για να διαφύγει από τα πονηρά πνεύματα που θα συναντήσει στο διάβα της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει στον Κανόνα για την αναχώρηση της ψυχής τροπάρια που διαβάζονται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού:

«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσε με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)

«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)

«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.

Άμα εξέλθει νικήτρια εκ των δαιμονίων,  και έως ότου παρέλθουν σαράντα ημέρες από του θανάτου, η ψυχή περιέρχεται από ουρανίους τόπους και αβύσσους της κολάσεως οπότε και καθορίζεται από τον πλαστουργό η θέση που θα εναποτεθεί μέχρι την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση.

Η επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο  πραγματοποιείται επειδή κατά το σαρανταήμερο ταξίδι όσο η ψυχή αναζητά την εναπόθεση της, παρουσιάζονται σε αυτήν τα θαυμαστά του Παραδείσου, ενώ στο υπόλοιπο του ταξιδίου παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως.

Το μετά θάνατον σαρανταήμερο ταξίδι των ψυχών, λογείται δύσκολο, αγωνιώδες και τρομερό, εξαιτίας του φόβου για τα αιώνια μαρτύρια που θα υποστούν αν καταδικαστούν κατά την τελική Κρίση, ενώ μετά το σαρανταήμερο μερικές ψυχές βρίσκονται  σε κατάσταση αγαλλίασης και μακαριότητας διαισθανόμενοι ότι προορίζονται για μακάρια αιώνια ζωή, ενώ άλλες βρίσκονται σε κατάσταση τρόμου αφού διαισθάνονται πως  αιώνια θα καταδικαστούν κατά την τελική κρίση.

Πατερικά κείμενα όμως, λέγουν ότι κάποιες φορές ο ελεήμων Θεός ανταποκρινόμενος στις δεήσεις και στις προσευχές ζώντων συγγενών, συγχωρεί ορισμένες αμαρτωλές ψυχές τις οποίες και επανατοποθετεί δίπλα στις αγαθές ψυχές.

Τα οφέλη της προσευχής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση έχουν επίσης περιγράφει από Αγίους και ασκητές. Στο βίο της η μάρτυς Περπετούα, αναφέρει πως η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκε στον ύπνο της με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από το καυτό βάραθρο όπου ευρισκόταν, αλλά χάρη στη δική της ολόθερμη προσευχή επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα, κατάφερε να την φτάσει, να πιεί και να ξεδιψάσει, και ακολούθως να βρεθεί σε τόπο φωτεινό και χλοερό. Ήταν θεϊκό σημάδι πως ο Θεός αποδέχτηκε την προσευχή της και απελευθέρωσε τον αδερφό της από τα δεινά της κολάσεως.

Πολλά παρόμοια οράματα αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών, τα οποία όμως δεν πρέπει να ερμηνεύονται  κατά γράμμα, ούτε και βεβαίως να θεωρούνται ότι εξηγούν επ ακριβώς τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο, αλλά ότι πρόκειται περισσότερο για ενδείξεις της πνευματικής αλήθειας περί της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο, και πως μπορεί να πάρει τη χάρη του Θεού χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον ζώντα κόσμο.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

Ο εγκλεισμός και η απομόνωση είναι μια κατάσταση που δεν θα επέλεγε κάποιος λογικά νοήμων άνθρωπος, καθώς η μοναξιά επενεργεί αρνητικά στη ψυχολογία του ατόμου. Είναι αμέτρητες οι αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει η κοινωνική απομόνωση στο μυαλό και το σώμα μας, καθώς είμαστε όντα κοινωνικά και έχουμε την ανάγκη της συναναστροφής. Η απομόνωση προκαλεί παρενέργειες, διαταράσσει τον ύπνο, και προκαλεί παραισθήσεις. Άνθρωποι που έζησαν αρκετό καιρό μόνοι τους, αναφέρουν ότι από τη μοναξιά υπέφεραν περισσότερο παρά από άλλα δεινά και κακουχίες, καθώς η απομόνωση προκαλεί κρίσεις πανικού, παράνοιας, μειώνει την διαύγεια πνεύματος και δημιουργεί και άλλα ψυχολογικά προβλήματα.

Κοινωνικές έρευνες έδειξαν ότι οι απομονωμένοι άνθρωποι είναι λιγότερο ικανοί να αντιμετωπίσουν αγχωτικές καταστάσεις όπως κατάθλιψη, οικονομικές δυσκολίες, διαχείριση θυμού και συμπεριφοράς, μπορεί επίσης η μοναξιά να βλάψει την ψυχική και τη σωματική τους υγεία, διότι το ανοσοποιητικό σύστημα μεταβάλλεται και ανταποκρίνεται λιγότερο στις ασθένειες.

Οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου εξ ανάγκης ζουν μαζί και τοιουτοτρόπως καθίστανται κοινωνικοί, αν και κάποιες φορές κάποιοι επιλέγουν οι ίδιοι τη μοναξιά τους καθώς είναι αντικοινωνικοί και μη φυσιολογικοί, οπότε γι αυτούς είναι χρήσιμη και αναγκαία. Όμως ο υποχρεωτικός εγκλεισμός δημιουργεί καταπιεστικές ψυχολογικές και ανεξέλεγκτες καταστάσεις που μειώνουν την διάνοια και προκαλούν θυμώδεις παρορμήσεις και συμπεριφορές.

Συνήθως παρατηρούνται διαφορετικές συμπεριφορές μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων. Π.χ. σε βοσκούς, Μοναχούς, φυλακισμένους, σε όσους υπόκεινται σε μπούλινγκ ώστε τοιουτοτρόπως να αυτοαπομονώνονται, θα προσέξουμε μια θυμωμένη και παρεξηγημένη μη συμβατή συμπεριφορά, σε αντίθεση με άλλους που έχουν κοινωνική συναναστροφή και συμμετέχουν σε ανθρώπινες συνέργειες.

Με λίγα λόγια η απομόνωση προκαλεί ένα αφόρητο αίσθημα μοναξιάς που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν μόνοι και αβοήθητοι χωρίς κανενός τη συμπαράσταση, και έρμαια στις δυσκολίες της ζωής.

Είναι δηλαδή η μοναξιά της απομόνωσης αιτία πολλών ψυχολογικών και σωματικών ασθενειών, καθώς και άλλων δεινών.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΣΕΝΑΡΙΑ ΠΕΡΙ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

Πιστεύω ότι η σημερινή τεχνολογική πρόοδος της οποίας το μέγεθος δεν μπορεί να συλλάβει πολλές φορές ο νους, υπήρξε ξανά στο παρελθόν, αλλά ένεκα της μεγάλης χρήσης της από τον άνθρωπο καθώς και ο υπερπληθυσμός, επιβάρυναν τον πλανήτη μας ο οποίος και τα απόβαλε με μια ολοκληρωτική αυτοκαταστροφή του. Όμως όπως και στη γένεση του, ξαναδημιουργήθηκε φτάνοντας αισίως στη σημερινή του μορφή με τους ανθρώπους να έχουν πάλι αναπτύξει μια ασύμμετρη πρόοδο στην επιστήμη και στην τεχνολογία, φέρνοντας μας και πάλιν στο ίδιο επικίνδυνο σημείο, δηλαδή να κινδυνεύουμε ως ανθρωπότητα σε μια εκ νέου ολική καταστροφή.

Αυτή η επικείμενη καταστροφή δεν είναι δημιούργημα φαντασίας, αλλά μια πραγματική απειλή για την οποίαν κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου πολλοί επιστήμονες καθώς η τρύπα του όζοντος μεγαλώνει, και η ατμόσφαιρα επιβαρύνεται από διοξείδιο του άνθρακα, από πυρηνικά απόβλητα, και από διαρροές πυρηνικής ενέργειας.

Ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα ίσως το πλέον επιβαρυντικό, είναι ο υπερπληθυσμός. Με τους συνεχείς πολέμους που συνέβησαν κατά καιρούς και τα ολοκαυτώματα εξ υπαιτιότητας τους, έως τώρα υπήρξε κάποια ισορροπία. Τώρα όμως με τη τεράστια πρόοδο της τεχνολογίας η γη έχει επιβαρυνθεί τόσο πολύ που δεν μπορεί να θρέψει όλους τους πληθυσμούς, έτσι βλέπουμε εκατομμύρια κυρίως παιδιά, να πεθαίνουν από ασιτία.

Σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα η φύση αμείλικτα αντιδρά και διορθώνει όσα κακά συμβαίνουν εις βάρος της. Με θεομηνίες, κατακλυσμούς, καταποντισμούς, επιδημίες, τσουνάμια, ίσως ακόμα όπως είπα στην αρχή, με ολική καταστροφή.

Σήμερα συμβαίνει μια παγκόσμια επιδημία Κορωνοϊού, που για αυτήν φτιάχτηκαν διάφορα σενάρια.

Πολλοί ισχυρίζονται πως είναι αποτέλεσμα της δηλητηριασμένης από τον άνθρωπο φύσης και κυρίως της ατμόσφαιρας, κάποιοι πως είναι θεϊκή τιμωρία, άλλοι πως είναι τέχνασμα ποδηγέτησης των λαών, και τέλος οι πλέον ευφάνταστοι ότι είναι ένας ιός κατασκευασμένος σε εργαστήρια που αποσκοπεί στην εξόντωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού ώστε αυτή η δραστική μείωση να αφήσει τον πλανήτη να αναπνεύσει και να ξεκουραστεί, ώστε να απομακρυνθεί ο κίνδυνος ολικής καταστροφής του.

Δυστυχώς ο πανικός που έχει κυριεύσει τους ανθρώπους ένεκα του Κορωνοϊού, τους κάνει να φαντάζονται ως πραγματικά τέτοια σενάρια, και να τρομοκρατούνται περισσότερο. Πρέπει κατά τη γνώμη μου τα ΜΜΕ να παύσουν να βομβαρδίζουν με τόσο έντονο τρόπο τον κόσμο γι αυτή την επιδημία, διότι διασπείρεται ένας τεράστιος πανικός που ίσως οδηγήσει τους ανθρώπους σε αλόγιστες ενέργειες οι οποίες θα επιφέρουν περισσότερη καταστροφή από τον ίδιο τον ιό.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ

Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα  που προκαλείται από ένα πραγματικό ή πλασματικό κίνδυνο που χωρίς σκέψη και ως αυτοσυντήρηση απλά ένεκα του άγχους και του ψυχολογικού συναισθήματος μας αναγκάζει να αντιδρούμε.

Στην περίπτωση της συναισθηματικού φόβου λοιπόν, φοβούμαστε τα μελλοντικά γεγονότα από τα οποία πιστεύουμε δεν υπάρχει διαφυγή.

Όταν όμως ο φόβος υφίσταται χωρίς φαινομενικό κίνδυνο αλλά ένεκα του άγχους από προειδοποιήσεις ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, τότε μετατρέπεται σε φοβία.

Φοβία είναι το παράλογο συναίσθημα  που έχει ως αποτέλεσμα να μας δημιουργεί τρόμο και να μας επιφέρει συναισθηματική φόρτιση που μας οδηγεί ασυναίσθητα να προβαίνουμε σε δράσεις χωρίς πρώτα να σκεφτούμε αν δρούμε σωστά ή λανθασμένα.

Η τρομοκρατία του φόβου λοιπόν, είναι η μεγάλη φοβία που προκαλείται από

ενέργειες όπως νομοσχέδια, αποφάσεις, ανακοινώσει, ειδήσεις για πραγματικά ή φανταστικά φοβικά γεγονότα, γεγονότα που θα συμβούν,  γεγονότα που τρομοκρατούν τους ανθρώπους.

Πολλές φορές όμως αυτός ο τρόμος δημιουργεί συναισθηματικές καταστάσεις που κάνει τους ανθρώπους να δρουν παράλογα και επικίνδυνα, και τους μετατρέπει σε όχλο που χωρίς αυτοέλεγχο και με αλόγιστες ενέργειες διαταράσσουν την τάξη.

Θέλω να καταλήξω στο ότι ο ασύμμετρος φόβος του κορωνοϊού που διακατέχει τους ανθρώπους ένεκα κυρίως της υπερβολικής και μοναδικής αναφοράς από πρωίας μέχρι βραδύας των ΜΜΕ στο γεγονός ως να μην υπάρχουν άλλες ειδλησεις, ίσως από τη μια να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα δηλαδή την αποφυγή των συναθροίσεων, αλλά πρέπει να προσέξουμε να μην αποβεί κάτι χειρότερο, να μην μας γίνει φοβία και τρόμος, να μην μετατραπούμε σε όχλο, να μην αρχίσουμε να ενεργούμε ασυλλόγιστα και παράλογα.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΚΩΡΟΝΟΪΟΣ, Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Όταν η Ελλάδα είχε φαλιρίσει οικονομικά και μπήκε σε μνημόνια, είχα ισχυριστεί ότι μόνο με ένα πόλεμο θα συνερχόταν, δηλαδή από τις στάχτες θα ξαναγεννιόταν καθώς μετά από έναν πόλεμο τα χρέη διαγράφονται ή δεν πληρώνονται. Φυσικά οι δυνατές χώρες που την εξουσιάζουν δεν το επέτρεψαν, θέλοντας να κάμουν τα δικά τους πειράματα τα οποία και κάνουν ακόμη.

Σήμερα λοιπόν που η Αμερική έχει εξασθενίσει οικονομικά αφού τα χρέη της ανέρχονται περίπου στα 34 τρείς, και αφού σε έναν πόλεμο θα έχανε, και αφού δημιούργησε πολλούς άλλους τοπικούς χωρίς όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα, σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο όμως άλλου είδους πόλεμο, αλλά θα είχε τα επιθυμητά οικονομικά αποτελέσματα, δηλαδή έναν παγκόσμιο κορωναϊκό πόλεμο.

Δημιούργησαν λοιπόν μια πανδημία, και με τη βοήθεια των φίλων χωρών και των εξαρτημένων ΜΜΕ, τρομοκρατούν τους ανθρώπους, τους έχουν κλείσει στα σπίτια τους, και έτσι έχει σταματήσει τη φυσιολογική ροή της οικονομίας αφού ο κόσμος δεν εργάζεται, δεν εισπράττει, δεν ξοδεύει, οπότε με αυτό τον τρόπο σε λίγες εβδομάδες θα καταρρεύσουν χρηματιστήρια, θα πτωχεύσουν επιχειρήσεις, θα διαλυθεί η οικονομία.

Με λίγα λόγια τοιουτοτρόπως θα επέρθει ένα παγκόσμιο κραχ που με αυτό θα επωφεληθούν οι μεγάλες και ισχυρές χώρες όπως Αμερική, Αγγλία, Γερμανία, Ρωσία, Κίνα. Θα εκμεταλλευτούν τις πτωχευμένες χώρες και εις βάρος τους θα ξαναστήσουν την δική τους οικονομία.

Ύστερα με τη βοήθεια των τραπεζών που ελέγχονται απόλυτα από αυτούς, θα δανείσουν, θα υποθηκεύσουν και θα ποδηγετήσουν τους πληθυσμούς οι οποίοι σαν δουλοπάροικοι θα εργάζονται γι αυτούς.

Είναι ένα πείραμα που πέτυχε αρκετές φορές στην ιστορία του κόσμου, αφού κάθε μεγάλη και δυνατή χώρα έφτιαχνε έναν δικό της πόλεμο απλά και μόνο για οικονομικά οφέλη. Τώρα απλώς δημιουργείται ένας διαφορετικός πόλεμος, ένας βιολογικός πόλεμος, ένας κορωναϊικός πόλεμος.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

«Ο θάνατος ουδέν προς ημάς»

Όταν ο φόβος μας προειδοποιεί για πραγματικούς κινδύνους είναι χρήσιμος και ωφέλιμος, όταν όμως μετατρέπεται σε ψυχολογικό άγχος τρέφει με ψευδαισθήσεις το νου μας, και καταντούμε να γινόμαστε φοβικοί με έμμονες ιδέες που για να τις ξεπεράσουμε χρειάζεται πολλή προσπάθεια να τις αντιληφτούμε, να τις κατανοήσουμε.

Η μεγαλύτερη φοβία μας είναι του θανάτου, κυρίως όταν εκ του σύνεγγυς ζούμε την απώλεια δικών μας αγαπημένων. Νιώθουμε άγχος, λύπη, στεναχώρια, φόβο, και κυρίως ένα μεγάλο αίσθημα τρόμου στο οποίο βασίζονται όλες οι θρησκείες εφευρίσκοντας τρόπους παρηγοριάς δια της διδασκαλίας τους ώστε να άγουν τους πιστούς στα δόγματα τους.

Αν και ξέρουμε ότι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα, εντούτοις σχεδόν κανένας μας δεν μπορεί να το δεχτεί και να το εμπεδώσει στη συνείδηση του εξ αιτίας της αγωνίας που μας προκαλεί το άγνωστο που ακολουθεί.

Ίσως αυτός ο φόβος να είναι έμφυτος από γεννησιμιού, ίσως να είναι μια έβδομη αίσθηση που κανείς όμως μελετητής δεν μπόρεσε αληθινά να τεκμηριώσει.

Είναι ένας φόβος που δεν θα έπρεπε να έχουμε καθώς όσο είμαστε ζωντανοί δεν είμαστε πεθαμένοι άρα δεν πρέπει να ανησυχούμε, και όταν πεθάνουμε δεν μπορούμε να έχουμε το φόβο καθώς δεν ζούμε πλέον για να τον σκεφτόμαστε, όμως αυτό είναι μια απλουστευμένη φιλοσοφική δική μου θεώρηση που σπάνια κάποιος την αποδέχεται καθώς είναι ένας ανυπέρβλητος φόβος του θανάτου που λίγοι μπορούν να ξεπεράσουν, ακόμα και όσοι έχουν μελετήσει και εμβαθύνει στη φιλοσοφία αυτή.

Περισσότερο όμως εξοικειωμένοι με το θάνατο είναι οι επαγγελματίες που μέσα από τα χέρια τους περνούν αμέτρητα πτώματα, που ζουν συνεχώς πλησίον τους και τοιουτοτρόπως έχει σκληρύνει η συνείδηση τους και δεν επηρεάζεται, ούτε επίσης έχει άγχος ο νους τους, καθώς έχουν συνηθίσει μια καθημερινή ρουτίνα δίπλα από νεκρά κορμιά χωρίς να τους σκιάζει πλέον φόβος.

Θυμάμαι στο χωριό μου μικρός πήγαινα σε όλες τις κηδείες ως βοηθός του ιερέως ο οποίος ήταν θείος μου. Γεμάτος φόβο με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, παρακαλούσα να μην πέθαιναν οι άνθρωποι για να μην αναγκάζομαι να ευρίσκομαι κοντά σε πεθαμένους.

Θυμάμαι το νεκρικό ξυλοκρέβατο το οποίον χρησιμοποιούσαμε για όλους τους πεθαμένους, και ακολούθως το επιστρέφαμε στην αποθήκη της εκκλησίας του χωριού.

Θυμάμαι στο χωρίς κάλυμμα φέρετρο τις σορούς με το φοβισμένο άσπρο χρώμα στα νεκρικά τους πρόσωπα.

Θυμάμαι τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς των συγγενών και τη λύπη διάχυτη στην ατμόσφαιρα που στεναχωρούσε και έθλιβε όλους μας.

Θυμάμαι τις κακές και πικρές εμπειρίες που με έκαναν να απεχθάνομαι τον θάνατο και να μη θέλω να παρευρίσκομαι σε τελετές κηδειών.

Η ίδια η ζωή όμως  δεν αφήνει κανένα μας να τον αποφεύγει, έτσι πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής μας συναναστρεφόμαστε μαζί του πριν να έρθει το δικό μας τέλος.

Θυμάμαι μια φορά στα δεκαεννιά μου χρόνια όταν μπαρκάρισα στο “Southern Union” ένα πλοίο τάνκερ του Σταύρου Νιάρχου και ύστερα από ενός χρόνου ναυτολόγηση ξεμπάρκαρα, με μεγάλη μου χαρά πήγα στα Πετράλωνα να συναντήσω ένα φοιτητή φίλο μου, τον Αντωνέσκο. Είχα σκοπό να καθίσω ένα μήνα να χορτάσω στεριά, να ζήσω νυχτερινή ζωή, να πάω σε κέντρα διασκεδάσεως και καταγώγια, να διασκεδάσω μέχρι κορεσμού, να χορτάσω όσα στερήθηκα για ένα χρόνο. Είχα χρήματα, με το φίλο μου τον Αντωνέσκο που ήξερε τα κατατόπια θα τριγυρνούσαμε Αθήνα και Πειραιά, ήμουν σίγουρος θα περνούσαμε καλά.

Αντί τούτου όμως, δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε. Στην ευρύχωρη σάλα όταν καθίσαμε και ανοίξαμε την μπαλκονόπορτα, κάτω ακριβώς από το μπαλκόνι απέναντι μας, ήταν ένα κατάστημα με τις πόρτες ορθάνοιχτες και μέσα στην κάμαρη σε ένα τραπέζι ξαπλωμένος ένας πεθαμένος και από πάνω του ένας ασπρουλιάρης του έκανε μακιγιάζ. Ξαφνιάστηκα από το θέαμα και ανατρίχιασα, ενώ ένα σύγκρυο μούδιασε το μυαλό και το κορμί μου. Όλες οι φοβίες που είχα μικρός ξανάρθαν στο μυαλό μου και με έκαναν να θέλω να τρέξω να φύγω μακριά.

Μέσα στην κάμαρη ο πεθαμενατζής συνέχιζε το έργο του χωρίς άλλη έγνοια, ενώ ο φίλος μου μου εξήγησε πως νοίκιασε το διαμέρισμα καθώς ήταν ευρύχωρο και φτηνό, και το άσχημο θέαμα στο γραφείο κηδειών με τον καιρό γίνεται συνηθειο, εξάλλου γιατί να φοβούμαστε τους πεθαμένους που δεν μπορούν να κάνουν κακό αντί τους ζωντανούς που συνήθως μόνο κακό προκαλούν, πρόσθεσε με στόμφο.

Τα επιχειρήματα του ήταν σωστά και λογικά, αλλά το βράδυ όταν ήρθε ήταν για μένα πολύ μεγάλο καθώς νιώθοντας δίπλα μου σε λίγα μέτρα τους πεθαμένους, δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι.

Την άλλη μέρα πρωί κατέβηκα στην ακτή Μιαούλη στα γραφεία του Σταύρου Νιάρχου και κανόνισα να μπαρκάρω αμέσως, δεν ήθελα να μείνω άλλο κοντά στους πεθαμένους.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ