ΤΑ ΜΜΕ ΩΣ 4η ΕΞΟΥΣΙΑ

Με τον όρο κοινή γνώμη αναφερόμαστε στην κρίση και την θέση που έχει και παίρνει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών πάνω σε διάφορα ζητήματα που τους ενδιαφέρουν και τους απασχολούν.  Όμως και αυτοί με τη σειρά τους  είναι επιρρεπείς στα ωραία λόγια και στην προπαγάνδα. Έτσι οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ χρησιμοποιώντας τις δημοσκοπήσεις και μετρώντας  την κοινή γνώμη, αντιλαμβάνονται εύκολα τις επιθυμίες του απλού πολίτη, και δια της προπαγάνδας επιχειρούν να διαμορφώσουν αυτή την κοινή γνώμη. Συνήθως τα καταφέρνουν και τοιουτοτρόπως εφαρμόζουν τις δικές τους πολιτικές εφ όσον πρώτα τις έχουν εμπεδώσει σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Βλέπουμε λοιπόν, οι πολιτικές να διαμορφώνονται με βάση την κοινή γνώμη και οι πολιτικοί καθώς και τα ΜΜΕ βασιζόμενοι σχεδόν πλήρως σε αυτήν, ανάλογα διαμορφώνουν τις δικές τους συμπεριφορές.

Το γεγονός όμως, είναι ένα. Η κοινή γνώμη επηρεάζεται και διαμορφώνεται ανάλογα με τις επιθυμίες των ΜΜΕ. Παλαιότερα ένεκα επικοινωνίας οι ρήτορες λαοπλάνοι ήταν δυσκολότερο να επιβάλλουν τη γνώμη τους. Σήμερα όμως με τα συστημικά ΜΜΕ που είναι σε όλα τα σπίτια και βομβαρδίζουν τους πολίτες δια της προπαγάνδας, καταφέρνουν στις εκλογικές αναμετρήσεις να επιβάλλουν όσους αυτοί επιλέγουν.

Και ενώ παρακολουθούμε ένα κανάλι της τηλεόρασης ή ένα τραστ εφημερίδων να έχουν τεράστιες ζημιές, εντούτοις κανένα δεν κλείνει και παρακολουθούμε τους ιδιοκτήτες και τους ανθρώπους γύρω τους να διορίζονται σε θέσεις κλειδιά και να έχουν πρόσβαση στην εξουσία αλλά και στις πηγές που παράγουν πλούτο.

Με λίγα λόγια τα ΜΜΕ έχουν τεράστια δύναμη, περισσότερη από αυτήν που της καταλογίζουν και την ονομάζουν ως 4^η  εξουσία. Όποιος πολιτικός επιχειρεί να τα εναντιωθεί ή να τα παραβλέψει, εξαφανίζεται από το προσκήνιο, και όσο καλός να είναι, ξεχνιέται στη λήθη του χρόνου.

Είναι γι αυτό λοιπόν που παρακολουθούμε καλανάρχες και δημοσιογράφους να προοδεύουν και να ανελίσσονται περισσότερον από άλλους, καθώς γι αυτούς οι πόρτες στα κέντρα εξουσίας είναι ανοιχτές ένεκα του φόβου των Ιουδαίων.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΓΙΑΤΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ;

Η επιστήμη του θανάτου τεκμηριωμένη με λογικά επιχειρήματα, δεν είναι το οδυνηρό τέλος της ζωής του μεταστάντος, αλλά ένας τρόπος αντίδρασης της εξελικτικής φύσης για να συνεχίσουν να υπάρχουν ζωντανοί. Διότι αν δεν υπήρχε θάνατος, όσοι γεννήθηκαν από καταβολής κόσμου, θα ήσαν τόσοι και αμέτρητοι που δεν θα τους χωρούσε η γη και ως εκ της φύσεως της θα απέβαλλε.

Κατά την επιστήμη ο Θάνατος είναι η οριστική παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών  που υποστηρίζουν τη διαβίωση ενός οργανισμού  και το ίδιο το σώμα αποσυντίθεται στα εξ ων συνετέθει.

Όμως κάποιοι επιστήμονες ισχυρίζονται πως δεν είναι το τέλος, αφού κατά τον Αϊνστάιν καμίας μορφής ενέργεια δεν χάνεται, αλλά παραμένει εσαεί, οπότε κατά συνέπεια αφού η ζωή είναι ενέργεια, αυτή παραμένει ζώσα σε μια απόκοσμη κατάσταση που συνδέεται όμως με την κοσμική κατάσταση σε μια στοιχειωμένη σχέση.  

Κάποιοι επιστήμονες αναφέρουν πώς αν και το σώμα πεθαίνει,  η συνείδηση συνεχίζει για λίγο ακόμα μετά τον θάνατο οπότε αυτό αποδεικνύει ότι στα αρχικά στάδια του θανάτου, ο εγκέφαλος παραμένει συνειδητός, και ίσως αυτό εξηγεί γιατί οι επιζώντες του κλινικού θανάτου θυμούνται μερικές φορές τι συνέβη, αν και ήταν τεχνικά νεκροί. Ισχυρίζονται ακόμα πως ο εγκέφαλος θανόντων με κατάλληλη κλινική, μπορεί να διατηρηθεί ζωντανός για πολλές ώρες, οπότε μυθιστοριογράφοι για να γράψουν ιστορίες ζόμπι, βασίζονται σε αυτή τη θεωρία και περιγράφουν τις φοβικές φαντασίες τους.

Πολλοί πιστεύουν ότι ο θάνατος είναι το τέλος, αλλά περισσότεροι θέλοντας να έχουν μια παρηγοριά, πιστεύουν στα κηρύγματα των θρησκειών, ώστε τοιουτοτρόπως έχουν κάτι να ελπίζουν καθώς όλοι εκ της φύσεως μας φοβούμαστε τον θάνατο. Άλλοι ακόμα πιστεύοντας στην πρόοδο της επιστήμης έχουν μια κρυφή εμπιστοσύνη ότι ένεκα αυτής ίσως κάποτε με κάποιο τρόπο, κάποιοι νεκροί θα αναστηθούν.

Όταν πεθαίνουμε λοιπόν, και το σώμα μας γίνεται χώμα, τα οστά μας για να διαλυθούν, χρειάζονται εκατοντάδες χρόνια ή και μυριάδες όταν ευρίσκονται σε κατάσταση απολίθωσης, οπότε πολλά γονίδια μας παραμένουν ενεργά, και ίσως αυτό να μας είναι μια φρούδα παρηγοριά, καθώς ίσως κάποια στιγμή οι επιστήμονες μπορέσουν μετά θάνατον να μας ξαναδημιουργήσουν με την μέθοδο της κλωνοποίησης.

Αν λοιπόν η Ορθόδοξη εκκλησία αντέτασσε την μεγάλη πρόοδο της επιστήμης ως στοιχείο σε αυτούς που προωθούν την καύση των νεκρών, πιστεύω θα μπορούσε να τους πείσει να αναθεωρήσουν.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ